του Alan Thornett
Το ακόλουθο άρθρο, που γράφτηκε πριν τις βρετανικές εκλογές της 7 Ιουνίου, παρουσιάζει μια εκτίμηση της πολιτικής σημασίας και της γρήγορης αύξησης των Σοσιαλιστικών Συμμαχιών, που ιδρύθηκαν κυρίως από οργανώσεις του τροτσκιστικού χώρου, και του σκωτσέζικου ΣΣΚ. Περιέχει επίσης προτάσεις και ιδέες για τον προσανατολισμό και την πολτική και οργανωτική προοπτική των Σοσιαλιστικών Συμμαχιών μετά τις εκλογές.
Η Αριστερά όλης της Ευρώπης βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση να ανασυγκροτηθεί στις νέες πολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονται. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου , η κατάρρευση της ΕΣΣΔ στην αρχή της δεκαετίας του ’90 και η εμφάνιση ψηλότερων επιπέδων του ταξικού αγώνα στα μέσα της δεκαετίας, ιδιαίτερα οι μαζικές απεργίες στη Γαλλία τέλος του 1995, έβαλαν αυτήν την πρόκληση έντονα στην ημερήσια διάταξη. Ύστερα η άνοδος του κινήματος ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση» στα τέλη της δεκαετίας με αποκορύφωμα το Σιάτλ τη σήκωσε σε ένα νέο επίπεδο.
Ως αποτέλεσμα της πίεσης αυτών των γεγονότων είδαμε την εμφάνιση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία, της Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία και πιο πρόσφατα του Αριστερού Μπλοκ στην Πορτογαλία.
Στο εκλογικό επίπεδο είδαμε την παρέμβαση της LO (Εργατική Πάλη) και της LCR (Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα) στη Γαλλία που οδήγησε στην εκλογή 5 ευρωβουλευτών. Και στη Βρετανία είδαμε πρώτα την εμφάνιση του Σκοτσέζικου Σοσιαλιστικού Κόμματος (SSP/ΣΣΚ) και των Σοσιαλιστικών Συμμαχιών (Socialist Alliances/Σ.Σ.) στην Αγγλία και στην Ουαλία.
Θεαματικό
Η πιο πρόσφατη εξέλιξη ήταν η θεαματική άνοδος της Σ.Σ. στην Αγγλία που θα παρουσιάσει υποψήφιους στις εκλογές του Ιουνίου δίπλα στο ΣΣΚ στη Σκωτία και τη Σ.Σ. στην Ουαλία.
Αυτή η αξιοσημείωτη εξέλιξη έγινε δυνατή εξαιτίας της επιτυχίας της Σοσιαλιστικής Συμμαχίας του Λονδίνου στις εκλογές για το Συμβούλιο του Λονδίνου πέρυσι (όταν ο Livingstone ήταν υποψήφιος για τη δημαρχεία), οι οποίες έφεραν τα καλύτερα αποτελέσματα για την άκρα Αριστερά στη Βρετανία μετά από πολλά χρόνια, και εξαιτίας της απόφασης του Socialist Workers’ Party (SWP/ΣΕΚ) να συμμετάσχει πλήρως στις Συμμαχίες.
Η απόφαση του Μπλερ να αναβάλει την ημερομηνία των εκλογών από τις 3 Μαίου στις 7 Ιουνίου είναι για τη Συμμαχία μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη. Είναι μια ευκαιρία να ολοκληρώσει τις προετοιμασίες της . Ενώ η Συμμαχία είχε κάνει μια αξιόλογη καμπάνια για τις 3 Μαίου, θα είναι αναμφίβολα καλύτερα προετοιμασμένη για τις 7 Ιουνίου και θα παρουσιάσει περισσότερους υποψήφιους.
Αυτό οφείλεται όχι μόνο στο ότι η αύξηση της Συμμαχίας ξεπέρασε τις προσδοκίες των περισσότερων που συμμετέχουν σε αυτήν αλλά και στο γεγονός ότι αυτή η αύξηση δεν έχει εξαντλήσει ακόμα τη δυναμική της μέχρι το τέλος της υποψηφιότητας για τις 3 Μαίου.
