Αιχμές

Σπάρτακος 32, Γενάρης-Απρίλης 1992

Αλγερία: Το τραγούδι της μόδας

Δεκέμβριος 1991, 1ος γύρος των βουλευτικών εκλογών: Το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας (FIS) κερδίζει τη σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Για να αποφευχθεί η άνοδος των «μουσάτων» στην εξουσία μετά το 2ο γύρο, ο στρατός διώχνει τον Πρόεδρο, που έχει φθαρεί, και δημιουργεί ένα «Συμβούλιο Σοφών«, μεταθέτοντας τις εκλογές στις ελληνικές καλένδες. Για μια ακόμα φορά, ο στρατός είναι το τελευταίο χαρτί της αστικής τάξης για να προστατεύσει μια ορισμένη μορφή της εξουσίας της. Απέναντι στο πραξικόπημα, πολύ λίγες οι αντιδράσεις εκτός Αλγερίας (εντός, ακόμα και το FLN, πρωταγωνιστής και σφετεριστής του πολέμου ανεξαρτησίας της Αλγερίας και σύμμαχος όλων των ευρωπαίων νεοαποικιοκρατών, παριστάνει ότι περνάει στην αντιπολίτευση!). Και ωστόσο ξέρουμε τί σημαίνει «καθαρή» επέμβαση και «χειρουργικός πόλεμος«…

Βέβαια, το πρόγραμμα του FIS μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει: Ισλαμικό κράτος, φιμωμένη δημοκρατία, κατάργηση των δικαιωμάτων των γυναικών… Αλλά, πώς να μην δει κανείς ότι το πραξικόπημα αυτό μόνο να ενισχύσει μπορεί την επιχείρηση αυτή των μουσάτων πάνω στον απόκληρο πληθυσμό (το 70% του πληθυσμού θεωρείται φτωχοί).

Εξάλλου, η Αλγερία δεν είναι Ιράν: Το ισλαμικό κόμμα μπόρεσε να εμφανιστεί χάρη στην κρατική καταστολή ενάντια στις επαναστατικές και προοδευτικές δυνάμεις. Παίζει εν μέρει το ρόλο ενός κόμματος «δικαιωτή». Χωρίς να προεξοφλήσουμε το μέλλον, μπορούμε να θυμίσουμε σε όλους τους αγχωμένους από τις «μουσουλμανική απειλές» και τα «ισλαμικά τόξα» το απίστευτο σύνθημα κατά την τελευταία εκλογική συγκέντρωση του Ισλαμικού Μετώπου: «Θρησκευτικό κράτος, χωρίς προσευχές!«, που το φώναζαν δεκάδες χιλιάδες νέοι!

Αλλά αυτό που είναι αφόρητο στη θέληση των «διανοουμένων της αριστεράς» να μην ονομάζουν πραξικόπημα την επέμβαση του κράτους, είναι η εξής «θεωρία«: Στο βάθος, ο αλγερίνικος λαός δεν είναι έτοιμος για δημοκρατία! ‘Αρα ο στρατός είναι το μικρότερο κακό, αναμένοντας καλύτερους καιρούς…

Η «ορθολογικοποιημένη» αυτή «θεωρία» είναι τρομακτική: Ορισμένοι ηγέτες της ευρωπαϊκής δεξιάς την χρησιμοποιούν για να βοηθήσουν τα στρατωιτικά καθεστώτα στην Αφρική και οι φασίστες χρησιμοποιούν την πιο δημοκρατική εκδοχή της του «δικαιώματος στη διαφορά» για να διώξουν τους μετανάστες «σπίτια τους»… Στην πραγματικότητα, είναι μια εγκληματική λογική.

Είναι γνωστό: Στις παλιές μας δημοκρατίες, οι λαοί είναι ώριμοι! Στη Λουιζιάνα, το 45% των ψήφων για ένα ρατσιστή της Κου Κλουξ Κλαν, στο Βέλγιο, στην Αυστρία, στη Γαλλία, γύρω στο 20% για τους φασίστες… Ζήτω οι στρατιωτικοί;

Εμείς -συγγνώμη!- στην υπόθεση αυτήν βρισκόμαστε στο πλευρό του αλγερίνικου λαού επειδή υπερασπιζόμαστε ορισμένες αξίες, πάντα και σε κάθε στιγμή, και επειδή ξέρουμε από τον καιρό του Τρότσκυ ότι η ανισομερής και συνδυασμένη ανάπτυξη όχι μόνο υπάρχει αλλά και δικαιολογεί την προώθηση παντού των δημοκρατικών διεκδικήσεων.

