H ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Το παρόν κείμενο αποτελεί απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ που εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936 μετά την άγρια καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων από τη χωροφυλακή του μεταξικού καθεστώτος. Είναι μια σύντομη περιγραφή και απολογισμός των γεγονότων του «Κόκκινου Μάη» της Θεσσαλονίκης μαθήματα χρήσιμα από την ιστορία του εργατικού κινήματος.
Το αίμα των ηρωικών προλεταρίων της μακεδονικής πρωτεύουσας είναι αχνό ακόμα στα λιθόστρωτά της. Η κραυγή της εκδίκησης, η κραυγή του πολέμου των τάξεων που βγήκε μέσ’ απ’ τα στήθια των εργατών όλης της χώρας, σαν απάντηση στην άνανδρη σφαγή ακόμα αντηχεί στ’ αφτιά των πανικόβλητων δημίων. Μα οι μάζες που χτυπήθηκαν απ’ τις σφαίρες των χωροφυλάκων του Ντάκου και των πολυβόλων του Ζέπου, κι οι μάζες που στις 14 του Μάη ξεχύθηκαν στους δρόμους, ετοιμάζονται για καινούριες εξορμήσεις. Μεγάλες ταξικές συγκρούσεις βρίσκονται μπροστά μας. Βαθιές ζυμώσεις συντελούνται μέσα σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα και τ’ αντίπαλα στρατόπεδα διαχωρίζονται και συγκροτούνται με γοργότητα καταπληκτική.
Η Ελλάδα στο δρόμο της προλεταριακής επανάστασης
Το προλεταριάτο καλείται στον υπέρ των όλων αγώνα. Αν τον αγώνα αυτόν τον διεξαγάγει κάτω απ’ την καθοδήγηση ενός ικανού και τολμηρού επιτελείου η νίκη του είναι εξασφαλισμένη. Αλλιώς η φασιστική πανούκλα θ’ απλωθεί πάνω απ’ τη χώρα κι οι μάζες των εκμεταλλευόμενων για μια περίοδο, της οποίας η διάρκεια δεν μπορεί απ’ τα πριν να καθοριστεί, θα στενάζουν κάτω απ’ τη βαριά κι αιματοβαμμένη της μπότα.
Μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων εξελίξεων της κατάστασης και της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών και των ταξικών ανταγωνισμών τα επαναστατικά γεγονότα που συγκλόνισαν συθέμελα τη χώρα σημειώνουν το πέρασμα της κρίσης σ’ ένα καινούριο κι αποφασιστικό στάδιο. Οι εσωταξικές αντιθέσεις αμβλύνονται μπροστά στην όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, η πάλη ανάμεσα στ’ αστικά κόμματα που ως τώρα έσερναν πίσω τους την πιο μεγάλη μερίδα των καταπιεζόμενων, χάνει την παλιά εξοντωτική μορφή της και η μια ενάντια στην άλλη ορθώνονται δύο τάξεις: η τάξη των εκμεταλλυτών, των σφετεριστών του κοινωνικού πλούτου, των παρασίτων απ’ τη μια μεριά, η τάξη των εκμεταλλευομένων και καταπιεζομένων, με το προλεταριάτο επικεφαλής, από την άλλη.
Τα παλιά σύμβολα καταρρέουν. Τα κόμματα που μέσα στις τρεις τελαυταίες δεκαετίες είχαν βάλει τη σφραγίδα τους σ’ ολόκληρη την πολιτική ιστορία της χώρας, αποσυντίθενται. Τα κοινοβουλευτικά συγκροτήματα συνθλίβονται ανάμεσα στα δύο άκρα.
Η αντίδραση συγκεντρώνει τις δυνάμεις της. Κάτω απ’ το βασιλικό σκήπτρο προσπαθεί να συσπειρώσει όλα τα καθυστερημένα, τα οπισθοδρομικά κι εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα για να σχηματίσει μ’ αυτά τις στρατιές της αντεπανάστασης, τις μαύρες συμμορίες των φασιστών. Ο αντιδραστικός Τύπος λυσομανάει, ουρλιάζει, απειλεί. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πιο αντιδραστικής μερίδας της κυρίαρχης τάξης για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια καθορίζουν τους σκοπούς τους: να συντρίψουν το επαναστατικό απελευθερωτικό κίνημα και να επιβάλουν στις μάζες των καταπιεζομένων με τη φωτιά και με το σίδερο την πιο άγρια κι αιματηρή δικτατορία. Οι ζυμώσεις μέσα στ’ αντιβενιζελικά κόμματα, οι προσπάθειες για την εξόντωση της πιο προοδευτικής τάξης που γνώρισε ποτέ η ιστορία: της εργατικής τάξης.
