15/6/1992, ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, περί ιμπεριαλισμού:
ΘΕΣΕΙΣ:
Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και ο ελληνικός εθνικισμός
[Οι Θέσεις σκαναρισμένες από το Σπάρτακο 33]
I. Η αποσύνθεση της Γιουγκοσλαβίας
1) Η βύθιση της τέως Γιουγκοσλαβίας στα δολοφονικά αδιέξοδα του πολέμου και των σφαγών καταγράφεται σαν ιδιόμορφη εκδοχή της αποσύνθεσης των σταλινικών καθεστώτων που, απουσία μιας πολιτικής επανάστασης για τη σοσιαλιστική δημοκρατία, βαδίζει προς μια αυθεντική καπιταλιστική παλινόρθωση με ό,τι αυτή συνεπάγεται: Ανάπτυξη της κοινωνικής ανισότητας σαν πηγή ανταγωνισμού για κερδοφορία, εξάλειψη των υπολειμμάτων μιας λογικής κοινωνικής αλληλεγγύης, πολιτικο-ιδεολογική ενίσχυση στρωμάτων της γραφειοκρατίας γύρω από στρατιωτικούς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια καπιταλιστική συσσώρευση, μυθικές ενοποιήσεις τμημάτων του πληθυσμού σαν βάση εθνικού αστικού κράτους, κλπ. Πρίν καλά-καλά οικοδομηθούν, οι επίδοξες αστικές τάξεις ξέρουν ότι πρέπει να θεμελιωθούν πάνω σε συσχετισμούς δύναμης και επιβολής. Είναι ένα μάθημα που τους δίδαξε με το παραπάνω η εμπειρία των τελευταίων χρόνων ένταξης στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και οι διαταγές των σημερινών «ειρηνοποιών», Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ΟΟΣΑ, κλπ., που προετοίμασαν βήμα προς βήμα τη διάλυση του γιουγκοσλαβικού κοινωνικού ιστού. ‘Ετσι ήταν, είναι και θα είναι ο νόμος της αγοράς…
2) Όσοι θέλουν να εξηγήσουν την αδελφοκτόνα αυτή πορεία της τέως Γιουγκοσλαβίας, και ιδίως όσοι θέλουν να βλέπουν πίσω από τις διαθέσεις για ανεξαρτησία των πληθυσμών της, κάποια διαβολικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, όχι μόνο καταλήγουν να κάνουν την απολογία των επικρατέστερων κατασταλτικών μηχανών, όπως του Μιλόσεβιτς, αλλά και κυρίως υποτιμούν το βάθος της καπιταλιστικής παρέμβασης: Αυτή δεν συνίσταται σε απλή ιδεολογική στήριξη τμημάτων της νομενκλατούρας ή και σε πολιτικο-στρατιωτική στήριξη των διαφόρων ιδιωτικών ή μη στρατών, αλλά -και κυρίως- στις διαδικασίες διαμόρφωσης αστικών τάξεων με πολιτικο-στρατιωτικούς μηχανισμούς και οικονομικο-νομικό χώρο. Η δυναμική της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σημαίνει αναγκαστικά, όπως πάντα συνέβη με την οικοδόμηση των αστικών κρατών, τον επεκτατικό ολοκληρωτισμό των κατασκευαζόμενων εθνικών αστικών τάξεων: Τόσο σαν γεωγραφικό χώρο βασιλείας τους όσο και σαν συντριβή των εθνικών, γλωσσικών, πολιτιστικών, κλπ., διαφορών στο εσωτερικό τους.
3) Έτσι, χαρακτηριστική είναι η ειδική διαδικασία αποσύνθεσης του γραφειοκρατικού κατασκευάσματος στη Γιουγκοσλαβία: Η έλλειψη συγκεντροποιημένης εργατικής δημοκρατίας κατέστησε την αποκέντρωση έρμαιο των εμπορευματικών μηχανισμών των οποίων ο κεντρόφυγος συγκεντρωτισμός είναι ακριβώς η κινητήρια δύναμη. Η άνοδος του μεγαλοσερβισμού του Μιλόσεβιτς σαν προσπάθεια απάντησης στα αδιέξοδα της γραφειοκρατίας με τη χρησιμοποίηση της κεντρικής κρατικής μηχανής και τους σερβικούς του πολέμους (Κοσσυφοπέδιο, Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία), σε ένα πολιτιστικό και πολιτικό υπόβαθρο δεκαετιών σερβικής ηγεμονίας και αποκλεισμού των άλλων από την κεντρική κρατική μηχανή δεν αποτέλεσε μόνο μια προσπάθεια εθνικής ομογενοποίησης, επεκτατικής αναγκαστικά, αλλά και κατέστησε σαφές στους μη σερβικούς πληθυσμούς ότι, όχι μόνο αυτό το κράτος δεν θα ήταν ποτέ δικό τους, αλλά και ότι κινδύνευε η ίδια τους η ύπαρξη (πολιτιστική, αλλά και έως και φυσική).
