του Δημήτρη Λιβιεράτου
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα
To Aνατολικό Τιμόρ της Ασίας έγινε ανεξάρτητο κράτος στις 30.8.1999. Πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα και εγκατέλειψε την κυριαρχία της Ινδονησίας. Ύστερα από δύο χρόνια ακριβώς, στις 30.8.2001, περίπου 400 χιλιάδες Τιμοριανοί, φτωχοί υπήκοοι μιας χώρας με ελάχιστη υποδομή, ξαναπήγαν στις ουρές να εκλέξουν Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα καταρτίσει Σύνταγμα της νέας χώρας.
Έτσι είχαν κάνει και οι πρόγονοί μας στην επανάσταση του 1921. Από την πρώτη στιγμή, τοπικές συνελεύσεις καθόριζαν τους σκοπούς. Στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, στις 20.12.1821, ψήφισαν τον «Οργανισμό Προσωρινής Διοικήσεως». Την Ιανουαρίου 1822 υπεβλήθη στην Εθνοσυνέλευση το κείμενο «Προσωρινό Πολίτευμα της Επιδαύρου». Τον Ιανουάριο 1823 συνήλθε η Β’ Εθνοσυνέλευση του Αστρους με θέμα την αναθεώρηση του Συντάγματος της Επιδαύρου.
Αναφέραμε τα δύο παραδείγματα επειδή έτσι γίνεται, όταν δημιουργούνται κρατικές ενότητες.
Αυτές τις ημέρες που οι Τιμοριανοί ψήφιζαν, άλλα έγιναν στην Ευρώπη. Χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς συγκίνηση δημιουργίας, χωρίς ψήφισμα, οι υπήκοοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης αρχίζουν να στέκουν στις ουρές για να πάρουν το κοινό τους Ευρώ νόμισμα. Περισσότερο με φόβο για το άγνωστο. Δικαιολογημένα βέβαια, όταν αυτή η ζώνη δεν αποπνέει ενότητα. Δεν αισθάνονται ότι ανήκουν σε κάποια κοινότητα. Οι αιτίες είναι πολλές. Υστερα από τόσα χρόνια, μόνον απογοητεύσεις.
Εκατομμύρια άνεργοι, ανασφάλεια στις πόλεις τους, φόβο για την περίθαλψη-συντάξεις, αβεβαιότητα, ναρκωτικά, καμιά πολιτική ενότητα. Και έναν πόλεμο στα Βαλκάνια κατά του γιουγκοσλαβικού λαού, όπου κατασπαταλώνται τα λεφτά των Ευρωπαίων.
Όπως προχωρούμε προς την αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση βαδίζουμε προς μια χώρα του τίποτε. Μόνον τα μεγάλα συμφέροντα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεμένα με τη γραφειοκρατία τραπεζών, οργανισμών, μερικών πολιτικών, είναι οργανωμένα προς ένα σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Πολιτικά φαίνεται το κενό του τίποτε. Ύστερα από δεκαετίες δεν υπάρχει ένα Σύνταγμα που να ενώνει. Κανείς δεν γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Κάθε μέρα διαβάζουμε στις εφημερίδες «αυτά λένε οι Γάλλοι», «αυτά οι Γερμανοί», «αυτές τις απόψεις εκφράζουν οι Αγγλοι» πολιτικοί, για το οργανωμένο μέλλον της Ευρώπης. Συγκεκριμένο δεν υπάρχει τίποτε. Ιδιαίτερα για τις μικρές χώρες. Από συνδιάσκεψη σε συνδιάσκεψη το περπατάνε. Ούτε καν τα σύνορα αυτής της Ευρώπης δεν έχουν επιβεβαιωθεί. Ολα παίζονται και όλα μεταβάλλονται. Αυτό εξαρτάται από τα παρουσιαζόμενα ζητήματα. Μόνο κριτήριο τα οικονομικά συμφέροντα.
Ο στρατός των χωρών μεταβάλλεται, ή μάλλον έχει μεταβληθεί ήδη, σε μισθοφορικό. Υποτάσσεται σε κάποιες υπερεθνικές εξουσίες που δεν είναι καν αποκλειστικά ευρωπαϊκές, αλλά νατοϊκές. Οταν έγινε η μεγάλη αστική Γαλλική Επανάσταση καθιέρωσε τη στρατιωτική θητεία σαν απελευθέρωση από τους στρατούς μισθοφόρων που χρησιμοποιούσαν βασιλιάδες, πρίγκιπες και φεουδάρχες.
