της Σύνταξης
Η εντύπωση από την τεράστια, σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητη κινητοποίηση των εργαζομένων για την υπεράσπιση του ασφαλιστικού συστήματος από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση και η πανικόβλητη υποχώρηση της κυβέρνησης που την ακολούθησε, κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του διμήνου που μας πέρασε.
Η κυβέρνηση στην αρχή συγχυσμένα και σπασμωδικά μετά από λίγο πιο ψύχραιμα και μεθοδικά προσπάθησε να απαλύνει τις εντυπώσεις από την πανικόβλητη υποχώρησή της και το κυριότερο να προετοιμάσει καλύτερα και πιο «επικοινωνιακά» το δεύτερο γύρο της επίθεσης.
Oι εργαζόμενοι με ενθουσιασμό για την πρώτη μεγάλη νίκη που κατόρθωσαν να επιτύχουν μετά από έξι σχεδόν χρόνια αλλεπάλληλων υποχωρήσεων και απωλειών σε επιμέρους μέτωπα, συνειδητοποιούν για πρώτη φορά οι νεότεροι και μετά από πολύ καιρό οι παλαιότεροι τη δύναμη που διαθέτει και τις δυνατότητες που προσφέρει η μαζική ταξική κινητοποίηση.
Oι μαχητικές φοιτητικές κινητοποιήσεις που σήμερα συνεχίζονται σε πανελλήνια κλίμακα ενάντια στο προτεινόμενο νομοσχέδιο για την παιδεία, δείχνουν ότι αυτό πρώτο αυτό μήνυμα της εργατικής νίκης, θα εμπνεύσει τους αγώνες αντίστασης στον νεοφιλελευθερισμό, και θα καθορίσει το κλίμα όλη την επόμενη περίοδο. Οι αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν ενάντια στον τρομονόμο αλλά και στην προκλητική απόπειρα πορείας των νεοναζί στη πρωτεύουσα εντάσσονται μέσα στο ίδιο κλίμα.
Από την άλλη πλευρά η οσμή μιας γενικευμένης σήψης της αστικής τάξης ξεχύνεται τώρα πια από κάθε χαραμάδα και η επικαιρότητα έχει πλημμυρίσει από ατελείωτες ιστορίες «διαπλοκής» μεγάλων και μικρών «συμφερόντων». Η απροκάλυπτη διαφθορά στελεχών της διοίκησης που αλληλοκατηγορούνται, η απύθμενη υποκρισία και τα τραγικά προσωπικά αδιέξοδα «επωνύμων» που ταξιδεύουν πάνω σε κότερα, η ασυδοσία του κεφαλαίου και η ανθρώπινη εκμετάλλευση ξεχύνονται καθημερινά (έστω και με στρεβλή παρουσίαση) από τις οθόνες των ΜΜΕ και εντείνουν τα αισθήματα μιας γενικευμένης λαϊκής αποστροφής.
Oπωσδήποτε το κτύπημα στην αξιοπιστία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης από την πανικόβλητη υποχώρηση του για το ασφαλιστικό, υπήρξε αποφασιστικό και καθήλωσε τους δείκτες των δημοσκοπήσεων σε τέτοια χαμηλά επίπεδα που επέτρεψαν στη στάσιμη Νέα Δημοκρατία να προηγηθεί, ενώ η «επίσημη» Αριστερά εμφανίζεται καθηλωμένη και ανίκανη να ανταποκριθεί μπροστά στη μοναδική ευκαιρία που της δόθηκε. Τα κόμματα της «επίσημης» Αριστεράς αποδείχθηκαν περίτρανα και για μια ακόμη φορά εντελώς κατώτερα των περιστάσεων.
Το ΚΚΕ εγκλωβισμένο στη νεοσταλινική γραφειοκρατική λογική του νόμισε ότι το ασφαλιστικό είναι απλώς ένα ακόμη θέμα για εσωτερική κατανάλωση του τακτοποιημένου σεχταριστικού του κόσμου. Όμως οι διαστάσεις της κεντρικής ταξικής αντιπαράθεσης σάρωσαν τους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς του μηχανισμού του και τον υποχρέωσαν στη δεύτερη συγκέντρωση να συρθεί πίσω από τον κύριο όγκο των εργαζομένων. Από την άλλη πλευρά η τακτική που πρότεινε το ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα (αυτή του «μη διαλόγου»), που σχεδιάστηκε μέσα στο αποστειρωμένο κομματικό εργαστήριο και πάλι σύμφωνα με τις ανάγκες του κομματικού μηχανισμού, αποδεικνύεται ότι δεν «περπατάει» καθόλου στις συνθήκες της πραγματικής ταξικής πάλης. Είναι πια φανερό ότι όσο οι απαιτήσεις αυτής της πάλης θα ανεβαίνουν τόσο θα γίνονται και πιο φανερές στην κομματική εργατική βάση και στη νεολαία του οι τραγικές αδυναμίες και οι ανεπάρκειες της σταλινικής ηγεσίας της μετασοβιετικής εποχής μας.