Το Ισλαμικό Μέτωπο θα μπορούσε έτσι να έρθει στην εξουσία; Οι σύντροφοί μας του PST (Σοσιαλιστικού Κόμματος των Εργαζομένων) είχαν απαντήσει εκ των προτέρων: Η κατάσταση θα είχε οδηγήσει πολύ γρήγορα σε αγώνες, που θα διευκολύνονταν από το γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτή θα ήταν εκλεγμένη και θα έπρεπε να δώσει λογαριασμό για τις δημαγωγικές της υποσχέσεις. Ο αληθινός κίνδυνος, έλεγαν οι σύντροφοί μας του PST ανάμεσα στους δύο γύρους, είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. [Το PST ήταν η μόνη οργάνωση που έδωσε μάχη για απλή αναλογική. Η καμπάνια της ήταν δημοφιλής αλλά δεν μπόρεσε να επιβληθεί. Αποτέλεσμα: Το Ισλαμικό Μέτωπο θα σχημάτιζε έτσι κυβέρνηση με το 30% μόνο των εγγεγραμμένων εκλογέων!]

Τώρα που ο στρατός πυροβολεί το λαό, τί θα πρέπει να καταγγείλει κανείς: Μήπως τη λαϊκή προβοκάτσια;

Μ.Μ.

Μαρόκο: Τα αποτελέσματα της διεθνούς αλληλεγγύης

Στις αρχές του Γενάρη απελευθερώθηκαν από τις φυλακές του ΑσάνΙΙ -του δεσπότη που τόσο αγαπάει ο ιμπεριαλισμός- κρατούμενοι διαφόρων τάσεων. Ανάμεσά τους και οι τελευταίοι αγωνιστές κρατούμενοι της μαρξιστικής-λενινιστικής ομάδας Αλ Ιμάμ (=Εμπρός!) του Αβραάμ Σερφατύ, που ήταν ένας από τους πιο παλαιούς πολιτικούς κρατούμενους στον κόσμο πριν αποφυλακιστεί το Σεπτέμβριο του 1991.

Οι αποφυλακίσεις αυτές έγιναν πριν από ένα νέο ταξίδι του ΑσάνΙΙ στις ΗΠΑ. Μήπως τότε θα έπρεπε να δούμε εδώ μία συγκεκριμένη απεικόνιση της σχετικής δημοκρατικοποίησης της «νέας παγκόσμιας τάξης«; Θα ήταν ωστόσο περίεργο αν ο Μπους είχε βοηθήσει να αποφυλακιστεί ένας αγωνιστής όπως ο Σερφατύ που δεν διστάζει να διακηρύξει, μετά από δεκαεπτά χρόνια φυλακής, σε μια ερώτηση για τις μαρξιστικές του πεποιθήσεις:

«Να έχω κλονιστεί; ‘Οχι! Ωστόσο, ακόμα και αν ήξερα πως ο σοσιαλισμός έπαψε να είναι σοσιαλισμός μετά το εγκληματικό πραξικόπημα του Στάλιν, όμως κάτι έμενε από τα κεκτημένα της οκτωβριανής επανάστασης. Και αυτό τελείωσε οριστικά τον Αύγουστο. Είναι πολύ επώδυνο για κάποιον που ήταν όλη του τη ζωή κομμουνιστής και που παραμένει κομμουνιστής«.

Στην πραγματικότητα -και πρέπει να επιμείνουμε εδώ- οι αποφυλακίσεις αυτές δεν ήταν αποτέλεσμα φιλικών ιμπεριαλιστικών πιέσεων, αλλά αποκλειστικά το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης καμπάνιας διεθνούς αλληλεγγύης. Μία από τις ισχυρές στιγμές της καμπάνιας αυτής ήταν η δημοσίευση πέρισυ του βιβλίου του γάλλου δημοσιογράφου Gilles Perrault: Βιβλίου τόσο ενοχλητικού που ο Ασάν ΙΙ είχε τότε ασκήσει πιέσεις στον εκδότη και εκβίαζε με τις -ωστόσο καλές- σχέσεις ανάμεσα στη γαλλική και στη μαροκινή κυβέρνηση.

