ΙΣΡΑΗΛ
Όχι ανώμαλο έγκλημα
Τη βασική συμφωνία ανάμεσα στο Ισραήλ και την ΟΑΠ ακολούθησε το μακελειό της Χεβρώνα. Ο Αμπντέλ Σαμάρα, Παλαιστίνιος οικονομολόγος, από τα κατεχόμενα, παρουσιάζει την αντίδραση του σε αυτόν τον αποτροπιασμό και τις μελλοντικές συνέπειές του.
Αμπντέλ Σαμάρα
Αν έχει κανείς υπόψη τόσο την τρομοκρατία που μας περικυκλώνει σε παγκόσμια κλίμακα όσο και τον πολιτισμό του σιωνισμού, τότε το έγκλημα του Μπαρούχ Γκόλντστάϊν στη Χεβρώνα δεν αποτέλεσε εξαιρετική υπόθεση. Σε όλο τον κόσμο αναπτύχθηκε καινούργια μορφή της τρομοκρατίας με τις αεροπορικές επιθέσεις ενάντια στη Λιβύη, τις εισβολές στη Γρενάδα και αργότερα στον Παναμά, το μακελειό μεγάλου μεγέθους στο Ιράκ, την κατοχή της Σομαλίας από τον ΟΗΕ. Η τρομοκρατία έγινε μέρος της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης» που αναπτύχθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Μεγάλη λίστα
Ο σκοτωμός των Παλαιστινίων ανήκει στον πολιτισμό του Ισραήλ αφού είναι αποικιακό κράτος.
Το μακελειό της Χεβρώνας δεν ήταν το πρώτο και θα είναι το τελευταίο. Η λίστα είναι μεγάλη: Ντεϊρ Υασίν και Νταβαϊμά το 1948, Κιμπιαύ το 1994, Μπέϊτ Λικιά το 1955, Γάζα το 1956, Ρισόν Λίτσυον και Ιερουσαλήμ το 1990. Ο Γκολντστάϊν εφήρμοσε ακριβώς ότι μάθαινε συνέχεια στο σπίτι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο στρατό, από τους ράμπι – και επίσης από τους ιμπεριαλιστές. Απ’ότι καταλάβαμε από τις μεγάλες εμπειρίες μας, οι Ισραηλινοί ανταγωνίζονται διαρκώς εσωτερικά για να εφευρίσκουν τα πιο αποτελεσματικά μέσα να πλήττουν τους Παλαιστίνιους. Μετά το μακελειό σκοτώθηκαν σε δύο βδομάδες 40 άνθρωποι, οι περισσότεροι σε διαδηλώσεις.
Στις πρώτες εβδομάδες της Ιντιφάντα ο Henry Kissinger πρότεινε στους Ισραηλινούς ότι το να σκοτω- θούν μερικές χιλιάδες άνθρωποι σε μια μέρα θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να πνιγεί η Ιντιφάντα.
Μέσα σε σχεδόν τρία χρόνια ιμπεριαλιστικής μεσολάβησης σκλήρυνε η ισραηλινή καταπιεση στα κατεχόμενα, αυξήθηκαν οι σκοτωμοί και ο αριθμός των εποίκων, μεταξύ άλλων, από την πρώην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες, και άρχισε να σφίγγει ο οικονομικός κλοιός στα κατεχόμενα. Η «Δήλωση των αρχών» αποτέλεσε μια έμμεση προσάρτηση των κατεχομένων σημαί- νοντας πως το Ισραήλ δε θα αποχωρήσει ούτε ένα εκατοστό από αυτά και πως οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες δε θα έχουν το δικαίωμα να γυρίσουν. Όλες οι αρμοδιότητες που ο Αραφάτ και η ομάδα του θα αναλάβουν, θα είναι περιορισμένες σε πολιτικές, π.χ. δρόμοι, σχολεία, οικοδομές, άμεσοι φόροι, αλλά ούτε καν στον έλεγχο της εξαγωγής και εισαγωγής, ούτε του νερού.
Τα αραβικά καθεστώτα
Όταν λέμε πως το Ισραήλ δεν είναι έτοιμο για την ειρήνη, αυτό σημαίνει ότι η ρατσιστική νοοτροπία και ο πολιτισμός του δεν έχουν αλλάξει. Έτσι, τίποτα δεν έγινε για να αλλάξει τη στάση του Γκόλντσταϊν, ειδικά αφού ο Αραφάτ υπέγραψε ένα σύμφωνο που εγγυάται τα δικαιώματα των εποίκων στα κατεχόμενα και αφού ζήτησε σα θύμα τη συγγνώμη του δολοφόνου. Με τον ένα ή άλλο τρόπο αυτό θα παροτρύνει και άλλους Γκόλντσταϊν να διαπράξουν ακόμα περισσότερα εγκλή- ματα.
Ούτε τα αραβικά καπιταλιστικά κα- θεστώτα δεν είναι πρόθυμα να αγωνιστούν για μια δίκαια ειρήνη. Η αυξανόμενη εξάρτηση της οικονομίας των χωρών τους τα οδηγεί πολιτικά σε ακόμη πιο στενή υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, δηλαδή σε αυξανόμενη «κομπραδοροποίη-ση». Τα καθε- στώτα αυτά κυβερνούν τους λαούς τους αλλά δεν τους αντιπροσωπεύουν. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να διαρκέσουν οποια- δήποτε σύμφωνα ειρήνης που θα συνάψουν. Είναι σημαντική εξέλιξη το ότι καθώς τα αραβικά καθεστώτα, ούτε εκλέγονται, ούτε αντιπροσωπεύουν το λαό, σε όλο και περισσότερο βαθμό, είναι ανίκανα να χειραγωγούν τις μάζες. Αυτή η αλλαγή ανοίγει νέες προοπτικές για την περιοχή.
Το κέντρο
Ήταν η υποστήριξη από το ιμπεριαλιστικό κέντρο η οποία ενίσχυε και εγγυήθηκε την ιδέα και το όραμα ειρήνης από ισραηλινής πλευράς. Σημαντική ήταν η εγγύηση των 10 δισ. δολλαρίων από τις ΗΠΑ, τα οποία δεν αποτέλεσαν την τιμή για την ειρήνη αλλά αύξηση του αριθμού των εποίκων στα κατεχόμενα. Οι Αμερικανοί επέμειναν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να μην καταδικαστεί ή να κατηγορηθεί το Ισραήλ για το μακελειό και δύο εβδομάδες μετά επισκέφθηκε ο Γάλλος υπουργός Άμυνας το Ισραήλ για να ανανεώσει τη στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στις δυό χώρες.
Μια δίκαια ειρήνη θα σήμαινε ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, που θα μπορούσε να κλείσει τα σύνορά του στις ισραηλινές εξαγωγές για την αραβική αγορά, όταν το θεωρεί αναγκαίο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους γιατί οι σχεδιαστές της ιμπεριαλιστικής μεσολάβησης επέμειναν στο ότι τα κατεχόμενα πρέπει να αποτελούν σχηματισμό κάτω από την ανεξαρτησία και κάτι περισσότερο από γυμνή ή απόλυτη κατοχή. Οι ανεξάρτητες περιοχές θα μείνουν πολιτικοοικονομική σφαίρα επιρροής του Ισραήλ, που μπορεί να την ελέγχει εύκολα όπως και οι Ιορδανοί.
Αυτό σημαίνει μια περιοχή που θα την εκμεταλλεύονται οι Άραβες εξαρτημένοι έμποροι και αστοί μαζί με Ισραηλινούς εξαγωγείς, χωρίς εθνικά ή πολιτικα σύνορα ή άλλη ένταση. Γι’αυτό απαγορεύεται η ανεξαρτησία.
Οι εξελίξεις μετά τις 13-9-93 το φανέρωσαν. Οι χώρες-δανειστές, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επανέλαβαν συνέχεια πως τα χρήματα δε θα εμβαστούν στις ανεξάρτητες περιοχές πριν την τελική παλαιστινιακή υπογραφή. Ζητούν από τους Παλαιστινίους να υιοθετήσουν το ισραηλινό φορολογικό σύστημα και να υπογράψουν μια συμφωνία για ένα κοινό φορολογικό και τελωνειακό σύστημα μαζί με το Ισραήλ και να μην καθιερώσουν δικό τους τοπικό νόμισμα.
Αντιδράσεις
Μερικές ώρες μετά το μακελειό ο Αραφάτ δήλωσε ότι δεν ήθελε να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις. Όταν είδε τη μαζική απάντηση, ο ίδιος και οι υποστηρικτές του άρχισαν να κάνουν ελιγμούς.
Ο Φαϊσάλ Αλ Χουσεϊνι είπε ότι οι διαπραγματεύσεις δε θα μπορούσαν να συνεχιστούν μέχρι να αποχωρήσουν οι έποικοι και να φτάσουν προστατευτικές δυναμεις του ΟΗΕ. Μόνο δύο εβδομάδες μετά οι όροι αυτοί εγκαταλείφθηκαν. Το μακελειό και η έγκριση των αραβικών καθεστώτων και του Αραφάτ να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις αποτέλεσαν «καλή» ευκαιρία για την παλαιστινιακή αντιπολίτευση να επεξεργαστεί τη στάση και την ανάλυσή της υποστηρίζοντας πως η ιμπεριαλιστική μεσολάβηση δεν μπορούσε να προσφέρει στους Παλαιστίνιους ούτε ασφάλεια για τη ζωή τους και πως δεν υπάρχει περίπτωση συμβίωσης με τους Ισραηλινούς εποίκους. Ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος φώναζε σε διαδηλώσεις «κάτω ο Αραφάτ» ! και έκαψε την εικόνα του. Από την άλλη όμως η Λαϊκή Αντιπολίτευση δεν ήταν σε θέση να αλλάξει ουσιαστικά την κατάσταση. Πρέπει να θυμηθει κανείς ότι η δημιουργία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη δε σχεδιάστηκε μόνο για την Παλαιστίνη αλλά και για να διατηρηθεί η διαίρεση των αραβικών χωρών και η εξάρτησή τους και να είναι ανοιχτές για εκμετάλλευση και άνιση ανταλλαγή κι να μπλοκάρεται η ανάπτυξη. Έτσι ο αγώνας ενάντια στο Ισραήλ και τον ιμπεριαλισμό δεν είναι καθήκον μόνο των Παλαιστινίων.
Ο πιο σημαντικός τοπικός παράγοντας είναι ο ρόλος του πολιτικού Ισλάμ. Αυτή η καινούργια εξέλιξη του αραβικού κόσμου προχωράει ραγδαία. Ενώ η μορφή αυτού του φαινομένου ειναι καθαρά θρησκευτική -και κυρίως συντηρητική-, το περιεχόμενο δεν είναι τελείως το ίδιο με αυτή τη μορφή, αλλά ένα νέο δημοφιλές φαινόμενο που αποτελεί μίγμα από πίκρα για την εθνική αξιοπρέπεια, για τη φτώχεια, την καθυστέρηση, από μίσος ενάντια στο Ισραήλ και τον ιμπεριαλισμό. Για αυτούς τους λόγους η θρησκεία έγινε μια από τις εθνικές κινητήριες δυνάμεις. Η λαϊκή αγανάκτηση εκφράζεται έτσι σήμερα, από το μαχητικό και πολιτικοποιημένο Ισλάμ, μαζί με τους προοδευτικούς εθνικιστές και τους μαρξιστές. Αυτά τα τρία ρεύματα αγωνίζονται για να αποκτήσουν την υποστήριξη των λαϊκών εθνικιστικών στρωμάτων. Τα τρία ρεύματα συμμάχησαν σε μερικά πανεπιστήμια της Δυτικής Όχθης και πήραν την πλειοψηφία των φοιτητικών συμβουλίων.
Γενικά όμως η περιοχή δεν είναι ώριμη για μια μεγαλύτερη αλλαγή. Η παλαιστινιακή και αραβική λαϊκή αντιπολίτευση δεν είναι αρκετά δυνατή. Αλλά υπάρχουν μερικές αρχές. Ο παλαιστινιακός λαός κατάλαβε σαν αποτέλεσμα του μακελειού πως δεν υπάρχει ευκαιρία για την ειρήνη, αν οι έποικοι δεν εγκαταλείψουν τα κατεχόμενα. Αυτό είναι ο απαραίτητος όρος για διαπραγματεύσεις ειρήνης.
Αμπντέλ Σαμάρα
12-3-94
(ελαφρώς συντομευμένη μετάφραση από το Ιnternational Viewpoint)
Η κατοχή και η νομοθεσία
Η Linda Bevis, δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δυτική όχθη και τη Γάζα στα 1992-93 σχολιάζει τη νομιμότητα της Ισραηλινής πολιτικής. Παρουσιάζουμε μερικά αποσπάσματα:
Οι ισραηλινοί «κανονισμοί για έναρξη του πυρός», προφορικοί και γραπτοί, επιτρέπουν στους ισραηλινούς στρατιώτες να πυροβολούν χωρίς προειοδοποίηση στα ζωτικά όργανα ενός «υπόπτου» που φεύγει.
Τελικά, επειδή πολλές ειρηνικές δραστηριότητες ποινικοποιούνται στα Κατεχόμενα οι κανονισμοί για έναρξη του πυρός νομιμοποιουν την εκτέλεση ενός προσώπου που δεν απειλεί ένα στρατιώτη ή την κοινωνία. Για παράδειγμα άοπλοι νέοι, που δραπετεύουν από τους στρατώνες, μπορούν να πυροβοληθούν «νόμιμα» για κανένα άλλο λόγο παρά για το ότι, ζωγράφισαν μόνο μερικά γκράφιτι. Αυτοί οι σκοτωμοί είναι αυθαίρετες εκτελέσεις και βίαιος διεθνής νόμος, ήδη το Ισραήλ τους έχει νομιμοποιήσει.
Το 85% όλων των Παλαιστινίων φυλακισμένων έχουν βασανιστεί. Οι ισραηλινοί στρατιωτικοί και κανονισμοι συμβάλουν στη συστηματοποίηση των βασανισμών. Οι στρατιωτική εντολή 378 εγκαθιδρύει το στρατιωτικό δικαστικό σύστημα και επιτρέπει να κρατούνται οι φυλακισμένοι στην απομόνωση δεκαοκτώ μέρες πριν μεταφερθούν στο δικαστή, ο οποίος τότε μπορεί να επεκτείνει το διάστημα μέχρι 30 μέρες.
Τέτοιος περιορισμός χωρίς πρόσβαση σε δικηγόρο, φίλους ή οικογένεια συμβάλλει στον ψυχολογικό αποπροσανατολισμό και μπορεί να αποτελεί τμήμα του βασανισμού.
Linda Bevi
ΤΠΤ - "4" 
