Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη!
Απόκρουση του ασφαλιστικού!
Ανασυγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς ΤΩΡΑ!
της Σύνταξης
Η «μακροχρόνια εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας» που αναγγέλθηκε πριν από μερικούς μήνες από τον Μπους, μετά από τους βάρβαρους βομβαρδισμούς και τις σφαγές των αμάχων στο Αφγανιστάν, έδωσε το προκάλυμμα για την εισβολή των ισραηλινών τανκς στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Παλαιστίνης. Η μεγάλη έκταση της στρατιωτικής επιχείρησης, η απελπισμένη αντίσταση των ελαφρά οπλισμένων Παλαιστίνιων μαχητών, οι τραγικές συνέπειες στον άμαχο και ουσιαστικά ανυπεράσπιστο πληθυσμό των κατεχομένων και των στρατοπέδων των προσφύγων, η συμβολική αντίσταση του Αραφάτ απέναντι στη συγκεκριμένη εισβολή (και ανεξάρτητα από τις ευθύνες του για τη προηγούμενη πολιτική των αλλεπάλληλων συμβιβασμών), δίνουν καθημερινά και με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την εικόνα της φρίκης που επιφυλάσσει για όλο τον κόσμο η τυφλή καπιταλιστική αρπακτικότητα και η ιμπεριαλιστική αλαζονεία της παγκόσμιας «νέας τάξης».
Όμως, α) οι κλιμακούμενες αντιδράσεις των αραβικών πληθυσμών που απειλούν τη σταθερότητα των ελεγχόμενων από τον ιμπεριαλισμό κυβερνήσεων της ευρύτερης περιοχής, β) το καθημερινά ογκούμενο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή αντίσταση σε Ευρώπη και Αμερική που αρχίζει να πιέζει με δύναμη τα κόμματα και τις κυβερνήσεις και γ) η αποφασιστική ανάδυση εκ νέου του ειρηνιστικού κινήματος μέσα στο ίδιο το Ισραήλ που απειλεί να ανατρέψει το κλίμα της εθνικιστικής υστερίας που καλλιεργήθηκε από την κυβέρνηση Σαρόν, δημιουργούν μια έντονη ανησυχία στο παγκόσμιο επιτελείο «της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας». Προσπαθούν τώρα, ο Μπους και το επιτελείο του, σαν μαθητευόμενοι μάγοι να συμμαζέψουν κάπως τις καταστροφικές δυνάμεις που οι ίδιοι πριν από λίγο εξαπέλυσαν.
Στην Ελλάδα, τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης προς το Παλαιστινιακό λαό, σήκωσαν στους ώμους τους για μια ακόμη φορά, κατά το μεγαλύτερο μέρος, οι μικρές δυνάμεις της διεθνιστικής αριστεράς και ανένταχτοι αγωνιστές, οργανώνοντας σχεδόν καθημερινά πορείες στην Ισραηλινή πρεσβεία μαζί με τους Παλαιστίνιους της Αθήνας και συμμετέχοντας στις αποστολές έμπρακτης αλληλεγγύης στη πρώτη γραμμή στα κατεχόμενα. Τα «επίσημα κόμματα» της Αριστεράς, με το ΚΚΕ να δίνει για άλλη μια φορά το παράδειγμα της μικροπολιτικής αθλιότητας, συμμετείχαν τυπικά (με τις σφραγίδες των εργατικών κέντρων) χωρίς ουσιαστικά να κινητοποιούν το κομματικό μηχανισμό τους, παρά μόνο για τη μεγάλη «εκτονωτική» συναυλία του Συντάγματος, όταν πια το κοινό αίσθημα της λαϊκής αγανάκτησης αποκορυφώθηκε.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να ψελλίσει μερικές υποκριτικές δήθεν μεγαλεπήβολες διπλωματικές πρωτοβουλίες, χωρίς όμως να αποτολμήσει την παραμικρή έμπρακτη εναντίωση στην σφαγή του παλαιστινιακού λαού και στην απόπειρα εξευτελισμού του Αραφάτ (που ο Σημίτης τον ασπάζονταν επιδεικτικά στο τελευταίο συνέδριο θέλοντας να εκμεταλλευτεί για εσωκομματική κατανάλωση την ανάμνηση από τις παλιές, «ένδοξες» ημέρες της παπανδρεικής τριτοκοσμικής παράδοσης.)