Νά κάτι για να μας χαροποιήσει: Στην εποχή μας, όπου έχουν πλέον «πεθάνει οι ιδεολογίες«, ένα βιβλίο είχε τουλάχιστον αντίστοιχες επιπτώσεις με το «Κατηγορώ» του Ζολά ή το «Ζ» του Βασιλικού!Ο αγώνας όμως συνεχίζεται: Μένουν κάπου 1.000 ακόμα πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές του Ασάν.

Α.Σ

Γενάρης του 1992

Η σταλινική σκέψη ήταν άραγε αναπόφευκτη;

Φαίνεται πως υπάρχουν μερικοί που δεν θα μάθουν ποτέ τίποτα από την ιστορία! ‘Οπως με τις δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα ότι ταυτόχρονα «η παραπομπή (του αιώνα!) ήταν αναπόφευκτη» και ότι συγχρόνως δεν απέδωσε αυτά που αναμένονταν…

«Αλλά δεν έγινε δυνατόν στη δίκη να φανεί όλο το βάθος του σκανδάλου Κοσκωτά και όλη η έκταση των πολιτικών ευθυνών«.

Τί νόμιζε η ηγεσία του ΚΚΕ; ‘Οτι ο Ανδρέας θα γονάτιζε μπροστά στους (αμερόληπτους) δικαστές του, ότι θα ξεσκέπαζε το στήθος του και θα ομολογούσε: «Εγώ φταίω, ω άξιοι εκπρόσωποι του λαού…«; Και ότι ασφαλώς ο Μητσοτάκης, συναισθημετικά φορτισμένος μετά από μια τέτοια ομολογία, θα είχε αναγνωρίσει: «Σήκω πάνω, Αντρέα, εμείς έχουμε κάνει και χειρότερα, πίστεψέ με!«. Και ότι τότε, κάτω από το φωτοστέφανο των προβολέων, θα είχε αναδυθεί σαν άλλη Αφροδίτη η ίδια η αθωότητα ενσαρκωμένη στο τρίο Φλωράκης-Κύρκος-Παπαρήγα;

Ω! δυστυχία! Η μαρξίστριά μας (για τα πανηγύρια!) αναγκάζεται να διαπιστώσει ότι η δεξιά όπως και το ΠΑΣΟΚ θέλησαν να χρησιμοποιήσουν τη δίκη προς όφελός τους. Τους παλιάνθρωπους! Δεν είναι το ΚΚΕ-Συν που θα μπορούσε να έχει τέτοιες προθέσεις… Εξάλλου, ποιός θα μπορούσε να πιστέψει ότι ήθελαν να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ με το σχηματισμό της θλιβερά γελοίας κυβέρνησης της κάθαρσης;

Τί ευγένεια αυτή η Παπαρήγα, που θα ήθελε την αθώα αυτή δίκη να διεξαχθεί χωρίς «συναλλαγές» και χωρίς «πολιτικές προσπάθειες«! Και τί άγριος που είναι ο κόσμος με την ηγεσία του ΚΚΕ (και του Συνασπισμού!).

‘Αλλοτε, στις σταλινικές σχολές εκπαίδευσης, εξηγούσαν ότι μόνο ο υλισμός επέτρεπε την κατανόηση της πορείας του κόσμου. Η λεπτότητα της σταλινικής ανάλυσης άφηνε πολύ λίγο χώρο στο άτομο. Φαίνεται όμως πως σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ έχει διορθώσει τις αντιλήψεις αυτές: Ακόμα και η εγελιανή διαλεκτική της μοιάζει πονηρή!

Μείναν μόνο οι δημοσιογράφοι να βλέπουν στο 14ο συνέδριο την επάνοδο στον μαρξισμό λενινισμό!

Ε.Ζ.