O Συνασπισμός φόρεσε στα γρήγορα το αριστερό συνδικαλιστικό του προσωπείο, ξεσκόνισε λίγο την αριστερή-ρεφορμιστική φρασεολογία του, ελπίζοντας κατά βάθος η μπόρα να περάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα και να επανέλθουν τα πράγματα στη γνωστή αγαπημένη του ρουτίνα: των κοινοβουλευτικών «αγώνων» και των συνηθισμένων ατελείωτων φαφλατολογιών για την ανάγκη του εκσυγχρονισμού των αστικών δομών, για την αποτελεσματικότερη λειτουργία της οικονομίας «μας» και τις απαραίτητες «κοινωνικές ευαισθησίες» που θα πρέπει να συνοδεύουν τις σημαντικές αυτές μεταρρυθμίσεις.
Η Πασοκική συνδικαλιστική γραφειοκρατία βρέθηκε ξαφνικά στριμωγμένη στον τοίχο και αναγκάσθηκε χωρίς να πείθει κανένα να αποκηρύξει προσωρινά τη μακρόχρονη και καταστροφική για το συνδικαλιστικό κίνημα τυφλή υποταγή της στους κυβερνητικούς εκσυγχρονιστές και στη λογική τους.
Ενώ λοιπόν τα κυβερνητικά επιτελεία προετοιμάζουν μεθοδικά (όχι φυσικά χωρίς διαφωνίες και εσωτερικές τριβές) τον επόμενο γύρο του ασφαλιστικού, το εργατικό κίνημα μετά από την εντυπωσιακή επανεμφάνιση του εξακολουθεί να παραμένει χωρίς κεντρική πολιτική έκφραση και χωρίς άμεση προοπτική.
Oι εργαζόμενοι και η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλουν να συσπειρωθούν και να αναζωογονήσουν τα συνδικάτα. Να απαιτήσουν από την συνδικαλιστική ηγεσία το συντονισμό του εργατικού αγώνα γύρω από σαφή και ξεκαθαρισμένα αιτήματα. Να απαιτήσουν από τους συνδικαλιστές την προετοιμασία για την απόκρουση της δεύτερης επίθεσης που θα είναι πιο μακρόχρονη, πιο μεθοδική και επομένως πιο επικίνδυνη καθορίζοντας από τώρα τις γραμμές άμυνας αλλά και προβάλλοντας τις προοπτικές της αντεπίθεσης.
Στο πολιτικό επίπεδο, η ευθύνη για μια ξεκάθαρα διατυπωμένη πρόταση για τη συγκρότηση μιας εναλλακτικής Αριστεράς, βαραίνει πλέον επιτακτικά και κατά πρώτο λόγο όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους ότι εντάσσεται στην επαναστατική μαρξιστική παράδοση. Δυστυχώς στο επίπεδο αυτό όχι μόνο δεν σημειώθηκε κάποια αντίστοιχη με τις περιστάσεις πρόοδος, αλλά το τοπίο μοιάζει να περιπλέκεται και η σύγχυση να εντείνεται. Διαπιστώσαμε την περίοδο αυτή την αντοχή του σεκταρισμού καθώς εμφανίζονται χωριστές επιτροπές και σχήματα που αφορούν την ίδια καμπάνια (π.χ. τρεις επιτροπές για τη Γένοβα). Διαπιστώσαμε τον τυχοδιωκτισμό και τον καριερισμό ορισμένων «στελεχών» του χώρου που με μεγάλη ευκολία εγκατέλειψαν στη μέση προσπάθειες που στήθηκαν μετά από πολύ κόπο και χρόνο (π.χ. την «Πρωτοβουλία για τη Ριζοσπαστική Αριστερά») προκειμένου να τρέξουν να επιβιβαστούν στο πρώτο ρεφορμιστικό σχήμα που τους άνοιξε την αγκαλιά του («Χώρος Διαλόγου»). Διαπιστώσαμε τέλος μια αναβίωση γραφειοκρατικών μεθοδεύσεων και μικρόμυαλων ανταγωνισμών που καταστρέφουν το απαραίτητο κλίμα συντροφικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους αγωνιστές.
Η αναζωογόνηση του χώρου της επαναστατικής Αριστεράς με ένα νέο αγωνιστικό ήθος, το ξεπέρασμα της κληρονομημένης μικροαστικής ή σταλινικής μιζέριας, το ξεπέρασμα του φαύλου κύκλου των ιδρύσεων και των επανιδρύσεων κινήσεων με βάση τις μικροκομματικές σκοπιμότητες, φαίνεται ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα στο καμίνι των ταξικών αγώνων που έρχονται και μέσα από το φίλτρο της φυσικής επιλογής των ανθρώπων και των πολιτικών που αυτοί (οι ταξικοί αγώνες) θα επιβάλλουν. Στο μεταξύ εμείς οφείλουμε να δώσουμε ένα μικρό παράδειγμα στοιχειώδους συνέπειας σε πολιτικές αρχές και επιμονής σε επιλογές που αν σήμερα φαίνονται δύσκολες και χωρίς άμεσα αποτελέσματα, πιστεύουμε ότι μεσοπρόθεσμα θα αποδειχθούν τουλάχιστον χρήσιμες για το εργατικό κίνημα.
ΤΠΤ - "4" 