Το επόμενο στάδιο θα ήταν μια πλήρης κατάργηση των στρατών στον ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο. Αντί γι’ αυτό επιστρέφουμε στους μισθοφορικούς στρατούς, οι οποίοι χρησιμοποιούνται, π.χ., σε περιπτώσεις όπως της Γιουγκοσλαβίας. Οπου δραστηριοποιούνται δυνάμεις του ΝΑΤΟ για να κατακερματίσουν μια χώρα και όχι να βαδίσουν προς μια Ενωμένη Ευρώπη, μια δημοκρατική κοινότητα. Αντίθετα, έχουμε καντονοποίηση, δημιουργία προτεκτοράτων, με οποιοδήποτε πρόσχημα και όνομα, τα οποία ελέγχει ένας μισθοφορικός στρατός. Πληρωνόμενος από τα κράτη μέλη, αλλά μη ελεγχόμενος από αυτά. Δείχνει όμως τι μπορεί να συμβεί αύριο και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, κυρίως μικρή, που κάτι θα ζητάει.
Εν συνεχεία βρισκόμαστε στην πορεία οργάνωσης μιας ευρωαστυνομίας εφοδιασμένης με το σύστημα ΣΕΓΚΕΝ γενικής φακελοποίησης. Διευθυνόμενη από κάποιο επιτελείο που ούτε τα ονόματά του δεν γνωρίζουμε. Με ΕΥΡΩΜΑΤ που πρότεινε ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών, Οτο Σίλι.
Η ευρωπαϊκή Βουλή ουσιαστικά δεν υπάρχει. Ενας πολυέξοδος και πολυδαίδαλος οργανισμός στο Στρασβούργο που παράγει συμβουλευτικό έργο προς κυβερνήσεις, διοικήσεις που δεν το ακούν. Ψηφίσματα, συζητήσεις, αποφάσεις, προτροπές. Καμιά πραγματική εξουσία.
Αντίθετα, υπάρχει η νομισματική εξουσία. Απρόσωπη, μη ελεγχόμενη στην πραγματικότητα. Επιβάλλει ένα νόμισμα, το ΕΥΡΩ, σ’ αυτό το πολιτικό χάος. Με ιδεολόγημα ότι αυτό θα ενώσει τους λαούς, τις χώρες, τις οικονομίες. Τίποτε πιο απατηλό. Ποτέ δεν έγινε τέτοιο πράγμα. Το νόμισμα, όπως αναφέρουμε παραπάνω, ήταν όργανο συναλλαγών μιας πολιτικής εξουσάις. Τώρα επιβάλλεται μια νομισματική εξουσία επί της πολιτικής. Το χειρότερο απ’ όλα σ’ αυτή την πορεία του πολιτικού τίποτε είναι ότι δεν γίνονται εκλογές, ούτε για τα πιο σοβαρά ζητήματα. Το νόμισμα, το Μάαστριχτ, Συνδιάσκεψη της Νίκαιας. Τόλμησαν να ρωτήσουν, με τοπική πρωτοβουλία, το λαό της Δανίας για το νόμισμα και η απάντηση ήταν ΟΧΙ.
Τόλμησαν στην Ιρλανδία να ρωτήσουν για τη Νίκαια και πάλι ένα μεγαλειώδες ΟΧΙ.
Δεν ρωτούν τους λαούς, οι πολιτικές εκλογές είναι εθνικές, και πολλές φορές βγαίνουν ανάποδα. Π.χ., εδώ στην Ελλάδα στις εκλογές του 1981. Η μεγάλη πλειοψηφία ψήφισε το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Παρόμοια και άλλα κόμματα της αριστεράς. Σαφής θέση κατά της τότε ΕΟΚ, Και όμως αυτό το ίδιο κόμμα μάς οδηγούσε στην υποταγή στην ΕΟΚ, ΕΥΡΩ και άλλες περιπέτειες.
Με τέτοια ελλείμματα δημοκρατίας προχωρούμε για μια ενωμένη Ευρώπη. Αδύνατον να προχωρήσει ομαλά. Αυτά τα ελλείμματα οδηγούν σε καταστροφές όπου θα φαίνεται η Γιουγκοσλαβία σαν πταίσμα μπροστά σ’ αυτά που έχουμε να δούμε.
Πολλοί, βέβαια, αντιτίθενται σ’ αυτή την κατάσταση, αλλά κανείς δεν τους ακούει από αυτούς που προωθούν τα ολοκληρωτικά σχέδια. Δίνουμε τη γνώμη του Γερμανού διανοητή Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους σύγχρονους φιλόσοφους.
