Editorial: Για την ανατροπή της κυβέρνησης

Σπάρτακος 30, Ιούνιος-Αύγουστος 1991

Η ανατροπή της κυβέρνησης: αναγκαιότητα για το εργατικό κίνημα

της Σύνταξης

Η κυβέρνηση της Δεξιάς συμπλήρωσε ήδη 14 μήνες στην εξουσία. Μέσα σε αυτούς τους 14 μήνες πάρθηκαν περισσότερα αντεργατικά, αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα απ’όσα είχαν παρθεί τα προηγούμενα 16 χρόνια (1974-1990), μέσα σε ένα κλίμα κυνικής και δουλικής ευθυγράμμισης με την οικοδομούμενη «νέα τάξη» του ιμπεριαλισμού.

Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη ή ομάδα (με εξαίρεση βέβαια την καπιταλιστική τάξη) που να μην έχει θιγεί και να μην εκδηλώνει την αγανάκτησή της για την κυβερνητική πολιτική.

Την τελευταία περίοδο έχουμε νέα ένταση της κυβερνητικής επίθεσης που στρέφεται ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα (τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, φίμωση εφημερίδων, κυνήγι μεταναστών), ενάντια σε κάθε αντιφρονούντα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (μεταθέσεις, μετατάξεις) και προετοιμάζεται νέα επίθεση ενάντια στις συνταξιοδοτικές παροχές (νέος ασφαλιστικός νόμος, επανάκριση συντάξεων εθνικής αντίστασης).

Στην επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα μπορούν να ενταχθούν και οι δίκες που γίνονται τους τελευταίους μήνες, με κορυφαία τη δίκη Κοσκωτά. Με αυτές προσπαθούν να ανάγουν σε ποινικό αδίκημα κάθε άσκηση κυβερνητικής εξουσίας από μη δεξιό κόμμα, να διατηρήσουν τη διαίρεση ανάμεσα στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού και να στρέψουν αλλού την προσοχή του κόσμου από την επίθεση ενάντια στο βιοτικό του επίπεδο.

Οι αντιδράσεις απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν έλλειψαν, δεν μπόρεσαν όμως να αναχαιτίσουν την κυβερνητική επίθεση επειδή ήταν γενικά απομονωμένες και, κύρια, γιατί δεν τους δόθηκε καμιά πολιτική προοπτική.

Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ο Συνασπισμός είναι αρνητικός σε κάθε αντικυβερνητική εκδήλωση, δέσμιος ακόμη του «συνδρόμου της κυβέρνησης Τζανετάκη», το δε ΠΑΣΟΚ εξαντλείται σε αντικυβερνητική ρητορεία χωρίς όμως να προωθεί συγκεκριμένους αγώνες. Ολόκληρη, άλλωστε, η επίσημη αντιπολίτευση αποδέχεται ουσιαστικά την κυβερνητική θέση ότι αυτή η πολιτική λιτότητας είναι αναγκαία και αναπόφευκτη και απλά διαφοροποιείται στις λεπτομέρειες της εφαρμογής της.

Είναι αλήθεια ότι, στο συνδικαλιστικό χώρο, υπάρχουν ορισμένα τμήματα που δείχνουν μια διάθεση αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, κυρίως από τους λεγόμενους «λαϊκιστές» του ΠΑΣΟΚ και, σχετικά, από τους «συντηρητικούς» του ΚΚΕ. Τα τμήματα αυτά συσπειρώνουν δυνητικά αξιόλογα μαχητικά κομμάτια της εργατικής τάξης, αλλά ανακόπτονται στη λήψη αγωνιστικών πρωτοβουλιών από τις ηγεσίες των κομμάτων όπου ανήκουν που μεταθέτουν το ζήτημα στο εκλογικό πεδίο.

Οι μόνες περιπτώσεις απόκρουσης της κυβερνητικής επίθεσης ήταν από τους μαθητές, όπου οι μεγάλες και χωρίς κομματικό έλεγχο κινητοποιήσεις τους μπλόκαραν τα κυβερνητικά μέτρα, και από τους εργαζόμενους στην ΕΑΣ, όπου η ενιαία και μαχητική στάση τους ματαίωσε τα κυβερνητικά σχέδια για ξεπούλημα των λεωφορείων.

Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και της πολιτικής της είναι μια αναγκαιότητα για τους εργαζόμενους: ‘Οχι μόνο η παραμονή της στην εξουσία αλλά και η διατήρηση του μέχρι τώρα έργου της (νόμοι, ιδιωτικοποιήσεις, διώξεις, απώλεια αγοραστικής δύναμης μισθωτών, κλπ.) σημαίνουν μια διαρκή και έντονη πρόκληση στα στοιχειωδέστερα δικαιώματά τους. Η αγωνιστική συσπείρωση προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί επομένως μια αναγκαία πολιτική διάσταση ενός αυθεντικού και μαχητικού εργατικού κινήματος με φερέγγυα εναλλακτική πρόταση.