Κόκκινο Λεωφορείο

Ας μην πούμε πως είναι το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός της χρονιάς. Αλλά αξίζει να αναφερθεί. Η σκηνή λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα λεωφορείο της Αθήνας. Σε κάποια στιγμή φτάνει ο ελεγκτής, που βρίσκει μια επιβάτισσα χωρίς εισιτήριο… Αυτή διαμαρτύρεται, επιχειρεί να αποφύγει το πρόστιμο. Μαντέψτε τί έκανε ο ελεγκτής: Απλώς ζήτησε τη γνώμη των άλλων επιβατών. Συζήτηση στο λεωφορείο: Η καλή πρόθεση του ελεγκτή δεν αμφισβητήθηκε, όμως η επιβάτισσα δεν καταδικάστηκε σε πρόστιμο!

Την ώρα ακριβώς που κλονίζεται και η ίδια η ιδέα του σοβιέτ, την ώρα των μεγάλων τηλεοπτικών δικών, εμείς αρνιόμαστε να δώσουμε τον αριθμό του λεωφορείου, την ημέρα και την ώρα του περιστατικού. Φανταστείτε: Η εργοδοσία θα μπορούσε να απολύσει τον ελεγκτή, επειδή αρνήθηκε να δεχτεί πως τα μέσα συγκοινωνίας πρέπει να είναι αποδοτικά! Την ώρα της εθνικής ομοψηχίας απέναντι στους ξένους όλων των ειδών (και κυρίως στους πιο φτωχούς), ο ελεγκτής αυτός δεν απέχει και πολύ από την εσχάτη προδοσία!

Π.Κ.

Γενάρης του 1992

Μια επαναστατική πρόταση: Θητεία στα 18!

Πρόσφατα διεξήχθη το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ. Αντίθετα απ’ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, κάθε συνέδριο φιλοκαπιταλιστικής νεολαίας αξίζει σχολιασμό. Για τρεις λόγους: Πρώτα-πρώτα για το θέαμα: Η σοβαροφανής πλευρά αυτών των νέων που είναι ήδη τόσο γέροι μπορεί να τροφοδοτήσει το ταξικό μίσος. [Θα μπορούσαμε άραγε να γράψουμε τέτοια πράγματα στην Τσεχοσλοβακία; Ο νέος ποινικός κώδικας απαγορεύει κάθε έκκληση στο κοινωνικό μίσος εξισώνοντας το ταξικό μίσος με το φυλετικό μίσος…]. ‘Επειτα, επειδή το γενικό κλίμα προσφέρεται για ερασιτέχνες ψυχιάτρους και για νοσταλγικούς του δαδαϊσμού. [Αλλά οι δολοφόνοι του Τεμπονέρα στην Πάτρα δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν και πολύ τους δικαστές].

Τέλος, επειδή ο ενήλικας επωφελείται συχνά από τα παιδιαρίσματα των χαϊδεμένων παιδιών του (δεξιά) για να επιχειρήσει ένα νέο νομοσχέδιο: Εάν η κοινή γνώμη διαμαρτυρηθεί, τότε δεν επιμένουμε και αφήνουμε να εννοηθεί ότι είναι απλώς μια ιδέα των νέων! Και αν κανείς δεν αντιδράσει, τότε δεν αργούμε να το υλοποιήσουμε.

Ποιά είναι λοιπόν η τρομερή πρόταση της ΟΝΝΕΔ στο συνέδριό της; «Στρατιωτική θητεία αμέσως μετά το λύκειο«! Είναι άλλωστε γνωστό: ‘Οταν μπαίνουν στο στρατόπεδο μεγάλοι, οι φαντάροι δεν είναι πάντα πολύ υπάκουοι. Τί ιδέα, τα καλά μας τα υπάκουα παιδιά της Ν.Δ.!

Και τί σύμπτωση! Η κυβέρνηση ενδιαφέρθηκε αμέσως, βοηθούντος και του ότι πολλά στρατιωτικά εμβατήρια ακούγονται τώρα στα σύνορα.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα… Είναι απολύτως απαραίτητο η νεολαία -η αληθινή- να γνωστοποιήσει αμέσως την απόλυτη αντίθεσή της σε αυτό το απειλητικό σχέδιο.