Ο στόχος των 88 υποψηφίων, που πρόσφατα έγινε δεκτός και χρειάζεται για ραδιοφωνικές εκλογικές εκπομπές, επιτεύχθηκε χωρίς τις συμβολικές υποψηφιότητες που, όπως νομίζαμε τότε, θα μπορούσαν να είναι αναγκαίες. Πραγματικά ακόμα επιλέγονται υποψήφιοι στις περιφέρειες, όπου θα γίνουν ουσιαστικές τοπικές καμπάνιες. Ο τελικός αριθμός θα είναι μάλλον 90-100 υποψήφιοι, πολύ περισσότερο από τους 50 που είχαν προβλεφθεί, όταν η παναγγλική Συμμαχία ξεκίνησε πριν 7 μήνες.
Πάνω από 90 υπψήφιους στην Αγγλία μαζί με τους 72 στη Σκωτία (εκεί σε κάθε περιφέρεια) και 6 της ουαλικής Σ.Σ.θα αντιπροσωπεύσουν την κατά πολύ μεγαλύτερη εκλογική πρόκληση της Αριστεράς σε γενικές εκλογές της Βρετανίας στη μεταπολεμική περίοδο.
Κινητήρια δύναμη
Η κινητήρια δύναμη αυτών των εξελίξεων είναι το αίσθημα απάτης και η αυξανόμενη εχθρότητα που παραδοσιακοί ψηφοφόροι νιώθουν απέναντι στο “New Labour” (το «νέο» Εργατικό Κόμμα/ΕΚ), αφού αυτό κινήθηκε προς τα δεξιά και έγινε το πιο σημαντικό όχημα του νεοφιλελευθερισμού όχι μόνο στν Βρετανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ενώ το νέο ΕΚ είναι μέρος της δεξιάς στροφής της σοσιαλδημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη, έχει προχωρήσει περισσότερο από κάθε άλλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ευρώπη αποσκοπώντας στη μετατροπή του ΕΚ σε ένα άμεσα καπιταλιστικό κόμμα σαν τους Δημοκράτες στις ΗΠΑ.
Σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις και μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων από το «κοινωνικό κράτος» έως το άσυλο το νέο ΕΚ είναι δεξιότερο του συντηρητικού προκατόχου του. Ανέπτυξε νέες σχέσεις με τους επιχειρηματίες και ένα μεγάλο μέρος της χρηματοτδότησής του προέρχεται από τους δισεκαμμοτυριούχους που το υπστηρίζουν σε αυξανόμενο βαθμό.
Η καμπάνια του Livingstone και η νίκη του ως δημάρχου του Λονδίνου πέρυσι ήταν έκφραση της δυσαρέσκειας της παραδοσιακής βάσης του ΕΚ, αν και ο ίδιος ο Livingstone δημιούργησε μια διαταξική διοίκηση μαζί με Συντηρητικούς και Φιλελεύθερους Δημοκράτες και παρέλειψε να οικοδομήσει κάτι πολιτικό από το θρίαμβό του.
Το νέο ΕΚ πιθανότατα όμως θα κερδίσει τις εκλογές με μεγάλη πλειοψηφία, αφού οι ψήφοι, που χάνει ανάμεσα στους παραδοσιακούς υποστηρικτές του αντικαθίστανται σε μεγαλύτερο βαθμό από πρώην συντηρητικούς ψηφοφόρους. Το νέο ΕΚ κατάκτησε το χώρο, όπου παλιότερα επικρατούσαν οι Συντηρητικοί, που κινήθηκαν προς την ξενόφοβη Δεξιά και διανύουν τώρα μια βαθιά κρίση. Φαίνεται να μην μπορέσουν να προβληθούν ως σοβαρή επιλογή στις εκλογές. Πιθανά θα γίνει μια πικρή μάχη για την ηγεσία των Συντηρητικών μετά τις εκλογές.