Από την άλλη μεριά το μεγάλο μέτωπο του Ασφαλιστικού ανοίγει ξανά καθώς η κυβέρνηση πιέζεται αφόρητα να επιτρέψει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες να απλώσουν τα χέρια τους στα αποθεματικά των ταμείων και να εισχωρήσουν στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης ουσιαστικά διαλύοντας το. Η περσινή μεγάλη ήττα της κυβέρνησης την έχει κάνει εξαιρετικά προσεκτική. Μεθοδεύει την «επικοινωνιακή» πολιτική της προβάλλοντας πρώτα τα δήθεν «βελτιωμένα» (σε σχέση με το περυσινό) σημεία του νομοσχεδίου, προβάλλοντας επίμονα τα γνωστά ψεύδη για τα δημογραφικά και ταμειακά αδιέξοδα και αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει τις απλές αλήθειες που γνωρίζει ο κάθε εργαζόμενος που δεν είναι άλλες από την καταλήστευση των ταμείων από τις τράπεζες τα προηγούμενα χρόνια, τη γενικευμένη εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών, την «μαύρη» εργασία των μεταναστών, την «ελαστική» εργασία των νέων και των ημιαπασχολουμένων κλπ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ έρχεται να ξεπουλήσει με τον πιο ύπουλο τρόπο τα συμφέροντα των εργαζομένων, διασπώντας το μέτωπο του απεργιακού αγώνα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) και υποβαθμίζοντας τα αιτήματα. Οι κοντόφθαλμοι γραφειοκράτες δεν μπορούν να δουν ότι δεν υποθηκεύουν μόνο το μέλλον των εργαζομένων αλλά κυριολεκτικά υποθηκεύουν και το δικό τους μέλλον καθώς η πτώση της αξιοπιστίας τους θα είναι αυτή τη φορά οριστική και αμετάκλητη.
Ταυτόχρονα οι κινητοποιήσεις των βαμβακοπαραγωγών φέρνουν σε ακόμη πιο δύσκολη θέση τη κυβέρνηση καθώς συγκρούεται με ένα στρώμα που τη στήριζε σταθερά και παραδοσιακά. Η αντίφαση ανάμεσα στην επιβολή ενός πλαφόν παραγωγής και στην αλματώδη ανάπτυξη των δυνατοτήτων της παραγωγής στη γεωργία με τις νέες τεχνολογίες, φαίνεται να είναι εντελώς αξεπέραστη για την μονόδρομη νεοφιλελεύθερη λογική του αυτοματισμού αγοράς. Η φραστική επίθεση του Σημίτη με τις γνωστές απειλές και το ύφος του εκσυγχρονιστικού «τσαμπουκά» όχι απλώς πέφτουν στο κενό αλλά ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αγροτικής αγανάκτησης.
Όλο το προηγούμενο διάστημα τα αδιέξοδα και το αποκρουστικό πρόσωπο του ελληνικού καπιταλισμού αναδύθηκαν ξαφνικά σε δημόσια θέα, μέσα από μια σειρά τηλεοπτικές «αποκαλύψεις» (τζόγος, ποδόσφαιρο, χρηματισμός και διαπλοκή του αστικού πολιτικού προσωπικού). Ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ των συγκροτημάτων έφερε στην επιφάνεια το αηδιαστικό θέαμα της εκπόρνευσης νέων ανθρώπων (big brother, bar) εντείνοντας την πολιτισμική κρίση αλλά και τη πολιτική σύγχυση μπροστά στη μικροαστική καταναλωτική ανθρωποφαγία. Η «επίσημη» Αριστερά απέναντι σε αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα (που αντανακλούν οπωσδήποτε και τη δική της πολιτική και πολιτισμική ανεπάρκεια) δεν είχε ουσιαστικά να προτείνει τίποτε άλλο παρά μόνο την επιβολή της λογοκρισίας και την κρατική αστυνόμευση.