Η πρωτοβουλία -ας είμαστε σίγουροι- δεν θα προέλθει από το ΠΑΣΟΚ, ούτε από το ΚΚΕ ή τον ΣΥΝ, που τους απασχολούν τα «εθνικά συμφέροντα«. Είναι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά που πρέπει να ετοιμάσει μια μαζική ενωτική καμπάνια ενάντια στα στρατιωτικά σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης. Χωρίς να περιμένει το επόμενο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ και το επόμενο ανάλογο χονδροειδές αστείο που θα θελήσουν να κάνουν σε βάρος των νέων. .υπογραφή {Κ.Κ.}

Οι αληθινές σχέσεις του Ποπόφ με την Ελλάδα

‘Εχει ειπωθεί και χιλιοειπωθεί -με εθνική περηφάνεια-, ο δήμαρχος της Μόσχας, ο τέως σταλινικός που μετατράπηκε σε εκλεγμένο ήρωα, έχει ‘Ελληνες προγόνους. Ξέρουμε όμως άραγε και τους πνευματικούς προγόνους του οπορτουνιστή αυτού που συναγωνίζεται τον Γιέλτσιν στο παιχνίδι του «φιλελευθερισμού»;

Νά τα λόγια του, όπως αναφέρονται σε μία γαλλική εφημερίδα: Χωρίς να διστάζει να αυτοανακηρύσσεται δημοκράτης, κατακρίνει ωστόσο την απουσία ενός καθεστώτος «αυταρχικού, ικανού να διαχειριστεί τη μετάβαση προς την οικονομία της αγοράς, όπως στην Κορέα, στην Ταϊβάν, στην Ελλάδα των συνταγματαρχών ή στη φρανκική Ισπανία, ή και στη Γαλλία του ντε Γκωλ… ‘Οσο πιο καθυστερημένη είναι μια χώρα, τόσο και πιο σκληρό πρέπει να είναι το καθεστώς της μετάβασης (…). Οι δημοκράτες είναι ανίκανοι να διαχειριστούν μια τέτοια κατάσταση«.

Δευτερεύον ερώτημα: Γνωρίζοντας ότι, πριν να γίνει θαυμαστής των φασιστών, ο άνθρωπος αυτός ήταν σκληρός σταλινικός, ποιός χώρος μένει για τον homo democraticus στη σκέψη του απολιθώματος αυτού; Μήπως όμως πρόκειται απλώς για τη λογική συνέχεια της σταλινικής αντίληψης για τη δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο;

Μ. Μ.

Πηγαίνετε να δείτε το φιλμ του Αγγελόπουλου

‘Ενας ορισμένος σνομπισμός βασιλεύει στην Αθήνα: Ο Αγγελόπουλος είναι καλός για τους «διανοούμενους», αλλά όχι για εμένα! Ο αντι-διανοουμενίστικος αυτός διανοουμενισμός συνοδεύεται εξάλλου και από τα πιο χονδροειδή αστειάκια για τους αργούς ρυθμούς των εικόνων στα φιλμ του Αγγελόπουλου… Είναι γνωστό άλλωστε, ο σοσιαλισμός που θέλουμε είναι μια ακόμα πιο αγχώδης κοινωνία, όπου ακόμα περισσότερο θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε…

Για όλους αυτούς τους «πρωτόγονους αντιαγγελοπουλικούς» λοιπόν ίσως ένα να είναι το φάρμακο: Να αναγκαστούν να βλέπουν επί δύο ημέρες χωρίς σταματημό το εξαιρετικό έργο του σκηνοθέτη μας. ‘Η, αλλιώς, να πάνε να δούνε «Το μετέωρο βήμα του πελαργού«, που επιτέλους ήρθε (και έφυγε;!) στις οθόνες μας. Είναι μια ταινία μεγάλης βαρύτητας, όπου -ως συνήθως- τίθενται τα ζητήματα για τη θέση της πολιτικής στην ανθρώπινη δράση, για τη μοίρα των προσφύγων στη χώρα μας -που θα μπορούσε να είναι και άλλη-, για τη μνήμη και την αναγκαία λήθη. Ταινία που δεν μπορούμε να διστάσουμε να χαρακτηρίσουμε σαν πολιτική με την πιο βαθιά έννοια του όρου, τέτοια όπως δεν την ξέρουν οι επαγγελματίες πολιτικοί. Σκηνές ωραίες και συγκινητικές, ηθοποιοί που ξέρουν να κινούνται, τελείως πειστικοί. [Και ποιός άλλος παρά ο Αγγελόπουλος θα μπορούσε να θυμίσει ότι ο Μπουγιουκλάκης, -ο λαϊκιστής δημοσιογράφος στο αυριανιστικό Κανάλι 29- ήταν και μένει ένας πολύ ωραίος ηθοποιός;] Επιτέλους ένα κινηματογραφικό έργο!