II. Ιμπεριαλιστική ανάμειξη
4) Έτσι, αποτελεί τουλάχιστον υποκρισία οι υποτιθέμενες ειρηνευτικές βλέψεις #της διεθνούς καπιταλιστικής κοινότητας#. ‘Οχι μόνο γιατί η ανισομερής ανάπτυξη και η ανισότητα είναι ακριβώς η προϋπόθεση για την ανάπτυξη της λογικής του κέρδους, αλλά και πιο συγκεκριμένα γιατί από την αφηρημένη αρχή της «ακεραιότητας του γιουγκοσλαβικού κράτους» ώς τα προτεινόμενα «εθνικά καντόνια» στη Βοσνία, τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα μόνο για τον ίδιο τον πληθυσμό δεν νοιάζονται. ‘Οταν οι «εθνικές» συμμορίες των Σέρβων («ομοσπονδιακός» στρατός, Μπάμπιτς, Κάραντζιτς,…) αλλά και των Κροατών («Κροατικός Δημοκρατικός Σύνδεσμος» στη Βοσνία, στρατιωτικές μονάδες του Πάραγκας) βυθίζουν στο αίμα π.χ. το Σεράγεβο για να κατατμήσουν το βοσνιακό λαό που τόλμησε να διαδηλώσει την ειρηνική του θέληση για συμβίωση, τί του προτείνει ο Λόρδος Κάριγκτον αν όχι την ίδια αυτή κατάτμηση με τη μορφή μιας εθνικής «καντονοποίησης»; Οι ιδιωτικές συμμορίες αναλαμβάνουν απλώς να πραγματοποιήσουν στην πράξη αυτό που οι διάφοροι ειρηνοποιοί παριστάνουν σαν να μπορούσε να γίνει χωρίς βία: Να εξοντωθούν οι διαφορές, να επιτευχθεί εθνική ομοιογένεια και ομοψυχία, με το μόνο τρόπο που ξέρει η καπιταλιστική οικοδόμηση: Σφαγές πληθυσμών, βίαιο ξερίζωμα και «ανταλλαγές» πληθυσμών, αποκλεισμοί και εθνικό μίσος,…
5) Είναι υποκρισία, έπειτα, γιατί θέλει να λύσει ένα πρόβλημα επιδεινώνοντάς το, πρώτα με το εμπάργκο και έπειτα με μια ενδεχόμενη ιμπεριαλιστική στρατιωτική εισβολή! Και ας είναι σαφές ότι, πρώτον, η φτώχεια και η αθλιότητα -και όχι η ευημερία- είναι που οδηγούν σε αλληλοσφαγές και, δεύτερον, και πιο συγκεκριμένα, ότι η λιμοκτονία ενός λαού, όπως το μαρτυρεί το Ιράκ, δεν είναι ποτέ αποτελεσματική πίεση ενάντια σε μία ηγεσία που αδιαφορεί πλήρως για τον πληθυσμό της (όπως άλλωστε αδιαφορούν, συμπίπτοντας σε αυτό, ιμπεριαλιστές και Μιλόσεβιτς!) ακόμα περισσότερο που οι διάφοροι Αρκάν και Κάρατζιτς έχουν πλέον ανεξαρτητοποιηθεί από τον μπαμπά τους τον Μιλόσεβιτς. Και είναι επιπλέον υποκρισία όταν οι ίδιοι αυτοί ιμπεριαλιστές, που ιδιοποιούνται το δικαίωμα να αποφασίζουν ποιούς να σκοτώσουν στην πείνα, χρησιμοποιούν το νόμο του πιο δυνατού για να χωρίσουν τις δολοφονικές συμμορίες σε καλές και κακές, ανάλογα με το ποιά τους βολεύει. Το εμπάργκο που αποφάσισαν να επιβάλουν οι μεγάλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ και άλλες χώρες ενάντια στη Σερβία, καθώς και η ενδεχόμενη αποστολή μιας διεθνούς ιμπεριαλιστικής στρατιάς με υποτιθέμενα «ειρηνευτικά» καθήκοντα δεν είναι μόνο υποκριτικά. Είναι δολοφονικά για τους πληθυσμούς ενάντια στους οποίους στρέφεται, όπως το δείχνει η «νέα τάξη» που εφαρμόστηκε στο Ιράκ. Επιπλέον, μια άμεση ιμπεριαλιστική στρατιωτική ανάμειξη, μόνο να κλιμακώσει τα μέτωπα και τις σφαγές θα μπορέσει. ‘Οχι μόνο δεν θα λύσει κανένα από τα προβλήματα των λαών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά και θα τα πολλαπλασιάσει. Ακόμα περισσότερο που οι διάφοροι στρατιωτικοί μηχανισμοί δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά μισθοφορικά όργανα των ιμπεριαλιστικών βλέψεων των κρατών τους και άρα ανεξέλεγκτοι ως προς τις επιδιώξεις τους. Τη φωτιά που άναψε η σερβική στρατιωτική μηχανή θα την αναπαράγει σε υψηλότερο επίπεδο η ιμπεριαλιστική στρατιά.
III. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση
6) Η μόνη ρεαλιστική προοπτική για τη διέξοδο από την πολεμική βαρβαρότητα είναι η ανατροπή της λογικής που στη θέση των ανθρώπων θέλει να βάλει στρατιωτικές μηχανές, απρόσωπους μηχανισμούς της αγοράς ή μυθεύματα για εθνικές ουσίες. Η αυτοδιάθεση των πληθυσμών είναι η δυνατότητά τους να αποφασίζουν για το είναι τους, τις ανάγκες τους, τη διοίκησή τους, τη ζωή τους. Οι ολοκληρωτικές λογικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της στρατιωτικής μηχανής του Μιλόσεβιτς, των ιδιωτικών συμμοριών της Σερβίας και της Κροατίας, και του ενδεχόμενου διεθνούς εκστρατευτικού σώματος σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν: Στο να αφαιρέσουν τη δυνατότητα αυτοκαθορισμού των πληθυσμών και να τους ωθήσουν σε αποσχίσεις αν όχι σε αλληλοσφαγές και πάντως στα δεσμά του κέρδους, των πολιτικών αυταρχισμών και της στρατιωτικοποίησης.
7) Από την άποψη αυτήν, το εργατικό, σοσιαλιστικό κίνημα έχει καθήκον να υποστηρίξει όλους τους βαλλόμενους πληθυσμούς ενάντια στις οποιεσδήποτε προσπάθειες να τους επιβληθούν πολιτικο-στρατιωτικά τα πλαίσια ύπαρξής τους. Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας αποδεικνύει με τον πιο καθάριο τρόπο την ορθότητα της λενινιστικής θεωρίας για τις εθνότητες, που εντοπίζει τις κεντρόφυγες τάσεις τους ακριβώς στην πολιτική καταπίεση και όχι απλώς στην πολιτιστική σφαίρα ή σε οικονομικές ανισότητες. Η αναγνώριση του δικαιώματος της πολιτικής αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων, έως και της κρατικής απόσχισής τους, είναι ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν τα εθνικιστικά δηλητήρια. ‘Ενας αφηρημένος διεθνισμός, που αρνείται το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης, επικαλούμενος απρόσωπες αρχές, όχι μόνο κάνει την απολογία των κυρίαρχων ολοκληρωτισμών, αλλά και περιφρονεί τα συναισθήματα και τις απόψεις των ίδιων των ανθρώπων. Γιατί καμία σοσιαλιστική προοπτική, καμία απελευθέρωση, καμία χειραφέτηση δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ενάντια στους ίδιους τους ανθρώπους. Ο σοσιαλισμός ή θα είναι ελεύθερος ή δεν θα είναι. ‘Ετσι, η οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, ενονόματι της «προόδου», του «σοσιαλισμού», ή οποιουδήποτε άλλου καλού ή κακού ιδανικού, δεν σημαίνει παρά τη διαιώνιση μιας κοινωνίας καταστολής, καταπίεσης και μεταχείρισης των ανθρώπων σαν απλά αντικείμενα.