Μπροστά στην απειλούμενη γενικευμένη πολιτική κρίση εμφανίστηκαν οι προτάσεις του Λαλιώτη για την ελληνική εκδοχή της γαλλικής «πληθυντικής» αριστεράς καθώς και οι προτάσεις του Χρυσοχοΐδη για μια «επανίδρυση» του ΠΑΣΟΚ τύπου ιταλικής Ελιάς.
Όμως οι προτάσεις αυτές μοιάζουν ήδη ξεπερασμένες στις πρωτότυπες εκδοχές τους. Οι δημοσκοπήσεις των γαλλικών προεδρικών εκλογών αναδεικνύουν στη τρίτη θέση την παλαίμαχο «ανοξείδωτη» αγωνίστρια της τροτσκιστικής παράδοσης Λαγκιγιέ με ποσοστό γύρω στο 10% που (μαζί με το 1% του ταχυδρομικού υπάλλήλου Besancenot, υποψήφιου της LCR) ξεπερνάει κατά πολύ το γαλλικό ΚΚ προκαλώντας έναν πραγματικό πολιτικό σεισμό στο οικοδόμημα της «πληθυντικής» αριστεράς. Η τεράστια κινητοποίηση των εργαζομένων στη Ρώμη ανέδειξε τη πλήρη αναξιοπιστία της πολιτικής ηγεσίας της Ελιάς και την αγωνία της κοινωνικής βάσης για μια νέα διέξοδο.
Από την άλλη μεριά το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα φαίνεται όχι μόνο να ανακάμπτει μετά από την «αντιτρομοκρατική» επέλαση των ιμπεριαλιστών αλλά να αντλεί νέες δυνάμεις και να ριζώνει μέσα στο εργατικό κίνημα όπως έδειξαν οι απρόσμενα μεγάλες κινητοποιήσεις στη Βαρκελώνη. Το φιλόδοξο πείραμα του Πόρτο Αλέγκρε, πέρα από τις αδυναμίες που καταγράφηκαν και τους κινδύνους ενσωμάτωσης που διαφάνηκαν, εξακολουθεί να εκφράζει το πνεύμα του νέου ριζοσπαστικού κινήματος. Η διάχυση του σε πολλά τοπικά Forum μπορεί να αποτελέσει ένα πραγματικό καταλύτη για την μορφοποίηση και την πολιτική αναβάθμισή του αντιπαγκοσμιοποιητικού.
Στην Ελλάδα οι ανάγκες για τις επερχόμενες κινητοποιήσεις της Θεσσαλονίκης 2003 και των Ολυμπιακών 2004 βρίσκουν την άκρα αριστερά σε τραγικό βαθμό απροετοίμαστη. Η έλλειψη συντονισμού μεταξύ των διαφόρων «μετωπικών» πρωτοβουλιών, ο μικροπολιτικός ανταγωνισμός των ομάδων και η σεχταριστική αντίληψη δεν δίνουν ακόμη καμιά ελπιδοφόρα προοπτική ενώ τα χρονικά περιθώρια διαρκώς μικραίνουν.
Το κίνημα αλληλεγγύης στην αγωνιζόμενη Παλαιστίνη, η αντίσταση στην νεοφιλελεύθερη επίθεση στα ασφαλιστικά κεκτημένα, οι νέοι αγώνες που έρχονται απαιτούν πλέον επιτακτικά την ανασυγκρότηση της επαναστατικής αριστεράς.
ΤΠΤ - "4" 
[…] Κύριο άρθρο […]