Ανάπτυξη
Η ισχυρή ανάπτυξη της Συμμαχίας στην Αγγλία δεν μορεί όμως να μετρηθεί απλά σε αριθμούς των υποψηφίων που παρουσιάζονται στις εκλογές. Εξίσου σημαντικός είναι ο τρόπος που η Συμμαχία αναπτύχθηκε οργανωτικά και πολιτικά κατά τους τελειταίους μήνες.
Νέες συμμαχίες εξακολουθούν να δημιουργούνται ακόμα σε περιοχές, όπου δεν υπήρξαν μέχρι τώρα. Άνθρωποι αρχίζουν να ξαναδραστηριοποιούνται βλέποντας ότι μια νέα ενότητα σφυρηλατείται από την Αριστερά και έτσι το ενδεχόμενο να οικοδομηθεί κάτι σοβαρό ως εναλλακτική λύση στην προέλαση του Μπλερ.
Η απόφαση της μαχήτριας της αριστεράς του ΕΚ, Liz Davies, να αποχωρήσει από το ΕΚ μετά από 2 χρόνια, που ήταν μέλος της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής του, και να προσχωρήσει στη χαλαρή αριστερή ομάδα της συμμαχίας «Grass-roots” (δραστηριότητες από τη βάση) και να υποστηρίξει τη Σοσιαλιστική Συμμαχία κάνει πολλούς άλλους να σκεφθούν αν δε θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Αναγνωρίζουν ότι η Αριστερά του ΕΚ δεν πρόκειται να αναζοωγονηθεί βραχυπρόθεσμα και η κύρια αντιπολίτευση ενάντια στον “Μπλερισμό” θα οικοδομηθεί έξω από το ΕΚ μέσω των μαζικών καμπανιών όπως οι αντικαπιταλιστικές κινητοποιήσεις και τα κοινωνικά κινήματα.
Ακτιβιστές/-ριες και σημερινών και πρώην μελών του ΕΚ όπως και συνδικαλιστές/-ριες κινούνται σε αυξανόμενο βαθμό προς τις Συμμαχίες. Η Louise Christian, μια διακεκριμένη δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι υποψήφιος της Σοσιαλιστικής Συμμαχίας. Ο Mark Serwotka, ο νέος γενικός γραμματέας του Σωματείου της Πολιτικής Υπηρεσίας (PCS), είναι ισχυρός υποστηρικτής της Συμμαχίας όπως και ο Dave Toomer, πρόεδρος του Σωματείου των Δημοσιογράφων(NUJ).
Η απόφαση των εργαζομένων, που συμμετείχαν στην απεργιακή δράση διαρκείας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση (Ιδιωτική Δημόσια Συνεργασία) στο νοσοκομείο Dudley στη West Midlands να παρουσιάσει έναν υποψήφιο για τη Συμμαχία από τις γραμμές τους δείχνει τον τρόπο που η ιδέα της Συμμαχίας και της εκλογικής πρόκλησης του νέου ΕΚ άρχισε να αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτούς που αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική των Μπλερικών.
Οι τοπικές συμμαχίες οργανώνονται όλο και καλύτερα και και αναπτύσσονται ως οργανώσεις καμπανιών ριζωμένες σε τοπικές καμπάνιες γύρω από ζητήματα σαν το πρόβλημα των σπιτιών, τους μετανάστες, την παιδεία και τις συντάξεις, κινητοποιούν όμως επίσης για εθνικές πρωτοβουλίες και διαδηλώσεις όπως και για τις όλο και πιο σημαντικές διεθνείς αντικαπιταλιστικές διαμαρτυρίες όπως σύντομα στη Γένοβα.
Η συμμαχία είχε και αυξανόμενη επιρροή στα συνδικάτα, καθώς συζητήσεις εξελίσσονται γύρω από το θέμα αν τα συνδικάτα θα πρέπει να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν μόνο το ΕΚ με τον παραδοσιακό τρόπο ή να αρχίσουν να δίνουν και σε άλλες παρατάξεις σαν τη Συμμαχία έχοντας υπόψη το ρόλο του νέου ΕΚ όσον αφορά ζητήματα της απασχόλησης και την υποστήριξή του της συντηρητικής αντισυνδικαλιστικής νομοθεσίας.