«Είμαι υπέρ ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, ώστε η Ευρωπαϊκή Ενωση να απολαμβάνει μιας καινούριας αρχής νομιμότητας και να αποκτήσει την ιδιότητα του κράτους. Οσο οι διεθνείς συμφωνίες μεταξύ κυβερνήσεων των κρατών μελών αποτελούν τη μόνη πραγματική βάση, το ευρωπαϊκό διαβατήριο παραμένει ένας μύθος, απ’ αυτή την άποψη. Ο Σεβενεμάντ (Γάλλος πολιτικός) έχει απολύτως δίκαιο.
Οι πολίτες των κρατών μελών δεν μπορούν να αντικρίζουν ο ένας τον άλλον σαν μέλη, παρά μόνον την ημέρα που θα αποκτήσουν με ένα δημοψήφισμα ένα κοινό Σύνταγμα. Μόνον απ’ αυτή τη στιγμή θα μπορούν πραγματικά να δεχθούν ότι τα βάρη θα κατανεμηθούν κατα τον πιο δίκαιο τρόπο, υπεράνω συνόρων ακόμα και αν μερικοί Ελληνες ή μερικοί Πορτογάλοι, π.χ., θα απολαμβάνουν, για μια ορισμένη περίοδο, μεγαλύτερα πλεονεκτήματα από τους πολίτες της Γαλλίας ή της Γερμανίας…» (Συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό LE POINT Nο 1421/13.4.2001, σ. 102).
Κατά τη γνώμη μου, η ανυπαρξία Συντάγματος δεν οφείλεται σε παράλειψη ή φόρτο εργασίας. Διατηρείται σκόπιμα αυτή η αβεβαιότητα ώστε η μοναδική νομοθέτηση που επηρεάζει τη ζωή των υπηκόων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να εξαρτάται από τις κάθε φορά Οδηγίες. Η ύπαρξη Συντάγματος θα έβαζε κάποιο όριο στις αυθαίρεσίες και υπερβολές της νεο-γραφειοκρατίας. Ομως αυτό δεν το θέλουν. Σιγά-σιγά πλέκεται το δίχτυ του ολοκληρωτισμού. Σημαντικοί τομείς διευθύνονται με μια απολυτότητα που δεν έχει συγκεκριμένη ραχοκοκαλιά. Νόμισμα, αστυνομία, Σένγκεν, στρατός, κεντρική δικαιοσύνη λειτουργούν με αφανή πλέον κριτήρια, έξω από κάθε πολιτικό έλεγχο.
Και εκεί είναι ο κίνδυνος για τους Ευρωπαίους, να βρεθούν στο έλεος ενός πλήρους ολοκληρωτισμού. Ενός σύγχρονου φασισμού, που δεν έχει ανάγκη μεγάλων μαζών συναίνεσης, με ψευδο-ονόματα λογικοποίησης, ορθολογισμού κλπ.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες το αντιλαμβάνονται, έστω και αποσπασματικά. Ετσι αντιδρούν τα τελευταία χρόνια με το μόνο μέσο που τους απέμεινε. Τις διαμαρτυρίες μεγάλου λαού. Πράγα, Νίκαια, Γένοβα και πολλές άλλες τοπικές εκδηλώσεις. Οπως ήταν σε μας οι δύο μεγάλες διαδηλώσεις και απεργίες του Απριλίου και Μαϊου για το Ασφαλιστικό. Με την ελπίδα ότι θα προλάβουν πριν να είναι αργά και έχουν σφίξει έτσι τα δεσμά που να εμποδίζουν πλέον κάθε κίνηση.
Αλλωστε, να μην ξεχνάμε ότι από την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης, έχουμε τη δημιουργία δύο και πλέον δεκάδων κρατών. Αντί ενοτήτων βαδίζουμε προς διασπάσεις πολιτικές. Η δυτική πολιτική, ιδιαίτερα η αμερικανική, υποστηρίζει ότι για την οικονομική παγκοσμιότητα μπορούν να υποστηρίξουν κάθε τοπικιστική διάθεση. Ρεζιοναλισμός, καντονοποίηση, τοπικισμός. Διασπάσεις προωθούνται στη Βρετανία με τις περιοχές της, τη Γαλλία με την Κορσική κατ’ αρχήν, την Ιταλία με τη Λίγκα του Βορρά, στη Ρωσία, όπως επιχειρήθηκε επί Γιέλτσιν με τα 83 κυβερνεία και έχουμε συνέχεια.