Τα «δημοκρατικά» κοινοβουλευτικά κόμματα αποσυντίθενται. Η προς τ’ αριστερά στροφή των μαζών προκαλεί μετατοπίσεις και σ’ αυτές τις κορυφές τους. Κι ενώ τα πιο δημαγωγικά στοιχεία προσπαθούν με μια «αριστερίζουσα» φρασεολογία να προσαρμοστούν στην κατάσταση πνευμάτων των μαζών τους για να μπορέσουν να τις συγκρατήσουν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και να ανακόψουν την πορεία τους προς το δρόμο της επανάστασης, τα πιο συνειδητά κεφαλαιοκρατικά στοιχεία, οι ηγέτες οι πιο στενά συνδεόμενοι με τους κύκλους του αγγλοελληνικού χρηματιστικού κεφαλαίου αντιτάσσονται στους «δημαγωγούς» στηρίζουν με όλα τα μέσα την κυβέρνηση των δημίων της Σαλονίκης την καθαρά βοναπαρτιστική κυβέρνηση Μεταξά και τείνουν να ευνοήσουν ακόμα και τη λύση μιας βασιλικής δικτατορίας που θα εξαφανίσει κι αυτά τα τελευταία ίχνη των ελευθεριών και των δημοκρατικών κατακτήσεων των καταπιεζομένων.
Η διάσπαση, η αποσύνθεση και η κατάρρευση των κοινοβουλευτικών αυτών κομμάτων, μέσα στις συνθήκες των διαρκώς οξυνόμενων ταξικών αναγωωνισμών θα συντελούνταν πολύ γρηγορότερα και πολύ γρηγορότερα κι αποφασιστικότερα οι καταπιεζόμενες μάζες θα προχωρούσαν προς τις επαναστατικές λύσεις αν η προδοτική πολιτική του παλιού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν έδινε παράταση ζωής στα κόμματα αυτά και δεν έσπερνε τη σύγχυση μέσα στις μάζες. Με μάσκα του «Παλλαϊκού Μετώπου» λιποταχτεί απ’ το στρατόπεδο της προλεταριακής επανάστασης, απαρνείται την παλιά επαναστατική του σημαία και μετατρέπεται στο κόμμα της συνεργασίας των τάξεων και της «λαϊκής δημοκρατίας». Δεμένο ολότελα στο άρμα του κόμματος του Ιδιωνύμου, του κόμματος που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την ιστορία της ληστρικής χρηματιστικής ολιγαρχίας που κρατάει στα χέρια της την οικονομική ζωή της χώρας και ληστεύει τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών και των φτωχών χωρικών, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το παλιό επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου αποτελεί σήμερα τον πιο ύπουλο κι επικίνδυνο εχθρό της επανάστασης. Εναν εχθρό που ο ρόλος του συνίσταται στην απ’ τα μέσα διάλυση κι αποσύνθεση των προλεταριακών γραμμών. Ο ρόλος του στα τελευταία επαναστατικά απεργιακά γεγονότα προκαθορίζει το ρόλο του στις επερχόμενες νέες ταξικές συγκρούσεις. Το κόμμα που έβαλε τους φιλελεύθερους βουλευτές μέσα στην απεργιακή επιτροπή και τους έδωσε όλες τις δυνατότητες να δράσουν για λογαριασμό και κατ’ εντολή της κυβέρνησης Μεταξά για να «συμβιβάσουν» τα πράγματα, για να καλμάρουν την επαναστατική διάθεση των μαζών, το κόμμα που συμφώνησε χωρίς αντίρρηση με τον Καλομοίρη για την αναβολή της κύρυξης της πανελλαδικής απεργίας και δέχθηκε η απεργία αυτή να κηρυχτεί τότε, όταν οι επαναστατημένες μάζες της Σαλονίκης θα είχαν συντριβεί, το κόμμα που ούτε μια έκκληση δεν τόλμησε να κάμει στους σιδηροδρομικούς και στους ναυτεργάτες ν’ αρνηθούν κάθε μεταφορά στρατευμάτων που η κυβέρνηση έστελνε στη Σαλονίκη για να συντρίψει την εξέγερση των μαζών, το κόμμα που καλούσε τους εργάτες να μη διαταράξουν την τάξη τη μέρα της απεργίας και που αρνήθηκε να βρεθεί επικεφαλής τους όταν αυτές, αυθόρμητα, ωθούμενες από το ταξικό τους ένστικτο πλημμύριζαν τους δρόμους, το κόμμα αυτό δεν μπορεί παρά να παίξει ως το τέλος τον ειδικό αντεπαναστατικό του ρόλο. Αύριο, όταν οι μάζες θα ριχτούν ξανά στην πάλη, όταν θα στήνουν τα οδοφράγματα και θα διεκδικούν την εξουσία που τους ανήκει, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ελληνικό πρακτορείο της σοσιαλπατριωτικής σταλινικής Διεθνούς θα βρεθεί μαζί μ’ εκείνους που θα θελήσουν να «συμβιβάσουν» τα πράγματα, να περιορίσουν τη δράση των μαζών μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, την οποία αυτό θα αποκαλεί «λαϊκή δημοκρατία». Το κόμμα των λακέδων των ληστών του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το κόμμα αυτό θα υπογράψει αύριο μαζί με τ’ άλλα κόμματα της «τάξεως» τις θανατικές εκτελέσεις των επαναστατών που παρά κι ενάντια στη θέλησή του θα οδηγούν το επαναστατικό προλεταριάτο στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της χώρας.