Η Συμμαχία έχει ένα σαφές προφίλ σε πολλά φετινά συνέδρια συνδικάτων, με μια μεγάλη χωριστή συνάντηση και έντονη παρουσίαση στο πρόσφατο συνέδριο του σωματείου των δασκάλων και καθηγητών/-ριών (NUT). Η ύπαρξη της Συμμαχίας αυξάνει και την πίεση για ενότητα σε σωματεία, όπου η Αριστερά εδώ και πολλά χρόνια είναι διασπασμένη.
Ταυτόχρονα η αριστερά του ΕΚ βρίσκεται σε δραματική κάμψη και το ΚΚ, που στο παρελθόν ήταν σκηρός αντίπαλος τόσο της άκρας Αριστεράς όσο και του μαχητικού συνδικαλισμού διασπάστηκε και έγινε ασήμαντο. Θα έχει μερικούς υποψήφιους στις εκλογές όπως και το αρκετά σταλινικό και σεχταριστικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SLP) του Arthur Scargill, αλλά θα επισκιασθεί στην Αριστερά από τη Συμμαχία.
Αντιδημοκρατικό
Παρά την άνοδο και την επιτυχία της Συμμαχίας οι ψήφοι της θα περιορισθούν από το αλλόκοτα αντιδημοκρατικό “πρέπρει να περάσεις πρώτα από την πύλη” σύστημα στη Βρετανία, το οποίο αδικεί εντονότατα τα μικρά και ακόμα τα μεσαία κόμματα. Από πολλές απόψεις όμως σημασία δεν έχει τόσο πολύ τι θα κάνει η Συμμαχία τη μέρα των εκλογών αλλά τι θα κάνει τη μέρα μετά τις εκλογές και πώς θα οργανωθεί σε μια βάση που θα της δώσει προσανατολισμό άσχετα από μια εκλογική καμπάνια.
Το πιο σημαντικό πολιτικό βήμα της Συμμαχίας μέχρι στιγμής έγινε στην εθνική συνδιάσκεψή της στο Birmingham στις 10 Μαρτίου. Αυτή η συνδιάσκεψη, που ως τέτοια αποτέλεσε ιστορικό γεγονός, αφού βασικά το σύνολο της βρετανικής άκρας Αριστεράς πήρε μέρος σε αυτήν, υιοθέτησε ένα εκτενές μανιφέστο (3000 λέξεων), που θα οδηγήσει τη συμμαχία όχι μόνο ως βάση της καμπάνιας στις εκλογές αλλά και στην επόμενη φάση της εξέλιξής της.
Το μανιφέστο ήταν το προϊόν μιας συζήτησης που διήρκεσε μια μέρα και διεξάχθηκε κυρίως από από τις πολιτικές οργανώσεις που στηρίζουν τη Συμμαχία: το SWP (ΣΕΚ), το SP (Σοσιαλιστικό Κόμμα, πρώην Μίλιταντ), το ISG (Διεθνής Σοσιαλιστικός Σύνδεσμος, αγγλικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς), το Workers’ Power (Εργατική Εξουσία), το Alliance for Workers’ Liberty (Συμμαχία για την Ελευθερία των Εργατών/-ριών), το ΚΚ της Μεγάλης Βρετανίας (προϊόν διάσπασης του παλιού σταλινικού ΚΚ, το οποίο κινείται προς τροτσκιστική κατεύθυνση) και το Revolutionary Democratic Group (Επαναστατικός Δημοκρατικός Σύνδεσμος, προϊόν διάσπασης του SWP), που έχει έμμονη ιδέα με το Σύνταγμα του βρετανικού κράτους. Αυτές οι οργανώσεις υιοθέτησαν το μανιφέστο παράγραφο με παράγραφο. Το ανώτερο πολιτικό ζήτημα πέρα από τη συζήτηση για το μανιφέστο ήταν ο πολιτικός χαρακτήρας της ίδιας της Συμμαχίας.