Το χειρότερο είναι ότι, βλέποντας το έργο, δεν καταφέρνει κανείς να καταλάβει γιατί ο γέρος που παριστάνει τον μητροπολίτη Φλωρίνης κόντεψε να πεθάνει από υστερία. Ο στρατός δεν κατηγορείται καν σε καμία στιγμή: Γιατί είναι η γενική τάξη πραγμάτων που βρίσκεται εδώ στο ειδώλιο. Ο Αγγελόπουλος δεν κουράζεται να επιτίθεται στους θεσμούς της. Αλλά ακριβώς αυτός ο κίνδυνος ίσως να εξαχθούν συμπεράσματα είναι που ερεθίζει το σκοταδιστικό αυτόν απόστολο των χαμένων υποθέσεων. Και ίσως και τα εξής λόγια του Αγγελόπουλου: «(…) ιδίως σε αυτές τις προσφυγικές ιστορίες είναι που ξεχάστηκε κάθε ανθρωπισμός. (…) Τα σύνορα διαπερνούν τον άνθρωπο. Κανείς δεν ξέρει ποιό θα είναι το μέλλον. Αλλά όλοι μας αισθανόμαστε ότι θα πρέπει να τελειώνουμε με αυτή τη νευρωτική κοινωνία, που δεν έχει όνειρα. Πρέπει να θεμελιώσουμε ένα νέο όνειρο. Είναι μια σχεδόν φυσική ανάγκη«.

Τη στιγμή που πολλοί σηκώνουν τα χέρια τους, τέτοια λόγια και μια τέτοια ταινία μοιάζουν με διορατική έκκληση, χωρίς αισιοδοξίες, αλλά γεμάτη με ανθρώπινη θέληση. Σαν μια δέσμευση μη εγκατάλειψης. Για πάντα.

Ι.Χ.

Ούτε κόκκινο, ούτε πράσινο, the SKY is blue…

Σύμφωνοι, η κυβερνητική δεξιά είναι ιδιαίτερα ηλίθια. Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε τη λεπτότητα των αντιδημοκρατικών κατασταλτικών της μεθόδων: Για πότε προγραμματίζονται οι αλεξιπτωτιστές και τα τανκς για να βάλουν επιτέλους τάξη στις συζητήσεις της Ομόνοιας;

Γιατί, το να καταδικαστεί η επιχείρηση Υμηττός, ύπουλη εκδίκηση και καταστολή ενάντια στον SKY, κανένα πρόβλημα, είναι προφανές. Αλλά η ουσία της υπόθεσης παραμένει ωστόσο σημαντική:

Πρώτα-πρώτα, όχι αυταπάτες. Ακόμα και αν η κριτική της κυβέρνησης από την ομάδα του SKY ακούγεται ευχάριστα, τα όριά της βρίσκονται στο ρόλο σύγχρονων σταυροφόρων που θέλουν να ιδιοποιηθούν οι δημοσιογράφοι σήμερα. Γιατί δεν είναι δύσκολο να καταγγέλλονται οι κακοχειρισμοί της κυβέρνησης -όλοι τις βλέπουν και τις ξέρουν-. Το ζήτημα είναι να οικοδομηθεί μια νέα ελπίδα, ένα σχέδιο κοινωνίας απελευθερωμένης από την καπιταλιστική αδικία. Και δεν είναι αυτός ο σκοπός του εν λόγω ραδιοφωνικού σταθμού, που έχει εξάλλου υιοθετήσει ένα αποκρουστικά αθηναϊκό ύφος, γεμάτο γελοία αυταρέσκεια. Ο Αλαφούζος δεν είναι νέος Ρήγας Φεραίος ούτε νέος Λένιν -θα το είχαμε πάρει είδηση!

Αντίθετα: Ακόμα και αν είναι κωμικό να ακούει κανείς την κυβέρνηση να καταγγέλλει την πρακτική αυτή, είναι ωστόσο σαφές ότι η «μονοπωλιακή» επέκταση του δικτύου του Αλαφούζου δεν πάει προς την κατεύθυνση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά χρησιμεύει απλώς… στον ίδιο τον ενδιαφερόμενο! Και το κωμικοτραγικό επεισόδιο της «μάχης του Υμηττού» πρέπει να είναι η ευκαιρία για μας να δούμε το θέμα:

Σήμερα υπάρχουν στη χώρα πάνω από 100 τηλεοπτικοί σταθμοί και πάνω από 1500 ραδιοφωνικοί σταθμοί… Πού βρισκόμαστε; Ποιόν εξυπηρετεί αυτό; Ας το πούμε καθαρά: Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα κακοφιαγμένο σταθμό που στήνουν οι έμποροι μιας γειτονιάς από ένα σταθμό, «soft και επαγγελματικό», όπως του Αλαφούζου. Η μόνη διαφορά είναι το μέγεθος. Για τα υπόλοιπα, ο στόχος τους είναι το ραδιο-εμπόρευμα, περισσότερο ή λιγότερο καλοφιαγμένο.

Είναι λοιπόν ίσως καιρός να δούμε ολοκληρωμένα το θέμα: Σήμερα, ένας αληθινός ελεύθερος σταθμός θα ήταν αυτός που θα στηριζόταν σε ένα δίκτυο συνδέσμων ή συλλόγων (με βάση την τοπική αυτοδιοίκηση, αριστεράς ή δεξιάς), θα ήταν μέσο ανταλλαγής πληροφοριών (ας θυμηθούμε τον πόλεμο του Κόλπου, θέαμα για την παθητικότητα των μαζών), και θα μπορούσε να συνεργάζεται χωρίς στόχο να φάει τον αντίπαλο ή να του κλέψει ακροατές. ‘Ιδιες βάσεις θα χρειάζονταν και για τα τοπικά τηλεοπτικά δίκτυα. Αλλά όλα αυτά χωρίς να ξεχνάμε το παλιό σύνθημα: «Ανοίξτε τα μάτια, ανοίξτε τα αυτιά, η αληθινή ζωή είναι στους αγώνες μας!«.

Τ.Π.

Ένας μελλοντικός Πρόεδρος των ΗΠΑ;

Στα τέλη του Γενάρη άρχισε στο Ουίσκονσιν μια ενδιαφέρουσα δίκη: Η δίκη ενός νεαρού που κατηγορείται πως σκότωσε τουλάχιστον δεκαεπτά άτομα. Λεπτομέρεια: Προηγουμένως βασάνιζε τα θύματά του, τα κομμάτιαζε και κρατούσε τα κομμάτια του σώματος στο ψυγείο του.

Η μεγάλη συζήτηση δεν γίνεται για το εάν πρέπει να καταδικαστεί σε θάνατα (θανατική καταδίκη δεν προβλέπεται στο Ουίσκονσιν), αλλά για το εάν ο άνδρας αυτός είναι ή όχι τρελός.

Αυτό που φαίνεται πως κάνει τους δικαστές του να μην τον βλέπουν σαν τρελό είναι η επιλογή των θυμάτων του: Κατά προτίμηση δολοφονούσε και κατέψυχε ομοφυλόφιλους, μη λευκούς και φτωχούς, ελπίζοντας ότι έτσι δεν θα κινδύνευε ιδιαίτερα από την αστυνομία!

Ενδιαφέρουσα συζήτηση: ‘Ενα άλλο επικίνδυνο άτομο διακρίθηκε πέρισυ βάζοντας να δολοφονήσουν «καθαρά» εκατοντάδες χιλιάδες άτομα στο Ιράκ. Σκοτώνοντας ‘Αραβες, έλπιζε ότι δεν θα προκαλούσε πολλές αντιδράσεις (ή ότι θα είχε και επεφημίες). Επειδή τα ιρακινά ψυγεία δεν χωρούσαν, προτίμησε να θάψει μερικές εκατοντάδες ζωντανούς με τα τελευταία μοντέλα των τανκς. ‘Οσο για τη σκηνοθεσία, την είχε αναλάβει το «CNN και Αφοί» 24 ώρες το 24ωρο. ‘Οσους άλλωστε ξέφυγαν, τους έχει αναλάβει το ενορχηστρωμένο εμπάργκο, που αφήνει να επανεμφανιστούν όλες οι αρρώστειες που είχαν εξαφανιστεί.