Ο ρεζιοναλισμός ευνοεί την παγκοσμιοποίηση του αμερικανικού καπιταλισμού.
Μπορείς να έχεις κοινό νόμισμα, κοινή αστυνομία, κοινό στρατό. Καλύτερα επιβάλλεσαι σε μερικές εκατοντάδες περιοχούλες με τα σημαιάκια τους, παρά στα οργανωμένα κράτη. Ετσι, αντί από τα κράτη να περάσουμε σε υπερεθνικές ενότητες, και όπως εμείς λέγαμε με την επικράτηση του σοσιαλισμού, οδηγούμαστε στην απόλυτη κυριαρχία κάποιου απρόσωπου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, επί ενός γαλαξία τοπικιστικών εθνικισμών με τις περιοχούλες τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι τη στιγμή που επιχειρείται η νομισματική δικτατορία, συγχρόνως προωθούνται οργανισμοί κοινού στρατού, μισθοφορικού βέβαια, Σένγκεν που σημαίνει κοινή παρακολούθηση των πολιτών, κοινή αστυνομία, ΕΥΡΩΜΑΤ, και άλλοι οργανισμοί. Τέτοιου απολυταρχικού είδους που δεν τους αντιλαμβανόμαστε εμφανώς. Και όλα αυτά, εν ονόματι ενός οικονομικού ορθολογισμού που θα οδηγεί σε ελεύθερη κίνηση των νομαδικών κεφαλαίων, τα οποία, όμως, οδηγούν σε βαθύτερη κρίση, ανασφάλεια, κατάργηση δημοκρατίας, κοινωνικού κράτους κλπ. Κλπ.
Ο ολοκληρωτισμός στην οικονομία οδηγεί σε καταστροφές. Η υπερβολική συγκέντρωση και έκδοση αποφάσεων όλο και από λιγότερους δήθεν εξουσιοδοτημένους ειδήμονες, διαλύει την οικονομία. Στην ανεργία, ύφεση, ανασφάλεια, δεν υπάρχει καμιά προοπτική καλύτερης ζωής. Μείωση συντάξεων, εγκατάλειψη περίθαλψης, παιδείας, κοινωνικού κράτους. Προβλέπω, διαπιστώνω, ότι μέσω μιας νομισματικής δικτατορίας μας οδηγούν σε μια πολιτική δικτατορία, αφού κανείς δεν αντιστέκεται. Εκτός από λαϊκές, μεγάλες ομάδες, όπως στην Πράγα, τη Νίκαια, τη Γένοβα και άλλα μέρη.
Οταν καταργούμε νομίσματα που έχουν ζωή εκατονταετιών και πολύ πιο μακρόχρονη παράδοση, όπως η δραχμή, χωρίς να ρωτάς τους λαούς που έζησαν με αυτά, δεν μυρίζει και πολύ δημοκρατία. Αν πίστευαν ότι οι λαοί θα ενέκριναν αυτού του είδους την ομοιομορφία, θα έκαναν ένα δημοψήφισμα να πάρουν έτσι και λαϊκή έγκριση.
Δεν πρόκειται να πάρουν σε καμιά περίπτωση και το ξέρουν. Γι’ αυτό και δεν κάνουν καμιά εκλογή. Οι Δανοί που ψήφισαν, απάντησαν όχι. Ετσι θα απαντούσαν και οι Ελληνες, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί.
Αν λοιπόν φθάνουμε σ’ αυτού του είδους το «μπαγλάρωμα», γιατί να μην υποθέσουμε ότι ετοιμάζεται η δικτατορία ενός διευθυντηρίου οικονομίας. Χωρίς, βέβαια, να ερωτηθούν Σημίτηδες, Μπλερ, µοσπέν, κλπ., οι οποίοι απλά γίνονται γέφυρα να περάσει ο καινούριος φασισμός. Αλλωστε, αυτό το ρόλο έπαιξαν και στον πόλεμο οι Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι έχουν παράδοση υποχώρησης απέναντι στην άκρα δεξιά. Αν οι αποφάσεις για την οικονομία, που είναι η βάση της κοινωνίας μας, παίρνονται από σκοτεινούς γραφειοκράτες, γιατί αύριο να μην παίρνονται και οι πολιτικές και οι κοινωνικές;
Γκέτεμποργκ και Γένοβα απέδειξαν ότι δεν υπάρχει, αυτό που λέγαμε δημοκρατία. Σουηδία και Ιταλία εθεωρούντο χώρες δημοκρατικές, με την αστική πάντα έννοια, ανεκτικές στις πολιτικές διαφορές. Απέδειξαν ότι δεν αντέχουν πια. Επίσης, απεδείχθη ότι σε αυτές τις δημοκρατίες, όπως και στην Ελλάδα άλλωστε, έχουν αναπτυχθεί ολοκληρωτικοί, αστυνομικοί μηχανισμοί, οι οποίοι τραβάνε στα άκρα.