Μερικές οργανώσεις, το Workers’ Power, το ΚΚΜΒ και ιδιαίτερα το RDG επιχειρηματολόγησαν από μια αριστερίστικη προπαγανδιστική σκοπιά ότι η Σοσιαλιστική Συμμαχία θα έπρεπε να υιοθέτήσει αμέσως ένα εντελώς επαναστατικό πρόγραμμα συμπεριλαμβανομένων σοβιέτ και ένοπλων ομάδων εργατικής άμυνας.
Η πλειοψηφία, ανάμεσα σε αυτούς κι εμείς (το International Socialist Group), το SWP και το AWL, επιχειρηματολόγησε ότι, αν επιλέγαμε αυτό το δρόμο, αυτό θα μας χώριζε από το πιο σημαντικό ακροατήριο σήμερα, τους ανθρώπους που απορρίπτουν τον μπλερισμό αλλά ακόμα δεν είναι επαναστάτες/-ριες. Όλοι θέλουμε να δούμε την εμφάνιση ενός νέου, μεγαλύτερου και πλατιά ριζωμένου επαναστατικού κόμματος στη Βρετανία αλλά αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί σπρώχνοντας τη Συμμαχία πρόωρα σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό που χρειάζεται η Συμμαχία έιναι ένα πρόγραμμα δράσης συμπεριλαμβανομένου ενός αριθμού μεταβατικών αιτημάτων που αντικατοπτρίζουν τη σημερινή φάση της ανάπτυξής της και χαράζουν μια σαφή εναλλακτική λύση στον μπλερισμό.
Ωριμότητα
Αυτή ήταν η προσέγγιση που υιοθετήθηκε αλλά μετά από δύσκολη συζήτηση δεδομένου του ότι η πλειοψηφία των παρεβρικόμενων στο Birmingham, οι οποίοι ήταν η πλειοψηφία όσων είναι δραστήριοι στη Συμμαχία σε όλα τα επίπεδα, είναι επαναστάτες/-ριες. Αλλά έχοντας υπόψη τη μακροχρόνια ιστορία του σεχταρισμού στη βρετανική Αριστερά ο βαθμός ωριμότητας, με τον οποίο η συνδιάσκεψη του Birmingham κατόρθωσε να αναφερθεί σε αυτά τα ζητήματα, ήταν αξιοσημείωτος. Και η αφιέρωση όσων είχαν επιχειρηματολογήσει για μια διαφορετική προσέγγιση, αποδείχθηκε από το γεγονός ότι μόνο ένα άτομο καταψήφισε όλο το μανιφέστο, όταν έγινε η ψηφοφορία στο τέλος της ημέρας.
Ήταν σημαντικό ότι αυτή η μάχη κερδήθηκε, αφού η Συμμαχία είναι κιόλας πολύ περισσότερο από μια συσπείρωση ομάδων της άκρας Αριστεράς που ήταν αρχικά.
Η Συμμχία δεν είναι εκλογική συμφωνία ή εκλογικό μπλοκ σύμφωνα με το πρότυπο της λίστας των LO/LCR στη Γαλλία αλλά διαμορφώνεται ως πολιτική συμμαχία που περικλείει ευρύ φάσμα ανθρώπων που απορρίπτουν τον μπλερισμό.Οι πολιτικές οργανώσεις ανήκουν στον πυρήνα της και παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ηγεσία και οργάνωσή της αλλά η Συμμαχία είναι ήδη περισσότερο από το σύνολο αυτών που την αντιπροσωπεύουν.
Αυξανόμενη αποξένωση
Ο μόνος αρνητικός παράγοντας που προέκυψε στη συνδιάσκεψη ήταν η αυξανόμενη αποξένωση του ΣΚ (πρώην Μίλιταντ) που είχε λιγότερα από 20 μέλη στη συνδιάσκεψη. Στην προηγούμενη συνδιάσκεψη του περασμένου Σεπτέμβρη, όπου συμφωνήθηκε η ίδρυση της Συμμαχίας, αντιπροσωπεύθηκε από 150 μέλη. Η προσέγγιση του ΣΚ είναι να επιμείνει ότι η Συμμαχία δεν είναι πολιτικό σχήμα αλλά εκλογική συμφωνία ανάμεσα στις συμμετέχουσες οργανώσεις. Ενώ το μέλος του ΣΚ και πρόεδρος της συμμαχίας, Dave Nellist, έπαιξε πλήρη και θετικό ρόλο, το ίδιο το ΣΚ παρενέβη από τα πλάϊ με τα δικά του εσωτερικά πολιτικά θέματα και δεν πήρε μέρος στην κύρια συζήτηση, αν και όλα τα μέλη του ΣΚ υπερψήφισαν το μανιφέστο στο τέλος. Στο τοπικό επίπεδο, παρ’ όλο που μέλη του ΣΚ είναι υποψήφιοι της Συμμαχίας , κάνουν περισσότερο τις δικές τους καμπάνιες παρά να τις ενσωματώσουν στη Συμμαχία συνολικά.
Αυτό το γεγονός δεν μπορεί όμως να μειώσει την αξιοσημείωτη επιτυχία της Συμμαχίας μέχρι τώρα. Το σχέδιο είναι το μανιφέστο να βγει ως μπροσούρα που μπορεί να πουληθεί από τους μαχητές/-ριες στα σπίτια, σε καμπάνιες, στις θέσεις εργασίας και στους δρόμους και, όπως ελπίζουμε, να διανεμηθεί από τους πράκτορες εφημερίδων. Αυτό θα μας δώσει την ευκαιρία να καλύψουμε το πλάτος των ζητημάτων, για τα οποία κάτι έχουμε να πούμε, και να παρουσιάσουμε ένα όραμα μιας κοινωνίας που θα είναι ριζικά διαφορετική από τη Βρετανία της κυβέρνησης του ΕΚ, η οποία χαρακτηρίζεται από το κυνήγι του κέρδους και την εξάπλωση της φτώχειας.
Αυτό θα συνδυασθεί με τη ραδιοφωνική και τηλεοπτική καμπάνια, που θα προετοιμάσει ο γνωστός σκηνοθέτης Ken Loach μαζί με μια μικρή ομάδα της Συμμαχίας. Ο στόχος είναι ραδιόφωνο και τηλεόραση να φέρουν στα σαλόνια των ανθρώπων μια εικόνα του πλάτους της εμπειρίας, του ταλέντου και των ιδεών που οι υποψήφιοί μας σε όλη τη χώρα αντιπροσωπεύουν, αλλά και τα κύρια ζητήματα της καμπάνιας.
Ριζική αλλαγή
Εξακολουθεί να συζητιέται στη Συμμαχία ο βαθμός της αφοσίωσης του SWP σε αυτήν με την έννοια ενός μακρπρόθεσμου σχεδίου. Αλλά όσοι αμφισβητούν την αφοσίωση του SWP σε αυτήν τη φάση να συνεχίσει στη Συμμαχία πέρα από τις εκλογές, αγνοούν τη ριζική αλλαγή που το SWP ήδη διένυσε. Ο βαθμός της συνεργασίας, που το SWP έχει πραγματοποιήσει τώρα με την υπόλοιπη Αριστερά, ήταν αδιανόητος πριν 2 ή 3 χρόνια.
Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει αν υπήρχαν σοβαρές αρνητικές εξελίξεις στη Συμμαχία αλλά διαφορετικά όλα δείχνουν ότι αυτό δε θα συμβεί. Είναι πολύ ενδεικτικό ότι το SWP προσχώρησε την Πρωτομαγιά στο ΣΣΚ, κάτι που είναι μεγάλο βήμα μπροστά για το ΣΣΚ και άμεσο αποτέλεσμα της εμφάνισης της Συμμαχίας στην Αγγλία.
Το SWP κατανόησε σωστά ότι δύο παράγοντες οδηγούν στην ανασύνθεση της Αριστεράς στη Βρετανία. Ένα μαχητικό αντικαπιταλιστικό κίνημα, που αντιδρά στις λαίλαπες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης αγοράς, διαμορφώνεται σε διεθνή κλίμακα. Πρόκειται για ένα κίνημα που θα έχει μέλλον και προσελκύει μεγάλο αριθμό νέων ανθρώπων στις γραμμές του φέρνοντας τον αντικαπιταλισμό στο λεξιλόγιο της καθημερινής ζωής. Στην επόμενη κινητοποίηση για τη Γένοβα αναμένεται να συγκεντρωθούν πάνω από 100.000 άνθρωποι.
Η πρωτοβουλία της «Αντίστασης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση», που το SWP ξεκίνησε αλλά σε πλατιά και ανοιχτή βάση, εξακολουθεί να προσελκύει μεγάλο αριθμό ανθρώπων στις κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις αποτελώντας ένα νέο παράγοντα της βρετανικής πολιτικής και μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση από το αναρχικό περιθώριο προς τα κύρια ρεύματα της Αριστεράς.
Δίπλα στην «Αντίσταση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» υπάρχει και η Σοσιαλιστική Συμμαχία που ξαναφέρνει τους ανθρώπους στη δραστηριότητα και οικοδομεί μια πλατιά εναλλακτική λύση στον μπλερισμό. Αυτές οι δύο εξελίξεις έχουν τη δυνατότητα να κατορθώσουν μια θεμελιώδη ανασύνθεση στη Βρετανία. Τα παλιά σημεία αναφοράς αρχίζουν να χάνουν την ισχύ τους και νέα τα αντικαθιστούν. Βέβαια, το SWP δε συμμερίζεται το όραμά μας ότι η Σοσιαλιστική Συμμαχία στην Αγγλία θα έπρεπε μεσοπρόθεσμα να προσπαθήσει να μεταβληθεί σε νέο κόμμα της Αριστεράς σαν το ΣΣΚ στη Σκωτία. Ωστόσο το SWP κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση. Αφοσιώνεται στην πλήρη συνέχιση της Συμμαχίας μετά τις εκλογές. Πραγματικά είναι υπέρ της ενίσχυσης των δομών της προς ένα σχήμα που θα έμοιαζε περισσότερο με κόμμα. Επιχειρηματολογεί όμως ότι σε αυτήν τη φάση θα εμπόδιζε σε ένα βαθμό την ανάπτυξή της και θα το έκανε πιο δύσκολα για αυτούς, που έρχονται σε ρήξη με το νέο ΕΚ, να προσχωρήσουν σε αυτήν, αν την αποκαλούσαμε κόμμα και την προβάλλαμε ως τέτοιο.
Κατανοητό
Αυτή η ανησυχία είναι κατά τη γνώμη μας κατ’ αρχήν κατανοητή αλλά άστοχη, όπως η εμπειρία του ΣΣΚ δείχνει με σαφήνεια. Αν η Συμμαχία εξακολουθήσει να εξελίσσεται σε θετική κατεύθυνση, τότε η δομή ως συμμαχία, ακόμα με προκατάληψη ενάντια στην κομματική δομή, δε θα ανταποκριθεί πια στις ανάγκες ακριβώς των ανθρώπων, για τους οποίους το SWP ανησυχεί.
Έτσι τίθεται επίσης το ζήτημα της επαναστατικής ανασύνθεσης. Η ύπαρξη της Σ.Σ. στην Αγγλία και του ΣΣΚ στη Σκωτία συμβάλλει ήδη στην ανασυγκρότηση της Αριστεράς στη Βρετανία και στη διάλυση παλιών διαχωριστικών γραμμών που υπήρχαν πολλά χρόνια.
Η επαναστατική ανασύνθεση είναι δύσκολη και περίπλοκη διαδικασία αλλά τίθεται αντικειμενικά από την πλατύτερη ανασύνθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Πώς μπορεί η Αριστερά να είναι η κινητήρια δύναμη μιας πλατιάς αντι-μπλερικής ανασύνθεσης αν παραμείνει ανίκανη να ξεπεράσει, μέσα σε αυτήν, στους δικούς της επιζήμιους χωρισμούς;
Η τέχνη της πολιτικής συνίσταται πάντως στο να αξιοποιεί κανείς την ευκαιρία όταν εμφανίζεται και, αν δεν αξιοποιηθεί, η επόμενη ευκαιρία μπορεί να παρουσιασθεί μόνο μετά μεγάλο διάστημα.
ΤΠΤ - "4" 