Οι μάζες όμως θα τραβήξουν το δρόμο τους. Μέσα στην πάλη με την ίδια τους την πείρα, θ’ αντιληφθούν την προδοσία και την απάτη των συνθηκολόγων και λιποτακτών αρχηγών. Μέσα στη φωτιά της μάχης θα βρουν τους επαναστάτες αρχηγούς τους, τους τολμηρούς καθοδηγητές. Το οδόφραγμα θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα και θα κάνει να φανεί ποιοι είναι εκείνοι που κρατούν ψηλά τη δοξασμένη, την αιματοβαμμένη, την ηρωική σημαία της Κομμούνας και του Ρωσικού Οκτώβρη.
Τα προβλήματα μπαίνουν με την πιο μεγάλη οξύτητα μπροστά στο ελληνικό προλεταριάτο. Οι τσακισμένες απ’ την χτηνώδη εκμετάλλευση και την πείνα εργαζόμενες μάζες απειλούνται με καινούρια πτώση του επιπέδου ζωής τους. Η δραχμή βρίσκεται στις παραμονές ενός τρομαχτικού κατρακυλίσματος. Στους αβάσταχτους φόρους προστίθενται νέοι για να εξασφαλιστούν η ανασυγκρότηση και ο τεχνικός ανεφοδιασμός των πολεμικών δυνάμεων της χώρας. Οι ξένοι και Ελληνες τοκογλύφοι απαιτούν το αίμα των εργαζομένων απέναντι στα δάνειά τους. Κι ενώ ο παγκόσμιος πόλεμος έρχεται με βήματα γίγαντος, οι κυρίαρχοι της χώρας παζαρεύουν το πούλημα των καταπιεζομένων στους ξένους ιμπεριαλιστές. Η αγανάκτηση φουντώνει μέσα στο προλεταριάτο. Οι καπνεργάτες της Μακεδονίας ετοιμάζονται για καινούρια εξόρμηση. Οι προλετάριοι των πόλεων και οι σκλάβοι των χωριών της Κρήτης με πείσμα υπερασπίζουν τη ζωή και τα δικαιώματά τους. Στην αγροτική Πελοπόννησο βράζει ένα ηφαίστειο, που από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει. Στα οδοφράγματα και με τ’ όπλο στο χέρι θα δοθεί η τελική λύση. Κι αν η λύση αυτή δεν θάναι η δικτατορία του προλεταριάτου τότε θάναι η δικτατορία του αιμοσταγούς φασισμού, η δικτατορία που θα ανοίξει μια καινούρια περίοδο μεσαιωνικής βαρβαρότητας και δουλείας.
Στους επαναστάτες εργάτες, σ’ αυτούς που μένουν πιστοί στη σημαία του Μαρξ, του Λένιν και του Τρότσκι, πέφτουν σήμερα οι πιο μεγάλες ευθύνες και τα πιο μεγάλα και ιστορικά καθήκοντα. Συσπειρούμενοι κάτω απ’ τη σημαία της 4ης Διεθνούς, μέσα στις γραμμές του νέου επαναστατικού κόμματος του ελληνικού προλεταριάτου, οφείλουν αμέσως να αναλάβουν την πιο μεγάλη και την πιο τολμηρή και αποφασισμένη φάλαγγα μαχητών μπορεί μέσα στις κρίσιμες και ιστορικές αυτές στιγμές να συγκεντρώσει γύρω της ολόκληρες τις επαναστατικές δυνάμεις της χώρας.
Αντιτάσσοντας στην αντίδραση, σ’ όλα τα αστικά κόμματα και στους «παλλαϊκούς» λακέδες τους την καθαρή ταξική τους σημαία, αντιτάσσοντας στο προδοτικό σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, και στο ενιαίο μέτωπο με τη βενιζελική «δημοκρατική» πλουτοκρατία, το ανεξάρτητο ταξικό μέτωπο των εργατών, και τη συμμαχία του προλεταριάτου με τους χωρικούς, στις φασιστικές συμμορίες που εξοπλίζει η κυρίαρχη τάξη την εξοπλισμένη εργατική πολιτοφυλακή, στη «δημοκρατική και αντιφασιστική κυβέρνηση» των σταλινικών την κυβέρνηση των εργατών και των χωρικών, «στη λαϊκή δημοκρατία» τη δικτατορία του προλεταριάτου για τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της χώρας, το καινούριο επαναστατικό κόμμα θα οδηγήσει τις μα΄ζες της πόλης και του χωριού στη νίκη και στο θρίαμβο.
Η Ελλάδα μπήκε στο δρόμο της προλεταριακής επανάστασης
Αν η επαναστατική πρωτοπορία σταθεί στο ύψος της ιστορικής της αποστολής το προλεταριάτο θα πάρει στα χέρια του την εξουσία. Αλλιώς, το τσεκούρι και το στιλέτο των φασιστών θα επιβάλει την κυριαρχία των ληστών του χρηματιστικού κεφαλαίου.
MANIΦΕΣΤΟ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Μέσα στις πέντε αλησμόνητες ημέρες από το περασμένο πολύνεκρο Σάββατο, η Θεσσαλονίκη και μαζί της ολάκαιρη η χώρα έζησαν με ίλιγγο δεκαετίες ολάκαιρες. Τα μεγάλα γεγονότα που διαδραματίστηκαν δεν είναι μονάχα για την Ελλάδα το πιο βαρυσήμαντο και το πιο πολύτιμο σε διδάγματα κεφάλαιο απ’ όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος. Γεμίζουν ακόμη και μια από τις πιο συνταρακτικές σελίδες στην παγκόσμια ιστορία των νεοτέρων κοινωνικών αγώνων. Το μεγαλείο της απεργιακής κινητοποίησης σύσσωμου του προλεταριάτου της Θεσσαλονίκης και κοντά σ’ αυτό όλων των εργαζομένων της από τη μια μεριά, και από την άλλη η αιμοβόρα λύσα της βασιλικής χωροφυλακής του στρατηγού Μεταξά, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο μέσα στη χώρα. Ξεπέρασαν όχι μόνο το φρικαλέο κατακρεούργημα μιας δεκάδας εργατών το Φλεβάρη 1932 στο Εργατικό μας Κέντρο από τη «δημοκρατική» Χωροφυλακή των Φιλελευθέρων. Ούτε μόνο τις σφαγές της Καλαμάτας, Αιγίου, Ηρακλείου κλπ. από την αστυνομία του Τσαλδάρη. Αλλά ξεπέρασε κι αυτά ακόμη τα γεγονότα της Γενικής Απεργίας του 1928 που την αιματοκύλησε στο Πασαλιμάνι ο στρατηγός Πλαστήρας. Ο Κόκκινος Μάης του 1936 στη Θεσσαλονίκη θυμίζει μόνο την πρώτη ηρωική έξοδο των Ρώσων εργατών στα 1905, και τους ποταμούς εργατικού αίματος που έτρεξε στις λεωφόρους της Πετρούπολης, κάτω από το πυρ της φρουράς του Τσάρου.
Πάντοτε, ώσπου να γκρεμίσουν την αιματόβρεχτη κυριαρχία των καπιταλιστών, όλοι οι προλετάριοι της Ελλάδας και του κόσμου θα γυρίζουν τα μάτια τους στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, που στρώθηκαν με πολυάριθμα πτώματα προλεταρίων της, για να ιδούν σε ποια αποθηρίωση απειλεί να ρίξει την κοινωνία ο καπιταλισμός αν εξακολουθήσει να κυβερνά ακόμη τον κόσμο. Για να ιδούν άλλη μια φορά ποιους ανεξάντλητους θησαυρούς δύναμης και αυταπάρνησης κλείνει μέσα της η εργατική τάξη για να ανατρέψει το χρεωκοπημένο αυτό σύστημα. Για να ιδούν, τέλος, σε τι φοβερά αποτελέσματα μπορεί να οδηγηθεί η εργατική τάξη αν οι αρχηγοί της από δισταγμό και έλλειψη ταξικής αυτοπεποίθησης στηρίξουν την επιβολή των δικαίων της, όχι στις δικές της δυνάμεις, αλλά στη φανταστική «βοήθεια» και στις φτηνές υποσχέσεις των κομμάτων της κεφαλαιοκρατίας.
ΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στο πρώτο δεκαήμερο του Μάη 40.000 καπνεργάτες, καπνεργάτριες και στιβαδόροι, συμπαγείς και με ενθουσιώδη ορμή, μέσα στην ανασυγκροτημένη ενιαία Ομοσπονδία τους, έδωσαν το σύνθημα της πάλης σε όλους τους εργάτες της χώρας. Από την πρώτη στιγμή, οι διεκδικήσεις τους κατέκτησαν τη συμπάθεια όλων των εργαζομένων στρωμάτων. Ποτέ άλλοτε ίσαμε τότε η οργανωτική ενότητα ενός μεγάλου κλάδου εργατών, η σύγχιση μέσα στους εργοδότες και η γενική κατάσταση, δεν είχαν δώσει τόσες δυνατότητες για μια νικηφόρα επιβολή των εργατικών διεκδικήσεων. Το αιματοκύλισμα των καπνεργατών, κλωστοϋφαντουργών, υποδηματεργατών, σιδηροδρομικών, τροχιοδρομικών κλπ. στη Θεσσαλονίκη, που όλοι αγωνίζονταν για το ψωμί τους, ξεσήκωσε ένα κύμα πάνδημης οργής και αυτόματα έσπρωξε στο πλευρό των απεργών όλη την εργατική τάξη και τους φτωχούς επαγγελματίες της χώρας.
Με ενστικτώδη ορμή όλα τα τμήματα των εργατών στις μεγάλες πόλεις έμπαιναν σε κίνηση και οι επαγγελματίες αλληλέγγυοι σταματούσαν τις δουλειές τους. Δύο ολάκαιρες ημέρες, Σάββατο και Κυριακή, η μακεδονική πρωτεύουσα βρέθηκε στα χέρια των εργαζομένων με επί κεφαλής το οργανωμένο προλεταριάτο. Και τα δολοφονικά όργανα του Κεφαλαίου αμπαρώθηκαν στα αστυνομικά τμήματα για να μη λιντσαριστούν. Τα στρατευμένα παιδιά του εργατικού λαού είχαν συναδελφωθεί με τους απεργούς. Ενα σύνθημα μόνο περίμενε η εργατική τάξη σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας για να κατέβει στη γενική απεργία. Η κυβέρνηση σε αμηχανία έκανε σπασμωδικές κινήσεις. Πότε άλλοτε η εργατική τάξη της χώρας μας βρέθηκε σε τόσο ευνοϊκές συνθήκες για να επιβάλει τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις της και να αναχαιτίσει με την οργανωμένη της δύναμη την εντεινόμενη πολιτική τρομοκρατία;
Και όμως, ποια είναι τώρα τα αποτελέσματα απ’ όλη αυτή την ηρωική πάλη;
ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ. ΓΙΑΤΙ;
Μόνο ηλίθιοι ή πολιτικοί αγύρτες μπορούν να μιλούν για νίκη. Η εργατική τάξη δεν έχει καμιά ανάγκη να βαυκαλίζεται με ψέματα και αυταπάτες. Αντικρίζει τα πράγματα όπως είναι. Με πεποίθηση στον ιστορικό της προορισμό αντλεί διδάγματα τόσο από τις νίκες όσο και από τις προσωρινές της αποτυχίες.
Πρέπει να το πούμε καθαρά: Με τόσο πρωτάκουστες θυσίες και με μια τόσο μεγαλειώδη κινητοποίηση, οι εργάτες δεν επέβαλαν στο κεφάλαιο ούτε το ένα εκατοστό από τις οικονομικές τους διεκδικήσεις. Στο ματωμένο καπνεργατικό προλεταριάτο η κυβέρνηση ρίχνει σήμερα σαν εμπαιγμό μια υπόσχεση πως θα επιβάλει στους καπνεμπόρους μια αύξηση 2-5 δραχμές. Δηλαδή, μια αύξηση που θα την είχαν κιόλας αποσπάσει οι εργάτες από το καπνεμπορικό κεφάλαιο, δίχως θύματα και μόνο με την απειλή μιας απεργίας για ένα τόσο ασήμαντο αίτημα. Για τα άλλα τμήματα των εργατών ο εμπαιγμός είναι ακόμη μεγαλύτερος γιατί δεν απέσπασαν καμιά τους διεκδίκηση. Οι απεργίες λύθηκαν ενώ εκατοντάδες αθώοι εργάτες ρίχτηκαν και βρίσκονται ακόμη στις φυλακές. Οι σφαγιαστές των εργατών, ελεύθεροι και επικεφαλής των κρατικών υπηρεσιών, συνεχίζουν το δολοφονικό τους έργο. Οι οικογένειες των θυμάτων μένουν στο λιθόστρωτο. Πτώματα που τα έθαψαν κρυφά τις τραγικές νύχτες, μένουν ακόμη άγνωστα, και οι ανακριτές φυλακίζουν ως «υπαίτιους» τα θύματα των δολοφονικών επιθέσεων. Τα σωματεία κλείνουν, ο χαφιεδισμός οργιάζει, γραφεία εργατικών εφημερίδων σπάζονται. Μέσα στα κρατητήρια ξεσπούν πάνω στους εργάτες τα λυσασμένα ένστικτα της εκδίκησης των χωροφυλάκων. Η μηχανή των «Επιτροπών Ασφαλείας» ξανάρχισε να κινείται. Ενα κύμα αγριότερης τρομοκρατίας από την αυλική κυβέρνηση εξαπολύθηκε σε όλη τη χώρα και αρχίζουμε να ξαναζούμε σιγά σιγά τις ημέρες της Κονδυλικής «Κοσμογονίας».
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΛΑΘΗ. ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Η κρισιμότερη στιγμή της πάλης ήταν το αιματοβαμμένο Σάββατο. Αν την άλλη ημέρα, Κυριακή, οι διοικήσεις των Συνομοσπονδιών άκουγαν την αγωνιώδη φωνή ολόκληρης της εργατικής τάξης και εκήρυσσαν τη γενική απεργία, πρώτ’ απ’ όλα στις μεταφορές, ο Μεταξάς θα ήταν ανίκανος να καταπνίξει την απεργία. Οι εργοδότες και η κυβέρνησή τους θα υποχωρούσαν μπροστά στην πανεργατική εξέγερση. Σήμερα το προλεταριάτο θα πανηγύριζε στην Ελλάδα μια από τις πιο περίλαμπρες νίκες του.
Είναι έγκλημα που φθάνει τα όρια της προδοσίας ότι τη διαχείριση του ζητήματος στην κρίσιμη εκείνη στιγμή την είχε πάρει στα χέρια της η κλίμα των εξ επαγγέλματος απεργοσπαστών που διευθύνουν τη Γενική Συνομοσπονδία, Καλομοίρης και Σία. Είναι φανερό ότι τα μίσθαρνα αυτά όργανα του κεφαλαίου, συνεννοημένα με την κυβέρνηση και τους καπνεμπόρους, έβαλαν την ημέρα εκείνη ένα φραγμό στο πανελλαδικό κύμα της εργατικής εξέγερσης. Ορισαν την πανελλαδική απεργία για την Τετάρτη, και έτσι έδωσαν όλη την ευκαιρία στο Μεταξά να μεταφέρει στη Μακεδονία νέα στρατεύματα, να αναλάβει την επίθεση, να καλμάρει την εξέγερση και έτσι να αλλάξει ριζικά την κατάσταση μέσα στη Θεσσαλονίκη, να καταπονέσει και να φέρει τους απεργούς σε μειονεκτική θέση.
Αλλά το έγκλημα αυτό δεν είναι μονάχα του Καλομοίρη και Σία. Σύμμαχός τους στάθηκε και η «παλλαϊκή» σταλινική διοίκηση της Ενωτικής Συνομοσπονδίας με επικεφαλής τον γνωστότατο απεργοσπάστη της Καβάλας του 1927 βουλευτή Θέο και Σία. Ξανάκαναν, μαζί με την κλίκα του Καλομοίρη πάλι, το ίδιο έγκλημα που έγινε ύστερ’ από τους σκοτωμούς των εργατών της Καλαμάτας. Αντί να ρίξουν αμέσως την Κυριακή το σύνθημα για την Πανελλαδική Γενική Απεργία διαμαρτυρίας για τις σφαγές της Θεσσαλονίκης, σύνθημα που με αφάνταστη ορμή φούντωνε μέσα στην ψυχή όλων των εργατών της Ελλάδας, έγιναν επαίσχυντη ουρά και βοηθοί των εργατοκαπήλων της Γενικής. Ενώ τα πτώματα των εργατών είχαν στρώσει τους δρόμους της θεσσαλονίκης και κάθε εργατικός άνθρωπος σ’ όλη τη χώρα φώναζε «Εκδίκηση», οι δύο αυτές γραφειοκρατικές κλίκες, αγκαλιασμένες στους υπουργικούς προθαλάμους, και μαζί με τους αξιοθρήνητους βουλευτές του σταλινικού «Παλλαϊκού Μετώπου» στα γραφεία των πολιτικών αρχηγών της πλουτοκρατίας, εγκατέλειπαν άτιμα και τους σκοτωμένους και τους φυλακισμένους. Και έβρισκαν ένα πρόσχημα με την υπόσχεση μιας ψευτοαύξησης στα καπνεργατικά ημερομίσθια, για να σταματήσουν τη θυελλώδη αυτή ταξική σύγκρουση. Δεν την είχαν καν προβλέψει, γιατί διέψευδε με χτυπητό τρόπο την προσφιλή τους πολιτική της «νομιμόφρονης συνεργασίας» με τα διάφορα αστικά κόμματα.
Η ΥΠΟΧΩΡΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ Π.Ο.Κ.
Την ολέθρια αυτή επέμβαση των δύο συνομοσπονδιακών διοικήσεων, τη βοήθησε, από ασυγχώρητη υποχωρητικότητα και σύγχυση η αντιπροσωπεία στην Αθήνα και η Εκτελεστική της ΠΟΚ. Παρέβησαν τις ρητές εντολές του 1ου Καπνεργατικού Συνεδρίου και όλων των καπνεργατικών συγκεντρώσεων. Αντί η αντιπροσωπεία να διαπραγματευθεί αυτή μόνη σαν κυρίαρχος εντολοδόχος 40.000 καπνεργατών, αυτοεξαφανίστηκε και παρεχώρησε τη θέση της στις δύο καιροσκοπικές κλίκες των συνομοσπονδιών. Και καταντήσαμε στο τέλος να αναγνωριστεί επίσημα ακόμη και το διαλυμένο κίτρινο πρακτορείο των καπνεμπόρων «Ε.Ο.Κ.Σ.Ε.»!
Στη Θεσσαλονίκη η απεργοσπαστική αυτή πολιτική εκδηλώθηκε με τρόπο άπειρα πιο επαίσχυντο και εγκληματικό. Ενώ οι μάζες των εργατών στους δρόμους εγιουχάιζαν τους καπιταλιστές βουλευτές Ζάννα και Σία, διάφοροι υπεύθυνοι, ανεύθυνοι και βουλευτές του «Παλλαϊκού» εκφύλιζαν και υπονόμευαν τον ιερό αγώνα των απεργών, συνεργαζόμενοι δημόσια και σκανδαλωδέστατα με τους αστούς βουλευτές, ιδίως του βενιζελικού κόμματος. Εκλιπαρούσαν απ’ αυτούς τη μεσολάβηση για μια «νομιμόφρονα» λύση της σύγκρουσης. Και κάλεσαν την Κυριακή τους συγκεντρωμένους εργάτες όχι να επιβάλουν μαχητικά τις διεκδικήσεις τους, αλλά να ζητήσουν μια κυβέρνηση Σοφούλη, ενώ την ίδια στιγμή οι πραγματικοί μεγιστάνες των κλωστοϋφαντουργείων φιλελεύθεροι βουλευτές Ζάννας και Σία απέκρουσαν τα αιτήματα των υφαντουργών και ο Σοφούλης συμφωνούσε με τον Μεταξά για την «επιβολή του κράτους του νόμου» παριστάνοντας υποκριτικά και τον προστάτη των εργατών. Τώρα οι φιλελεύθεροι βουλευτές δηλώνουν ότι οι απεργοί τους προσκάλεσαν να επέμβουν και αυτοί είναι που «έσωσαν το αστικό καθεστώς από την αναρχίαν»! Την άτιμη αυτή συνεργασία με τους βουλευτές της κεφαλαιοκρατίας οι σταλινικοί βουλευτές του «Παλλαϊκού» τη δικαιολόγησαν με το φόβο τους μήπως εγκαθιδρύσει τη δικτατορία ο Μεταξάς.Είναι τόσο μεγάλη η τύφλα τους ώστε να μη βλέπουν ότι ίσα ίσα τώρα, με το τσάκισμα των απεργών όπου οδήγησε η πολιτική τους, ο Μεταξάς έσφιξε ακόμη περισσότερο τις βίδες της δικτατορίας του, που τη στηρίζουν από πρωτύτερα, και τη στηρίζουν ακόμη όλα τα αστικά κόμματα και πρώτο απ’ όλα το Φιλελεύθερο!
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜ. ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ
Μόνο μια μικρή μειοψηφία από Κομμουνιστές Διεθνιστές αντιπροσώπους στο απεργιακό επιτελείο, που ήταν στην πρώτη γραμμή, αντιτάχθηκαν εξαρχής σ’ όλες τις συνεδριάσεις με είσμα στην ολέθρια αυτή πολιτική και δεν δέχθηκαν το αίσχος εκείνο να μοιραστεί η διεύθυνση της απεργίας με τους αντιπροσώπους της αστικής τάξης. Μόνο κομμουνιστές διεθνιστές ρήτορες χάραξαν από την αρχή μια ξεκάθαρη προοπτική για τις ανώτερες μορφές που θα έπαιρνε η πάλη, και μόνον υτοί διακήρυξαν στις μυριάδες του λαού, αντίθετα με τα φιλοβενιζελικά συνθήματα των σταλινικών, τη θέληση και τη δύναμη του προλεταριάτου στη Θεσσαλονίκη να επιβάλει μια δική του κυβέρνηση(;;;) στη θέση των δολοφόνων του λαού. Δυστυχώς, στις απεργιακές επιτροπές, τις σωματειακές και την κεντρική, οι κομμουνιστές διεθνιστές ήταν μειοψηφία. Την αποφασιστική πλειοψηφία είχαν οι αντιπρόσωποι του «Παλλαϊκού» σταλινικού κόμματος που επιμένει να λέγεται ακόμη «κομμουνιστικό».