8) Το μόνο κριτήριο για τη δικαιολογημένη πραγματοποίηση αυτών των δικαιωμάτων (αυτοδιάθεση έως και κρατική απόσχιση) αποτελεί η θέληση της (μεγάλης) πλειοψηφίας του πληθυσμού σε μια ορισμένη περιοχή. Πρόκειται για ένα δημοκρατικό δικαίωμα που -όπως και όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα- δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απλώς με νομικίστικους, τυπικούς όρους. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται τυπικά για τη διαιώνιση μιας οικονομικής εκμετάλλευσης, μιας πολιτιστικής ισοπέδωσης ή μιας πολιτικής καταπίεσης ενός πληθυσμού, με τη δικαιολογία μιας αναφοράς σε «πλειοψηφία». ‘Ισα-ίσα, το δικαίωμα στην ελεύθερη αυτοδιάθεση ενός πληθυσμού έχει σα στόχο να άρει αυτές τις καταπιέσεις, για να βοηθήσει στη χειραφέτηση του ίδιου του πληθυσμού. Επίσης, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση δεν αναιρείται από αναλύσεις (σωστές ή λαθεμένες) για δήθεν «αντικειμενικά» οφέλη που μπορεί να αποκομίσει ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός. ‘Οπως και δεν αναιρείται από τη δική μας άποψη για τις κρατικές συγκροτήσεις. Σε κάθε περίπτωση, υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους το δικαίωμα του ίδιου του πληθυσμού να αποφασίζει για τον εαυτό του ελεύθερα και τον υποστηρίζουμε στην πραγματοποίηση της όποιας διάθεσής του, έστω και αν η άποψή μας διαφωνεί με την επιλογή του. Ακριβώς επειδή υποστηρίζουμε γενικά διεθνείς λύσεις ενάντια σε τοπικούς και εθνικούς απομονωτισμούς και παλεύουμε παντού για δημοκρατικές και σοσιαλιστικές ομοσπονδίες ελεύθερα επιλεγμένες από τους πληθυσμούς, για αυτό ακριβώς η αναγνώριση της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των πληθυσμών είναι ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν το γρηγορότερο δυνατόν οι εθνικιστικές προκαταλήψεις. Τα συναισθήματα δυσπιστίας, μίσους και εχθρότητας μπορούν να ξεπεραστούν μόνο στο θεμέλιο της απόλυτης ανεξαρτησίας και της ελεύθερης θέλησης. Η εμπειρία της εθνικής καταπίεσης ήταν επώδυνα αισθητή σε πολλές χώρες της σταλινικής κυριαρχίας και δεν μπορεί να παραμεριστεί σήμερα με την απλή ανακήρυξη «διεθνιστικών σοσιαλιστικών αρχών». Η υπέρβαση των εθνικισμών, αντικρουόμενων αναγκαστικά, και η διεθνοποίηση ενός πληθυσμού -ακόμα περισσότερο ανάμεικτου εθνικά- δεν μπορεί να επιτευχθεί με αφηρημένες διακηρύξεις για ισότητα, κλπ. Απαιτεί το πραγματικό ξεπέρασμα κάθε υπεροψίας, διάκρισης και καταπίεσης, πράγμα που συμπυκνώνεται σε πολιτικό επίπεδο στη δυνατότητα όλων των τμημάτων του πληθυσμού να αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Από την άποψη αυτή, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης είναι το αποκορύφωμα μιας πολιτικής που ζητάει να εξαλείψει στην πράξη τα εθνικά μίση, το ρατσισμό, την καταπίεση των μειοψηφιών και μειονοτήτων, που τα «εθνικά» κράτη έχουν κάνει σημαία τους.
IV. Εθνικισμοί της Γιουγκοσλαβίας
9) Όλοι αυτοί που, όπως το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ, υποστήριξαν ή υποστηρίζουν αφηρημένες ιδέες όπως «ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας» ή των «συνόρων» σε βάρος του δικαιώματος των πληθυσμών για αυτοδιάθεση ή για αποχωρισμό, όπως της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας, του Κοσσυφοπέδιου ή της σλαβικής Μακεδονίας, με δικαιολογίες την υποτιθέμενη υποκίνηση του ιμπεριαλισμού, τις πολιτικές ή εθνικές ιδέες του πληθυσμού, ή μια αφηρημένη αντίληψη περί «σοσιαλισμού», «προόδου», «ειρήνης», κλπ., στην πραγματικότητα προσαρμόζονται στον κυρίαρχο ρατσισμό και εθνικισμό (μεγαλορώσικο, μεγαλοσέρβικο, μεγαλοελληνικό). Οποιαδήποτε μελλοντική ειρηνική συνύπαρξη των λαών των Βαλκανίων δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μετά την άρση οποιασδήποτε πολιτικής επιβολής και επιβουλής του ενός ενάντια στον άλλον, πράγμα που σημαίνει την κατοχύρωση του ελεύθερου αυτοκαθορισμού όλων των πληθυσμών, σαν μίνιμουμ εγγύηση ενάντια σε οποιαδήποτε ενδεχόμενη επεκτατική ή ολοκληρωτική λογική.
10) Έτσι, ο πόλεμος κατάκτησης και καταστροφής που κήρυξε το σερβικό καθεστώς ενάντια στους Σλοβένους πρώτα και στους Κροάτες έπειτα, με στόχο την καταστροφή του παραγωγικού τους δυναμικού, το διωγμό και τη δολοφονία Κροατών για «εκκαθάριση» περιοχών και προσάρτησή τους στη Σερβία (το ένα τρίτο του κροατικού εδάφους βρίσκεται κάτω από σερβική κατοχή), απέδειξε με τον πιο τρανό τρόπο ότι ο κροατικός πληθυσμός είχε δίκιο να θέλει την απόσχιση από το δολοφονικό κράτος του Μιλόσεβιτς. Καμία «ουδετερότητα» δεν δικαιολογείται στον πόλεμο αυτόν. Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του κροατικού λαού και η αναγνώριση της κρατικής του ανεξαρτησίας σημαίνει και το δικαίωμα της αυτοάμυνας των ανθρώπων, καθώς και του κροατικού εδάφους, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε αξιολόγηση του καθεστώτος του Ζάγκρεμπ.
11) Όσοι, αντίθετα, θέλουν να παρακάμψουν τη σέρβικη βαναυσότητα επικαλούμενοι μια υποτιθέμενη ιμπεριαλιστική υποκίνηση των μη σερβικών πληθυσμών, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν την ιδιαίτερη δυναμική της σταλινικής αποσύνθεσης, αλλά κυρίως καλλιεργούν μια γραφειοκρατική αστυνομική αντίληψη της ιστορίας, για την οποία οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν μετρούν: ‘Ετσι, δεν εξηγούν γιατί οι πληθυσμοί υποκύπτουν στην υποτιθέμενη «υποκίνηση», αδιαφορούν για τις βαναυσότητες των στρατευμάτων ενάντια στους πληθυσμούς, και κυρίως καλλιεργούν την εντύπωση πως μια κοινωνία μπορεί να επιβιώσει σε βάρος της θέλησης του πληθυσμού της. Αλλά επιπλέον -και πιο σοβαρό- προβάλλουν την κλασική ρατσιστική αντίληψη που θέλει τους πληθυσμούς να ευθύνονται για την αγριότητα των πολιτικών τους μηχανισμών. ‘Ετσι, για παράδειγμα, με ευκολία χαρακτηρίστηκαν οι Κροάτες «φασίστες», λες και η πλειοψηφία ή ένα μεγάλο μέρος του κροατικού πληθυσμού είναι φασιστικό. Αυτό δεν ίσχυε ούτε κάν την εποχή της γερμανικής κατοχής στον πόλεμο. Αυτοί που έσφαξαν τους 800.000 και πλέον Σέρβους, Μουσουλμάνους, Εβραίους και Τσιγγάνους δεν ήταν ο κροατικός λαός, αλλά μια κρατική «ελίτ», οι ουστάσι, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους ναζί. Το καθεστώς του Τούτζμαν σίγουρα δεν είναι φασιστικό, αλλά προέρχεται εν μέρει από την παλιά γραφειοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Σήμερα βέβαια έχει φιλοκαπιταλιστικές τάσεις όπως σχεδόν όλα τα σημερινά καθεστώτα των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, όπως και το καθεστώς του Βελιγραδίου. Μια ποιοτική διαφορά των δύο καθεστώτων όχι μόνο δεν φαίνεται να υπάρχει, αλλά και επιπλέον φαίνεται να συγκλίνουν στον τρόπο αντιμετώπισης των μειοψηφιών τους και στις επεκτατικές τους τάσεις, όπως δείχνει η παρέμβαση σερβικών και κροατικών συμμοριών στη Βοσνία. Αυτές οι διάφορες ιδιωτικές ή κρατικές, μισθοφορικές και τυχοδιωκτικές, συμμορίες, φασιστικές ή εθνικιστικές, σέρβικες και κροάτικες, έχουν από κοινού αλληλοτροφοδοτούμενες κηρύξει τον πόλεμο στο γιουγκοσλαβικό πληθυσμό για την ολοκληρωτική επιβολή και επέκταση των «εθνικών» τους κέντρων.
12) Η μαρτυρική Βοσνία-Ερζεγοβίνη είναι ακόμα πιο χαρακτηριστική περίπτωση των μεγαλοεθνικιστικών αδιεξόδων. Οι Βόσνιοι (Μουσουλμάνοι, Σέρβοι, Κροάτες, Γιουγκοσλάβοι, …) είναι ένας πληθυσμός που θέλησε την αποχώρηση από τη σερβική κυριαρχία, ακριβώς επειδή δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν οι άνθρωποι από τις ίδιες οικογένειες, σπίτια ή περιοχές. ‘Ομως ο μεγαλοσερβισμός του Μιλόσεβιτς πρώτα και οι ιδιωτικές συμμορίες έπειτα, με την κάλυψη και των εθνικών θεωριών των Ευρωπαίων, βάλθηκαν να πετσοκόψουν σε «εθνικές» φέτες τον βοσνιακό πληθυσμό, αγνοώντας τα στοιχειώδη δικαιώματα του λαού αυτού και προκαλώντας ένα μακελειό χωρίς προβλέψιμο τέλος. Το πρόσχημα της «προστασίας της σέρβικης μειονότητας», πριν καν μπορέσουν να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για την ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων, εδώ αποκαλύπτεται σαν αυτό που είναι, απλό πρόσχημα, αφού οι σέρβικοι πληθυσμοί της περιοχής είναι αυτοί που υποφέρουν και θα υποφέρουν τα πάνδεινα, δίπλα ή απέναντι από τους Κροάτες και κυρίως τους Μουσουλμάνους.
13) Οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου είναι αυτοί που υφίστανται την πιο μακροχρόνια στρατιωτική μπότα του σέρβικου κράτους. Το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση (έως κρατική απόσχιση ή και ενοποίηση με την Αλβανία ή ό,τι θέλουν) πρέπει να αναγνωριστεί, ενάντια στην ηγεσία του Βελιγραδίου που δεν φαίνεται να έχει ενδοιασμούς ακόμα και να πνίξει τους Αλβανούς στο αίμα με γενοκτονία, προοπτική που -στις συνθήκες του εμπάργκο και της ιμπεριαλιστικής λιμοκτονίας- γίνεται ακόμα πιο πιθανή, για στρατοκράτες που ψάχνουν να παρουσιάσουν εξωτερικούς εχθρούς στο σερβικό λαό.
V. Ελληνικός ιμπεριαλισμός
14) Ο ελληνικός εθνικισμός έχει αποφασίσει να πνίξει πολιτιστικά, οικονομικά, πολιτικά και ίσως αργότερα και στρατιωτικά έναν ολόκληρο πληθυσμό που κατοικεί στη σλαβική Μακεδονία. Στην επιχείρησή του αυτή, μια επιχείρηση κλασικού ιμπεριαλιστικού τύπου, όχι μόνο έχει εξασφαλισμένη την «αλληλεγγύη» των υπολοίπων μελών της ιμπεριαλιστικής συμμορίας της Ευρώπης αλλά και έχει καταφέρει να συνενώσει πλατιές λαϊκές μάζες αποπροσανατολίζοντάς τες, κοροϊδεύοντάς τες, μαντρώνοντάς τες, ιδιαίτερα με την ενεργό συμμετοχή των μεγάλων ρεφορμιστικών μηχανισμών, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Δεν είναι μόνο ο ρατσισμός που θέλει π.χ. τους «‘Ελληνες» να έχουν προτεραιότητες δικαιωμάτων έναντι των «Σλάβων», κλπ., δεν είναι πλέον μόνο τα δημοκρατικά δικαιώματα των μειονοτήτων στην Ελλάδα που πλήττονται με μεγάλη ευκολία. Ακόμα και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, όπως της έκφρασης, κατακρεουργούνται από τον εθνικό οδοστρωτήρα. Και μια εμπλοκή σε άμεσα στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις από την Ελλάδα μόνη της ή και σε συνεργασία με άλλους στρατιωτικούς μηχανισμούς δεν αποκλείεται. Οι επαναστάτες μαρξιστές πρέπει να δώσουν ήδη από τώρα την πιο ανυποχώρητη μάχη ενάντια στον ελληνικό εθνικισμό και στον ολοκληρωτικό ρατσισμό του, τόσο στο εσωτερικό (μειονότητες, δημοκρατικά δικαιώματα, ιδεολογικό παραμύθιασμα) όσο και στο εξωτερικό (ιμπεριαλιστικό πνίξιμο και ταπείνωση της σλαβικής Μακεδονίας, προετοιμασία μηχανισμών διεκδίκησης εδαφών από την Αλβανία).
15) Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο εσωτερικό του ελληνικού εργατικού κινήματος είναι η αντίκρουση του σωβινισμού που καλλιεργούν συστηματικά οι μεγάλες ρεφορμιστικές οργανώσεις. Παρά τις αποχρώσεις τους, έχουν υιοθετήσει όλες τη σταλινομενσεβίκικη αντίληψη περί έθνους σαν υπεριστορικής οντότητας με δικαιώματα που επιβάλλονται σε βάρος των συγκεκριμένων ανθρώπων. Τους καταπιεζόμενους εθνικισμούς δεν μπορούν να τους δουν παρά μόνο σαν προϊόντα υποκίνησης του «ιμπεριαλισμού». Ο αστυνομικός αυτός μανιχαϊσμός τους τους κάνει να στηρίζουν σήμερα τους μεγαλοεθνικισμούς των Σέρβων και των Ελλήνων. Η προοπτική που προβάλλουν, είτε με τη μορφή εθνικής ελληνικής αναδίπλωσης είτε με τη μορφή επίκλησης μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής σύσκεψης (ΟΗΕ) για τα Βαλκάνια, αδιαφορεί για τους συγκεκριμένους πληθυσμούς και, κυρίως, αφήνει άθικτη την πηγή της εθνικής αποσύνθεσης: Την πολιτική καταπίεση σε εθνική βάση. Στις μειονότητες είναι που γίνεται πιο επώδυνη αυτή η εθνικιστική παρέκκλιση, που αποδέχεται και ενισχύει την πολιτική θέληση αποξένωσης τμημάτων του πληθυσμού, Σλάβων, Τούρκων, κλπ. Παρά τις διακηρύξεις τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα -που πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε, για να ωθήσουμε τμήματά τους σε μια αντιεθνικιστική κατεύθυνση-, αποδέχονται ή και συμμετέχουν στην υστερία που βλέπει πίσω από κάθε «αλλόφυλο», «ξένο» ή «αιρετικό» έναν πράκτορα των εχθρών του «ελληνισμού».
16) Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θέλει να απαγορεύσει στους κατοίκους της σλαβικής Μακεδονίας να αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Για το λόγο αυτόν έχει ήδη κηρύξει έναν ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ο οποίος επεκτείνεται σε πολιτικές κυρώσεις (μη αναγνώριση) και οικονομικούς αποκλεισμούς, που μπορεί να κλιμακωθούν μέχρι ασφυξίας του πληθυσμού αυτού, αν όχι και στρατιωτικής εισβολής. Στον πόλεμο αυτόν, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός πρέπει να ηττηθεί. Γιατί όχι μόνο, αλλιώς, θα αποτελεί μια μόνιμη εστία ανάφλεξης, αλλά και γιατί στόχος του είναι και ο ίδιος ο ελληνικός πληθυσμός. Ο ιδεολογικός βομβαρισμός που υφίσταται ο ελληνικός πληθυσμός και η απορρέουσα νομιμοποίηση της στρατιωτικοποίησης της ζωής, της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του και της επιβολής πολιτικών λιτότητας για τους εργαζόμενους πρέπει να αντικρουστούν με κάθε μέσο.
17) Οπως όλοι οι λαοί, έτσι και οι Σλαβομακεδόνες έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, της κρατικής ανεξαρτησίας, της εθνικής οντότητας, και πρέπει να υποστηριχτούν άνευ όρων στη θέλησή τους αυτή, ιδιαίτερα από τη γειτονική τους και πιο πλούσια Ελλάδα. Η ιστορική «συζήτηση» για την «εθνικότητα» των αρχαίων Μακεδόνων, για τις «εθνικές καταβολές» των Μακεδόνων, Ελλήνων και Σλάβων, κλπ., δεν έχει καμία απολύτως σημασία για το θέμα. Το μόνο που μετράει είναι η δυνατότητα των ανθρώπων και των πληθυσμών να αποφασίζουν για τον εαυτό τους ελεύθερα. Και πάντως δεν είναι τα διάφορα κράτη (το ελληνικό εν προκειμένω) ούτε οι «ειδικοί» (ιστορικοί, διπλωμάτες) που μπορεί να υφαρπάζουν το δικαίωμα του ίδιου του πληθυσμού μιας περιοχής να αποφασίζει για τον εαυτό του.
18) ‘Οπως όλοι οι επιθετικοί εθνικισμοί, έτσι και ο ελληνικός, παρουσιάζει την ιμπεριαλιστική του πολιτική αντεστραμμένα, σαν απειλή. ‘Ετσι παρουσιάζει τη λέξη «Μακεδονία» σαν ελληνικό copyright του οποίου η χρήση από «μη ‘Ελληνες» θα υποδήλωνε μια απειλή. Πέρα από την πρόδηλη ανοησία της «ανάλυσης» αυτής και παρά τη φαινομενική της ενίσχυση από τους ‘Ελληνες και τους Σλαβομακεδόνες Παπαθεμελήδες (που π.χ. εκδηλώνεται στον πόλεμο με τους χάρτες), το ζήτημα παραμένει πως οι πληθυσμοί της Μακεδονίας, ελληνικοί ή σλάβικοι, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται με την ταυτότητα που οι ίδιοι θέλουν και όχι κάτω από τη βία του πιο ισχυρού. Οι επεκτατικοί αλυτρωτισμοί δεν μπορούν να συντριβούν παρά μόνο με βάση την ελεύθερη αυτοδιάθεση των πληθυσμών. Οι Σλαβομακεδόνες έχουν δηλαδή το δικαίωμα να διαλέξουν το εθνικό και κρατικό όνομα που θέλουν οι ίδιοι -και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Και το ελληνικό εργατικό κίνημα έχει το καθήκον να απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει αμέσως χωρίς όρους τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και να της παράσχει την πιο αμέριστη βοήθειά της.
19) Για τις εθνικές μειονότητες και το ρατσισμό. Οι επαναστάτες μαρξιστές πρέπει να υπερασπιστούν ανυποχώρητα όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων μέσα στην ίδια τους τη χώρα, που ακριβώς ο ελληνικός εθνικισμός τα καταπατάει όλο και πιο βάναυσα. ‘Οχι μόνο πλέον το ελληνικό κράτος απαγορεύει σε πολίτες του την εθνικότητά τους (τούρκικη μειονότητα), αλλά και έχει κάνει σημαία του την απαγόρευση της μητρικής γλώσσας σε άλλους πολίτες του, με την αιτολογία της «ανυπαρξίας» της γλώσσας αυτής (σλαβομακεδόνες). Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα έχουν κληθεί να συνομολογήσουν πως «δεν υπάρχουν Σλαβομακεδόνες στην Ελλάδα», αλλά μόνο «δίγλωσσοι», όπως και ότι δεν υπάρχουν Τούρκοι, αλλά μόνο «μουσουλμάνοι». Η πολιτική αυτή του απαρτχάιντ, που χωρίζει τους πολίτες σε έχοντες την κυρίαρχη εθνότητα και γλώσσα και σε καταδικασμένους να μην έχουν ούτε γλώσσα ούτε ταυτότητα και άλλες φορές ούτε θρησκεία (χιλιαστές, άθεοι), είναι μια πολιτική όχι μόνο βάναυση ενάντια στις μειονότητες αλλά και επικίνδυνη για τη μελλοντική της δυναμική.
20) Η ιμπεριαλιστική υπεροψία των Ελλήνων, που επιβάλλει με τη βία της πολιτικο-οικονομικής υπεροχής όρους και ταυτότητες σε άλλους λαούς, ξεκινάει από το ίδιο το εσωτερικό της επικράτειας του ελληνικού κράτους, με όλες τις πρακτικές επιβολής μιας εθνικής, ιδεολογικής, γλωσσικής, θρησκευτικής ομοιογένειας και τη συντριβή της διαφοράς. Το ελληνικό εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα πρέπει να διακηρύξει με σαφήνεια και να αγωνιστεί ανυποχώρητα: α) Για όλα τα πολιτιστικά και ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών της χώρας αυτής. Πράγμα που περιλαμβάνει την ελευθερία της γλώσσας, της θρησκείας και της εθνότητας, που καταπατούνται βάναυσα από τον εθνικό οδοστρωτήρα. β) Για τη δυνατότητα όλων των πληθυσμών της ελληνικής επικράτειας να αποφασίζουν για τον εαυτό τους (αυτοδιάθεση) δηλαδή για τη συντριβή του ελληνικού απαρτχάιντ που χωρίζει τους πολίτες σε κατηγορίες. γ) Για την εξάλειψη της εθνικής ομοιογένειας και την αποδοχή της διαφοράς σαν πηγή πολιτιστικού πλούτου της χώρας. δ) Για μια ελεύθερη συνένωση των λαών των Βαλκανίων σε μια ελεύθερη και σοσιαλιστική, πολύγλωσση και πολυεθνική συνομοσπονδία, αναπόσπαστο τμήμα μιας Ευρώπης των εργαζομένων.
ΟΚΔΕ – Σπάρτακος
15-6-1992
ΤΠΤ - "4" 
[…] ΟΚΔΕ – Σπάρτακος: ΘΕΣΕΙΣ: Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, … […]