Δεν υπακούν ούτε στις πολιτικές τους διοικήσεις που μπορεί να λένε «βαράτε μαλακά».
Ο φασισμός δεν είναι πλέον το μαζικό κίνημα του Μεσοπολέμου. Βρίσκεται κυρίως μέσα στον κρατικό-αστυνομικό μηχανισμό. Συνεχώς αυξάνει η ποσότητα των αστυνομικών δυνάμεων με διάφορα ονόματα. Αστυνομία πόλεως, τροχαία, λιμενικό, συνοριακοί φρουροί, τελωνειακοί αστυνομικοί, ΜΑΤ, μυστικές υπηρεσίες, ειδικοί φύλακες κλπ. Κλπ. Οπως σε όλα τα κράτη της Ευρώπης.
Υπερβάλλοντας το πρόβλημα της τρομοκρατίας, την οποία άλλωστε μπορεί να εκτρέφουν με διάφορους τρόπους, έστω και με ανοχή, ή ακόμη υπερβολή προβολής της μεμονωμένων πράξεων, για να αυξάνουν τις αστυνομικές δυνάμεις κάθε είδους.
Αυτοί οι μηχανισμοί βρίσκονται σε δική τους σύνδεση με τις αμερικανικές υπηρεσίες που εφαρμόζουν την πολιτική της παγκόσμιας δύναμης των ΗΠΑ. Αλλωστε, εκεί εκπαιδεύονται τα στελέχη όλων αυτών των υπηρεσιών. Ετσι φαίνεται και από την ομοιομορφία δράσης που δείχνουν στις περιπτώσεις αντιμετώπισης του κόσμου που διαμαρτύρεται.
Το νόμισμα, όργανο της οικονομίας για τη λειτουργία της, κυριαρχεί με τη διαδικασία του ΕΥΡΩ, μέχρι σήμερα, και επιβάλλεται της οικονομίας. Το όργανο της αστυνομίας, δημιουργούμενο για την εύρυθμη λειτουργία της, κυριαρχεί και επιβάλλεται της κοινωνίας που το δημιούργησε, σαν όργανο δουλειάς, όπως και πολλά άλλα.
Η αστυνομία, όπως φάνηκε στο Γκέτεμποργκ, τη Γένοβα, την Αθήνα στην επίσκεψη Κλίντον, αλλά και με τις διαδικασίες Σένγκεν, επιβάλλει τη δική της πολιτική, αν μπορούμε έτσι να τη χαρακτηρίζουμε, την αγριότητα της καταστολής. Σηκώθηκαν τα πόδια και χτυπούν το κεφάλι. Και οι κυβερνήσεις, ακόμα και οι χαρακτηριζόμενες «σοσιαλιστικές», θεωρούν υποχρέωσή τους να καλύψουν αυτή την πρακτική.
Οι πολιτικές ηγεσίες, όσο δημοκρατικές και αν εμφανίζονται, καλύπτουν αυτή την καταστολή. Υποχρεωμένες απέναντι στην τάξη που τους υποστήριξε να ανέβουν, θεωρούν καθήκον τους να καλύψουν την αγριότητα, μέχρι πουκάποια στιγμή θα εμφανιστούν τα πρόσωπα της αντικοινωνικής συνωμοσίας και τότε πολλοί πολιτικοί από αυτούς που καλύπτουν τέτοιες πρακτικές, θα βρεθούν σε φυλακές και στρατόπεδα.
Εδώ στην Ελλάδα έχουμε σκληρή εμπειρία μιας τέτοιας πολιτικής. Οταν το 1953 δολοφονήθηκε ο βουλευτής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης και από τυχαία γεγονότα άρχισε να ξετυλίγεται το εύρος της απολυταρχίας που εμφανιζόταν με την παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» και χωροφυλακής της Θεσσαλονίκης. Μέχρι τον εισαγγελέα Κόλλια (πρώτο πρωθυπουργό της δικτατορίας) και τα ανάκτορα. Τότε που ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ανεφώνησε «Μα ποιος επιτέλους κυβερνάει την Ελλάδα;».