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένας τόσο ηρωικός στρατός θα έβρισκε μια τόσο αξιοθρήνητη ηγεσία;
ΑΣ ΕΠΩΦΕΛΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΠΕΙΡΑ
Με αίμα, σύντροφοι, και με βαριές θυσίες η ιστορία θέλησε να εξαγοράσουμε πείρα πολυτιμότατη. Ας την επωφεληθούμε για τους αυριανούς απελευθερωτικούς μας αγώνες. Η εργατική τάξη αέδειξε ότι κρύβει στους κόλπους της γιγάντιες δυνάμεις. Ας βγάλουμε, δίχως καμιά απογοήτευση αλλά με την ίδια προλεταριακή αυτοπεποίθηση που παλεύαμε έως χθες, όλα τα αναγκαία συμπεράσματα. Ας ξεριζώσουμε τις αιτίες που παραλύσανε και αναχαιτίσανε την ορμή του ξεσηκωμένου εργατικού γίγαντα. Η πάλη του π ρολεταριάτου και όλων των εργαζομένων για ανθρωπινότερη ζωή, για τις δημοκρατικές τους ελευθερίες, για την ανατροπή του καπιταλιστικού ζυγού, συνεχίζεται αδιάκοπα. Οι προχθεσινές ημέρες ήταν ένα προσωρινό της στάδιο. Ας ετοιμαστούμε γογά για τους νέους αγώνες, για την εκδίκηση των θυμάτων της προχθεσινής σφαγής. Ας ανασυντάξουμε τα όπλα των αγώνων αυτών, τις ομαδικές μας οργανώσεις. Πρέπει να τις ξεκαθαρίσουμε από τα όργανα του κεφαλαίου και να καταδικάσουμε αμετάκλητα μέσα σ’ αυτές την «παλλαϊκή» πολιτική της συνεργασίας των τάξεων που τη γνωρίσατε τώρα με την ίδια σας αιματηρή πείρα και που σκεπάζεται με φράσεις επαναστατικές. Η ηρωική ΠΟΚ να καλέσει έκτακτο συνέδριο. Να κάνει δημοκρατικά τον απολογισμό της πάλης. Να στιγματίσει την καταστρεπτική πολιτική του σταλινισμού. Και να αποκτήσει μια νέα διοίκηση από δοκιμασμένους συνειδητούς εργάτες, εντελώς ανεπηρέαστους από τη λέπρα αυτή του εργατικού μας κινήματος. Πρέπει η ΠΟΚ να πάρει αποφασιστικά την πρωτοβουλία και να καλέσει όλες τις άλλες εργατικές οργανώσεις για τη δημιουργία μιας Ενιαίας Συνομοσπονδίας. Σ’ αυτήν να συγχωνευθούν τα υπάρχοντα σκόρπια συνδικαλιστικά κέντρα. Και αυτή να υψώσει την ανεξάρτητη σημαία της εργατικής τάξης, μακριά αό την ελεεινή παράδοση των δύο σημερινών ψευτοσυνομοσπονδιών. Αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει κάθε προλετάριος που έζησε τα γεγονότα να χαράξει βαθιά στην ψυχή του το μεγαλύτερο δίδαγμα που μας έδωσαν: Οτι η εργατική τάξη έχει ζωτική ανάγκη σήμερα να δημιουργήσει ένα κόμμα δικό της, όχι μια ουρά στα αστικά κόμματα, όπως κατάντησε το «παλλαϊκό» σταλινικό κόμμα. Οχι ένα κόμα της ήττας, αλλά το επαναστατικό κόμμα της προλεταριακής ανεξαρτησίας. Το κόμμα της αυριανής νίκης.
Ζήτω το αθάνατο προλεταριάτο της Θεσσαλονίκης! Κάτω η αυλική δικτατορία του Μεταξά! Κάτω όλα τα αστικά κόμματα που τη στηρίζουν! Κάτω οι εργατοκάπηλοι και οι «παλλαϊκοί» προδότες! Ζήτω το νέο επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου! Ζήτω η Νέα Διεθνής! Ζήτω η προλεταριακή επανάσταση! Ζήτω η κυβέρνηση των εργατών και αγροτών!
Θεσσαλονίκη 14 Μαϊου 1936
Η Κ.Ε. της ΟΚΔΕ
Η Τ.Ε. Θεσσαλονίκης
ΤΠΤ - "4" 