Ο άνθρωπος δεν ήταν τρελός: Εξακολουθεί πάντα να είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ!

Μ.Μ.

Αύξηση της εργατικής εισφοράς;

Στην περίοδο της αποσύνθεσης του καπιταλισμού, οι εργάτες συνεχίζουν να ζούν τη μιζέρια τους. Εκμετάλλευση και καταπίεση. Αν δεν θέλουν να πέσουν στο βάραθρο της εξαθλίωσης, είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν, αν όχι για να μεγαλώσουν, τουλάχιστον για να διατηρήσουν το μέγεθος της μπουκιάς τους. Αυτή είναι μια αρχή.

Αν αδυνατούν να την υπερασπίσουν πρέπει να εξετάσουν τα μέσα που διαθέτουν: κόμματα και συνδικάτα.

Το συνδικάτο των οικοδόμων έβγαλε μια αφίσα την περίοδο των γιορτών της Πρωτοχρονιάς για το δώρο. Καλούσε τους εργάτες να πληρώσουν 0,5% αύξηση των εισφορών στο ΙΚΑ. Δεν διευκρίνιζε, όμως, αν οι οικοδόμοι έπρεπε να πληρώσουν επί των ασφαλιστικών ημερών του δωροαδειόσημου ή επί του συνόλου του δώρου.

Εδώ η διοίκηση ρίχνει κάμποση ομίχλη συσκοτίζοντας τα πράγματα. Ενώ οι οικοδόμοι έχουν ανοίξει πόλεμο με τους κατασκευαστές για την ασφάλιση, η διοίκηση με τη στάση της επιτρέπει στο ΙΚΑ να δημιουργεί έσοδα ληστεύοντας τους οικοδόμους, τα οποία διατίθενται για την «κοινωνική» πολιτική της κάθε κυβέρνησης. Δηλαδή την απαλλαγή της μεγαλοεργοδοσίας από τα χρέη της στο ΙΚΑ. Οι εργάτες καλούνται ακόμα μια φορά να πληρώσουν για τα ελλείμματα. Η πολιτική της διοίκησης είναι αυτή της ενσωμάτωσης και όχι βέβαια της ρήξης.

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα για καλύτερη κατανόηση.

Ενας οικοδόμος «κολλάει» 200 ημερομίσθια. Με 10.000 μεροκάματο το δωροαδειόσημο είναι 2.500 δρχ. Στα 200 μεροκάματα (περίπου το χρόνο) έχουμε 500.000 δώρο. Ετσι το 0,5% μας κάνει 2.500. Αν υπολογίσουμε ότι μας κρατάνε για 16 μέρες ασφάλισης δώρο και άδεια τότε πρέπει να δώσουμε 500 δρχ. Αυτές οι επιπλέον 2.000 δρχ. που πάνε; Για μας μπορεί να είναι 1 κιλό κρέας, αλλά στις χιλιάδες των οικοδόμων για πόσα εκατομμύρια μιλάμε; Μιλάμε για κερδοφόρα ομίχλη.

Μήπως η λογική της διοίκησης εκπορεύεται από τα δάκρυα του συνάδελφου Κωστόπουλου όταν καλούσε τους εργάτες να δώσουν ένα μεροκάματο για να σώσουν το ΙΚΑ;

Δ.

Η διαπλοκή του… μηδενός με το γίγνεσθαι !

Στις θέσεις της ΟΛΜΕ για την επιμόρφωση (Αθήνα 13.1.1991, σελ.1) διαβάζουμε:

«Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών δεν αντικαθιστά τη βασική κατάρτισή τους -η οποία απουσιάζει σχεδόν παντελώς από τα ελληνικά πανεπιστήμια- ως προς την εκπαιδευτική και ψυχοπαιδαγωγική της διάσταση, αλλά πρέπει να διαπλέκεται με αυτή, να την ανανεώνει και να την συμπληρώνει«.

‘Οποιος μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει αυτή η πρόταση και πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί, ας τηλεφωνήσει στο 3300675 για να μας φωτίσει και εμάς.