Οταν εκδηλώθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1967, από τους πρώτους συνέλαβε και φυλάκισε τον πρωθυπουργό και αρχηγό της ΕΡΕ, του συντηρητικού κόμματος της δεξιάς, Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Τότε, κάτω από τα χτυπήματα των συνωμοτών, κατάλαβε ο Παν. Κανελλόπουλος και μερικοί άλλοι, τι έτρεφαν στον κόρφο τους. Και όταν αργότερα, επί δικτατορίας, πήγαινε μάρτυρας υπεράσπισης κάθε βομβιστή, εξηγούσε ευθαρσώς στα δικαστήρια ότι αυτά είναι παράνομα επειδή εκτελούν εντολές της πραξικοπηματικής δικτατορίας των συνταγματαρχών και αυτοί οι νεαροί βομβιστές υπεράσπιζαν το νόμιμο καθεστώς της δημοκρατίας.
Κάποτε η δικτατορία είχε ανάγκη κάλυψης με ιδεολογήματα εθνικισμού, πατριδοκαπηλίας, ηθικολογίας, θρησκευτικότητας. Σήμερα και αυτά εμποδίζουν το καλπάζον νόμισμα του νέου νομισματικού απολυταρχισμού. Σήμερα όλα αυτά μοιάζουν παλαιού συρμού και προωθούνται συνθήματα «παγκοσμιοποίησης», «παγκόσμιας κουλτούρας», «παγκόσμιου χωριού», ενώ απλούστατα πρόκειται για μια πλήρη δυτικοποίηση ηθών, εθίμων, τροφοδοσίας, παιδείας και παραπαιδείας, μουσικής, θεάματος, ενδυμασίας και εν γένει συμπεριφοράς. Μέχρι και `ανθρωπιστικές ενέργειες» βομβαρδισμού άμαχων Γιουγκοσλάβων, επελεύνουσας βαρβαρότητας. Εάν τα σχέδια εξόντωσης Γιουγκοσλάβων και άλλων, γινόντουσαν σε αίθουσες επιχειρήσεων από διατεταγμένους αξιωματικούς, τα σχέδια της νομισματικής δικτατορίας καταστρώνονται σε βαριά επιπλωμένες τραπεζικές αίθουσες, όπου δεν διεισδύει θόρυβος εξωτερικής ανεργίας, ανασφάλειας και δυστυχίας. Καμιά φωνή λαού εργαζομένων, συνταξιούχων, φοιτητών, εκπαιδευτικών, νοσοκομειακών κλπ., ή και όσων άλλων υφίστανται αυτή τη νομισματική δικτατορία. Αυτός ο υπερκρατικός μηχανισμός δεν ενδιαφέρεται ούτε για τα προσχήματα. Δεν κάνει ούτε καν εκλογές να πάρει έγκριση. Ξέρει ότι αν ερωτηθούν οι λαοί, θα αρνηθούν την τυραννία. Αυτό έγινε όπου εκδηλώθηκε ψήφος.
Οταν το 19987 οι Δανοί ψήφισαν κατά της εισόδου τους στην ΟΝΕ και οι Ιρλανδοί το 2001, όταν ψήφιδαν κατά της Συνθήκης της Νίκαιας. Ολους τους υπόλοιπους, ημών συμπεριλαμβανομένων, κανένας δεν μας ρώτησε αν θέλουμε να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ, το Σένγκεν και άλλους τέτοιους οργανισμούς. Εμμεσα μάς πασάρουν προς τα εκεί οι ηγεσίες κομμάτων που ξέχασαν ακόμα και τα δικά τους συνθήματα του 1981 «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Πρόκειται για απολυταρχικές πράξεις, οι οποίες κατά τη γνώμη μας οδηγούν σε καταστροφές.
Μια Ευρωπαϊκή Ενωση που δεν έχει Σύνταγμα. Ομως απαιτεί πειθαρχία στο Δίκαιο που δημιουργούν οι μη εκλεγμένες από το λαό επιτροπές της, με διάφορα ονόματα.
Θεωρεί αυτές τις οδηγίες επικρατέστερες των τοπικών νομοθεσιών. Βεβαίως, και των Συνταγμάτων των κρατών, τα οποία είναι ψηφισμένα από τους λαούς αυτών των κρατών.
Μάλλον γελοία, αλλά και επικίνδυνη κατάσταση.
ΤΠΤ - "4" 
[…] Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα […]