Μανιφέστο 4ης Διεθνούς, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Μανιφέστο ευρωπαϊκών τμημάτων της 4ης Διεθνούς

Ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Για μια Ευρώπη κοινωνική και οικολογική, δημοκρατική και ισόνομη, ειρήνης και αλληλεγγύης

Οι τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές έγιναν το 1989. Τότε επικρατούσε ευφορία στις αστικές τάξεις της Ευρώπης. Η δημιουργία της ενιαίας αγοράς, που προβλεπόταν για την 1η Ιανουαρίου του 1993, θα επέτρεπε να δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και να βγούμε από την οικονομική κρίση. Η Ευρώπη έτσι θα μπορούσε να επιβληθεί στους αμερικάνους και γιαπωνέζους ανταγωνιστές της μέσα στην παγκόσμια καπιταλιστική τάξη.

5 χρόνια αργότερα, ο απολογισμός είναι ανεπιφύλακτος: το σχέδιο βρίσκεται σε κρίση, οι στόχοι που είχαν αναγγελθεί έχουν αποτύχει.

Το 1993 ήταν μια μαύρη χρονιά.

Δύο πρόσφατοι αριθμοί συμπυκνώνουν από μόνοι τους την οικονομική και ανθρώπινη καταστροφή: 20 εκατομμύρια άνεργοι (επίσημος αριθμός που θα έπρεπε σχεδόν να διπλασιαστεί, εαν αφαιρέσουμε τα νομικά και στατιστικά τερτίπια) και 50 εκατομμύρια φτωχοί.

Όσο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, έχει τελματώσει. Μέσα από τα λογίδρια για τους θεσμούς, η αληθινή φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης βγήκε στην επιφάνεια. Όχι μόνο απέχει πολύ από τις κοινωνικές και διεθνείς επιθυμίες των εργαζομένων, των γυναικών, των νέων, αλλά και επιπλέον η ΕΕ είναι κυρίως μια υπερ-αγορά, μια υπερ-τράπεζα και μια υπερ-δύναμη! Η ΕΕ είναι ταυτόχρονα η διάλυση του κράτους προνοίας και ένα ιμπεριαλιστικό οχυρό. Βρίσκεται σε κοινωνικό πόλεμο ενάντια στους ίδιους της τους εργαζόμενους και τη νεολαία της. Σε οικονομικό πόλεμο ενάντια στους αμερικάνους και γιαπωνέζους ανταγωνιστές της, σε πόλεμο απ’όλες τις πλευρές ενάντια στον Τρίτο Κόσμο.

Η Ευρώπη αυτή δεν είναι η δική μας. Την καταπολεμούμε όχι στο όνομα της εθνικής αναδίπλωσης, αλλά στο όνομα μιας άλλης Ευρώπης, κοινωνικής και οικολογικής, δημοκρατικής και ισόνομης, ειρήνης και αλληλεγγύης. Έτσι, η πάλη μας ενάντια στην ΕΕ αποτελεί τμήμα του αντικαπιταλιστικού αγώνα για μια άλλη κοινωνία -σοσιαλιστική. Θα είναι η Ευρώπη του κόσμου της εργασίας και της ελεύθερης ένωσης των λαών, ανοιχτής στην ανατολή και αλληλέγγυας με το Νότο.

Η βαθιά κρίση της ΕΕ και η αρχή μιας νέας κοινωνικής κινητοποίησης που παρατηρείται σε πολλές χώρες θέτει στην ημερήσια διάταξη την εναλλακτική αυτή προοπτική. Η πραγματοποίησή της δεν θα εξαρτάται από τους σημερινούς κρατικούς θεσμούς -εθνικούς ή ευρωπαϊκούς-, αλλά από τη δραστηριότητα της μάζας των εργαζομένων, των γυναικών και των νέων. Πράγμα που σημαίνει την οικοδόμηση και την ενίσχυση του εργατικού και κοινωνικού κινήματος στην κλίμακα όλης της Ευρώπης. Σημαίνει μια ριζική ρήξη με τον παραλυτικό προσανατολισμό που η σοσιαλδημοκρατία και τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν διοχετεύσει στο εργατικό κίνημα.

Η 4η Διεθνής και οι οργανώσεις της θέλουν να συμβάλουν σε αυτό, με τις κατάλληλες μορφές ανάλογα με τη χώρα, διαδίδοντας την πολιτική πλατφόρμα που ευνοεί την ανάδυση διεκδικήσεων στην κλίμακα όλης της ηπείρου:  

Μια κοινωνική Ευρώπη:

Προτεραιότητα: εξάλειψη της ανεργίας!

Τα εκατομμύρια ανέργων και απόκληρων αποτελούν ένα κολοσσιαίο ανθρώπινο δράμα, μια ντροπή για τους κυβερνήτες μας, μια σπατάλη ενέργειας και δημιουργικότητας για την κοινωνία. Επιπλέον, μια χρόνια -για πολλά χρόνια- μαζική ανεργία βαραίνει στην απάντηση και αποτελεί κίνδυνο για το εργατικό κίνημα.

Η αστική τάξη διατείνεται ότι δεν θα επανέλθει ποτέ πλέον η πλήρης απασχόληση για οικονομικούς και τεχνολογικούς λόγους. Μέσα στη σοσιαλδημοκρατία και σε ένα τμήμα του οικολογικού κινήματος, ακούγονται παρόμοιες προειδοποιήσεις.

Είναι λάθος!

Είναι δυνατόν να δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας κοινωνικά χρήσιμες και οικολογικά δικαιολογημένες, φτάνει να βάλουμε τέλος στον ανταγωνιστικό αγώνα δρόμου 400 πολυεθνικών που φιλονικούν για μια αγορά 800 εκατομμυρίων «Δυτικών». Φτάνει να ξαναοργανώσουμε την οικονομία σε άλλες βάσεις, αποκλείοντας τη λογική του κέρδους, για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών στις χώρες μας και των άνω των 2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο αλλού στον κόσμο: τροφή, πρόσβαση στο νερό και στη γη, στοιχειώδης υποδομή, υγεία, εκπαίδευση, στέγαση και ακόμα: πολεοδομική ανάπλαση, μαζικές συγκοινωνίες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, επικοινωνίες… Αυτό βέβαια θα απαιτήσει την αποκατάσταση του δημόσιου τομέα και την επέμβαση της δημόσιας εξουσίας σε ευρωπαϊκή κλίμακα για να αντικατασταθεί ο τελείως αποτυχημένος ιδιωτικός τομέας.

Η διάσωση της Ευρώπης από την παρακμή της θα γίνει με τη συνεργασία της Ανατολής και του Νότου. Θα είναι ένα σχέδιο γενναιόδωρο και αλληλέγγυο, μια νέα ώθηση πολιτισμού στην κλίμακα του πλανήτη.

Μπροστά στο επείγον πρόβλημα της μαζικής ανεργίας, απαιτούμε την άμεση μείωση της διάρκειας της εργασίας σε 35 ώρες, χωρίς μείωση των μισθών. Στην κλίμακα της Ευρώπης, θα χρειαστεί ένας γενικός κανόνας και ρυθμίσεις πιστωτικής στήριξης για τις χώρες και τις επιχειρήσεις που θα αντισταθμίζουν τις έντονες ανισορροπίες, με ένα «διαρθρωτικό ταμείο» που θα τροφοδοτείται από ένα φόρο στις μεγάλες περιουσίες και στα εισοδήματα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Θα υπάρχει, βέβαια, έλεγχος από τους εργαζόμενους και τις δημόσιες αρχές. Αυτό θα ενθαρρύνει την πάλη για να προχωρήσουμε γρήγορα προς τις 32/30 ώρες στις χώρες με υψηλή παραγωγικότητα της εργασίας, που θα συνοδεύεται με μια ευρεία αναδιοργάνωση της εργασίας και της ζωής στην κοινωνία.

Εξάλλου, παλεύουμε για:

• για τις γυναίκες: ίσο μισθό για ίση εργασία. Ενάντια στην παλινορθωτική οικογενειακή πολιτική και για την επιβολή ατομικών ίσων δικαιωμάτων στην κοινωνική ασφάλιση. Για την ανάπτυξη σε πλατιά κλίμακα συλλογικών εξοπλισμών ποιότητας.
• εναρμόνιση προς τα πάνω των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, κανόνων ασφαλείας και υγιεινής, και γενικότερα των συνθηκών εργασίας.
• για τη νεολαία: δικαίωμα σε δωρεάν σπουδές και σε εγγυημένη απασχόληση χωρίς διακρίσεις και χωρίς «κηδεμονίες» (ψευτο-μαθητείες).
• έναν ελάχιστο εγγυημένο μισθό και ένα ελάχιστο επίδομα ανεργίας, σε όλες τις χώρες της Ένωσης.
• συνδικαλιστικά δικαιώματα αναγνωρισμένα σε όλες τις χώρες της Ένωσης: δικαίωμα απεργίας, δικαιώματα αντιπροσώπευσης στις επιχειρήσεις, δικαίωμα για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δημιουργία ευρωπαϊκών επιτροπών επιχειρήσεων στις πολυεθνικές.

Μια οικολογική Ευρώπη:

Προτεραιότητα: ρήξη με μια πολιτική που βάζει σε κίνδυνο το μέλλον του πλανήτη. Να ανατραπεί ο αγώνας δρόμου της ανταγωνιστικότητας, που δεν παίρνει υπόψη ούτε το οικολογικό κόστος και τους φυσικούς ρυθμούς ούτε τις κοινωνικές ανάγκες.

Να βγούμε από την «κυριαρχία των πυρηνικών», την «κυριαρχία του μπετόν», την «κυριαρχία των αυτοκινήτων», που παραμένουν ο γενικός κανόνας, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις.

• εναρμόνιση προς τα πάνω των περιβαλλοντικών κανόνων, υψηλό επίπεδο προστασίας των καταναλωτών.
• μια πολιτική που να έχει για άξονα την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
• μια πολιτική δημόσιων συγκοινωνιών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας -φτηνών, έξω από τις απαιτήσεις της αγοράς- που να είναι ηθελημένα στραμένη προς τις ανάγκες των χρηστών και να σέβεται το περιβάλλον.
• μια αγροτική πολιτική που να αποθαρρύνει τη μαζική χρήση εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων και χημικών λιπασμάτων.

Μια Ευρώπη πολιτών:

Προτεραιότητα: σε όλους τους τομείς, απαίτηση για ισότητα των δικαιωμάτων.

• ενάντια στην εθνική εκκαθάριση, στο ρατσισμό και την ξενοφοβία σε όλες τους τις μορφές.
• ισότητα δικαιωμάτων για τους μετανάστες από χώρες εκτός ΕΕ, μεταξύ των οποίων και δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε όλες τις εκλογές.
• Δικαίωμα ασύλου με μια γενναιόδωρη ερμηνεία της σύμβασης της Γενεύης.
• ελευθερία κυκλοφορίας των ατόμων μέσα στην ΕΕ.
• ελευθερία κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων για τις γυναίκες. Ισόνομη δημοκρατία. Ισότητα στην αντιπροσώπευση ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες σε όλους τους αιρετούς επίσημους (κρατικούς) θεσμούς.
• δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην απασχόληση για τους νέους. Για μια ενιαία, μη θρησκευτική, εκπαίδευση ποιότητας.
• δημοκρατικό δικαίωμα έκφρασης του πολιτισμού, της θρησκείας, της εθνότητας, των πολιτικών και ιδεολογικών απόψεων.
• αναγνώριση του δικαιώματα αυτοδιάθεσης των λαών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων.
• για μια συνομόσπονδη Ευρώπη των λαών.

Μια αλληλέγγυα Ευρώπη:

Προτεραιότητα: να σταματήσει αμέσως η ανθρώπινη καταστροφή που πλήττει το Νότο και απειλεί την Ανατολή.

• ενάντια στον εθνικό διαμελισμό της Βοσνίας, που υποστηρίζεται από την ΕΕ. Όχι βόμβες, αλλά ανθρωπιστική βοήθεια.
• Άνευ όρων διαγραφή του χρέους των χωρών του Νότου και της Ανατολής, για να σταματήσει το ξέφρενο κυνήγι της «διαρθωτικής προσαρμογής».
• ρήξη με την εμπορευματική λογική που επιβάλλουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Ριζική μεταρρύθμιση του ΟΗΕ. Όλα τα ζωτικά για την ανθρωπότητα ζητήματα (πόλεμος και ειρήνη, επιβίωση του πλανήτη, οικονομική και οικολογική ανάπτυξη, μεταφορές και επικοινωνία, πολιτισμός) πρέπει να συζητούνται δημόσια και να αποφασίζονται από τη γενική συνέλευση.
• διμερείς επαφές ανταλλαγών και ανάπτυξης για να απαντηθούν κατά προτεραιότητα οι κοινωνικές ανάγκες των πληθυσμών, σε συμφωνία με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, και υπέρ μιας ανάπτυξης που να στηρίζεται στις καλύτερες αυτόχθονες κοινωνικές σχέσεις, απομακρύνοντας το νόμο του κέρδους και σταματώντας τον ξέφρενο ανταγωνισμό ανάμεσα στις χώρες του Νότου για να έχουν πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά.

Μια Ευρώπη ειρήνης:

Προτεραιότητα: πάλη για να γίνει η Ευρώπη αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.

• κατάργηση των πυρηνικών όπλων και των πυρηνικοποιημένων στρατιωτικών μονάδων, καθώς και όλων των στρατιωτικών μονάδων που ειδικεύονται στην καταστολή, στην σύλληψη ομήρων, στην τρομοκρατία και στα βασανιστήρια («μονάδες γρήγορης επέμβασης», παραστρατιωτικοί,…).
• ριζική μείωση του στρατιωτικού προϋπολογισμού.
• ενάντια σε έναν ευρωπαϊκό στρατό: διάλυση της «γαλλο-γερμανικής ταξιαρχίας», της Δυτικο-Ευρωπαϊκής Ένωσης, έξοδος από το ΝΑΤΟ.
• απόσυρση των αμερικάνικων στρατευμάτων και διάλυση των αμερικάνικων βάσεων. Απόσυρση του αμερικάνικου στόλου και πλοίων από τη Μεσόγειο, από τη Βόρειο Θάλασσα και από τη Βαλτική.

Η Ευρώπη δεν θα φτιαχτεί πίσω από την πλάτη των λαών και πάνω σε ένα κοινωνικό νεκροταφείο. Αυτή η δημοκρατική και κοινωνική μάχη θα γίνει ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους σημερινούς της θεσμούς και ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, του οποίου είναι όπλο αιχμής. Η Ευρώπη που θέλουμε θα γίνει «από τα κάτω», πράγμα που σημαίνει να ενισχυθούν, σε ευρωπαϊκή κλίμακα, τα δίκτυα ανάμεσα σε κοινωνικά κινήματα -συνδικαλιστικά, οικολογικά, αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά, φεμινιστικά, τριτοκοσμικά, κλπ. Απέναντι σε αυτό, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει μια ευθύνη για την ανάπτυξη του συντονισμού ανάμεσα σε εργαζόμενους στην κλίμακα των κλάδων και των πολυεθνικών και για την οργάνωση κοινής καμπάνιας ενάντια στην ανεργία ή για τα κριτήρια του Μάαστριχτ, για τη ριζική μείωση του χρόνου εργασίας… Θα χρειαστεί να εμφανιστεί μια γερή εναλλακτική πρόταση σε πολιτικό επίπεδο -έγκαιρα και στην κλίμακα της Ευρώπης- μέσα από μια αναγκαία σύγκλιση μέσα στη ριζοσπαστική και οικολογική αριστερά. Γιατί, χωρίς αυτήν, οι αγώνες των εργαζομένων, των γυναικών, των νέων -που, όποια και να είναι η εθνικότητά τους, κινητοποιούνται ενάντια στις αδικίες, εξεγείρονται ενάντια στην ανεργία και την αθλιότητα, αρνούνται το ρατσισμό και τον πόλεμο- θα έμεναν χωρίς συνέχεια.

Εμείς θα συμβάλλουμε σε αυτό με όλη μας τη δύναμη.

Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SAP-POS) – Βέλγιο. Σοσιαλιστικό Κόμμα των Εργαζομένων (SAP) – Δανία. Κομμουνιστικός Επαναστατικός Σύνδεσμος (LCR) – Γαλλία. Η σύνταξη της Bandiera Rossa – Ιταλία. Σοσιαλιστικό Κόμμα των Εργαζομένων (SAP) – Ολλανδία. Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSR) – Πορτογαλία. Σοσιαλιστικό Κόμμα (SP) – Σουηδία. Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας.